27-augustus 2025

Klein tussen de grote veerboten

We hebben met vol ontzag gekeken naar de enorme veerboten die de kleine haven binnenkwamen. Wat een indrukwekkend gezicht – je voelt je er zelf maar klein bij. Langzaam kwam de stad tot leven: fietsers onderweg naar hun werk, schepen die vertrokken, auto’s en campers die van de parkeerplaats afreden. Tijd voor ons om ook op te staan. Na het ontbijt, de hondjes uitlaten en een lekkere douche deden we de hele ochtend eigenlijk… niets. Muziekje luisteren, wat breien en wat bankzaken regelen. Heerlijk rustig.

Tegen de middag kreeg Ron – hoe kan het ook anders – zin in pizza. Hij ging alvast kijken op de telefoon waar dat tentje zat, maar helaas: het ging pas om 4 uur open. Dat ging dus niet door. In plaats daarvan lunchten we met schnitzel en aardappeltjes. Daarna nog even langs de drogist, want mijn haar is door zon, zee en verven veranderd in een pluizebol. Gelukkig wist mijn dochter precies welke conditioner ik nodig had, dus dat kwam goed.

Na het eten zijn we richting Trelleborg gereden. Vlak ervoor vonden we een prachtige plek aan het strand, maar daar mocht je helaas niet overnachten. Uiteindelijk kwamen we terecht op een klein weilandje tussen de huizen in het plaatsje Sorby, waar we voor 10 euro per nacht konden staan. Later wandelden we nog naar een plaatsje verderop, want ik had mezelf één keer drop-ijs beloofd deze reis. En omdat het einde al in zicht is, vonden we in de supermarkt een bakje ijs met drop erin. Lekker, lekker!

e 26-augustus 2025

Van Agusa naar Ystad

Helaas, toen we vanmorgen wakker werden, zagen we dat de deuren van de auto nog steeds openstonden. De hond Libby was dus vannacht niet teruggekomen. Zo verdrietig voor die jonge man… Hij blijft hoopvol dat ze toch nog naar hem terugkomt.

Na een rondje met de hondjes hebben we in het zonnetje samen een kopje koffie gedronken. Daarna splitsten onze taken zich: Ron ging wandelen met Silke en ik ben bezig geweest met het huishouden – afwas, de vloer stofzuigen en de matten uitkloppen. Even later kwam er een vrouw langs die in een tentje een eindje verderop kampeert. Ze vroeg of ze haar powerbank bij ons mocht opladen. Natuurlijk kon dat, we hebben immers gratis stroom van de zon. Ze komt uit Helsingborg, was net afgestudeerd in logistiek en op zoek naar een baan. Pas 30 jaar, maar nog zoekende in wat ze wil. We hebben gezellig wat gekletst en afgesproken dat ze haar powerbank om 14.00 uur weer zou ophalen, want dan willen wij vertrekken.

Na de lunch zijn we op weg gegaan richting Ystad, gelukkig niet ver – zo’n 42 kilometer. Daar hebben we de camper aan de haven neergezet. Voor maar 5 euro kunnen we hier 24 uur parkeren. Het centrum ligt op loopafstand, dus we zijn de stad ingegaan. Wat een sfeervol centrum! Mooie oude straatjes en prachtige huizen. waar we even hebben gezeten en een bakje koffie hebben gedronken. Ook de haven is gezellig, met een lange pier. 

Op bezoek in de stad van Wallander

Ystad is niet alleen een charmant stadje met mooie straatjes en kleurrijke huizen, het is ook wereldberoemd geworden door inspecteur Kurt Wallander, de hoofdpersoon uit de boeken van Henning Mankell. De tv-series en films zijn grotendeels hier opgenomen. Terwijl je door Ystad wandelt, voelt het soms alsof je zelf in een scène belandt.

Je kunt zelfs speciale Wallander-rondleidingen volgen waarbij je langs plekken komt die in de verhalen voorkomen, zoals zijn favoriete café, het politiebureau en de smalle straatjes waar hij vaak doorheen liep. Voor de echte fans is er ook een bezoekerscentrum met informatie over de schrijver en de films.

Zelfs als je geen groot Wallander-fan bent, is het leuk om te zien hoe deze spannende verhalen Ystad op de kaart hebben gezet. En stiekem geeft het je wandeling door de stad net een extra vleugje mysterie.

’s Avonds hebben we de dag afgesloten met restjes en een frisse salade. En zo was er weer een dag voorbij – vol kleine ontmoetingen, indrukken en mooie momenten.

25-augustus 2025

Een lange brug en een spannend verhaal

Weer een nieuwe dag. Na de ochtendwandeling met de hondjes begon ik met een lekker ontbijtje met vers geplukte bramen – die hangen hier overal aan de struiken. Daarna stapten we in de camper op weg naar onze volgende bestemming: Sölvesborg.

Daar staat een bijzondere wandel- en fietsbrug van maar liefst 750 meter, die het vaste land met een eilandje verbindt. Best indrukwekkend om overheen te lopen! Daarna zijn we het plaatsje zelf ingegaan. Sölvesborg bleek een sfeervol stadje met een gezellige winkelstraat waar het fijn rondslenteren is.

De bijzondere brug van Sölvesborg

De brug van Sölvesborg is niet zomaar een brug: het is de langste voetgangers- en fietsbrug van Europa. Met zijn 756 meter verbindt hij het centrum van Sölvesborg met het schiereiland Listerlandet. Overdag is het al een indrukwekkend bouwwerk, maar ’s avonds wordt de brug prachtig verlicht met kleurrijke LED-lampen die de hele constructie een sprookjesachtige sfeer geven.

De brug is niet alleen praktisch, maar ook een ontmoetingsplek. Veel inwoners gebruiken hem om te wandelen, hardlopen of gewoon te genieten van het uitzicht over het water. Vanaf de brug kijk je uit op de stad, de haven en de natuur rondom. Zeker een aanrader als je in de buurt bent!

We staan nu aan de haven, al is het vrij druk langs de weg. Hier blijven we niet slapen; we willen liever een rustiger plekje, ergens waar Ron met Silke kan wandelen. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij een gehuchtje, Agusa. Er staan maar weinig huizen, het voelt echt afgelegen.

Toch is het hier minder stil dan gedacht. Er is namelijk een jonge Duitse man die zijn hond is kwijtgeraakt. Tijdens een 50 km lange hike is het dier ontsnapt, nadat hij tegen schrikdraad is aangelopen. Twee dagen geleden is de hond hier nog gezien, dus hij verblijft nu in zijn auto met de deuren open, in de hoop dat de hond terugkomt. Hij slaapt er ook, al twee nachten. Het is zijn grootste nachtmerrie – en ik kan me dat helemaal voorstellen. Er is inmiddels een team ingeschakeld dat met drones en warmtesensoren zoekt. De man moet 1 september terug naar Duitsland en is bang dat de hond in het jachtseizoen door jagers wordt afgeschoten als hij hem niet op tijd vindt. Wat een spanning en verdriet voor hem.

Quinty en Silke liggen bij ons stevig aan de lijn; ik moet er niet aan denken dat mij dit zou overkomen. Vannacht slapen we hier dus niet alleen, en ik hoop echt van harte dat de man zijn hond snel terugvindt.

24-augustus 2025

Een dag vol honden, bramen en… risotto

De dag begon vroeg op de hondenfarm. Al om negen uur was er een klein groepje dat meedeed aan een geur-speurwedstrijd. We hadden natuurlijk eerste rang vanaf onze camper, maar door de harde wind was het voor de honden bijna onmogelijk om de geuren te volgen. Uiteindelijk werd de wedstrijd daarom naar binnen verplaatst, waar wij helaas niet bij konden zijn. Jammer, maar het gaf mij mooi de gelegenheid om de camper eens goed onder handen te nemen. Droog gras overal en de wc kon ook wel weer een beurt gebruiken.

Onze Zweedse buurvrouw deed mee met haar hond en werd tweede van de vijf deelnemers. Rond de lunch volgde er een andere show: “dansen met honden”, een soort vrije stijl. Dat wilde ik natuurlijk wél zien, dus ben ik bij het hek gaan zitten. Ook hier deden vijf honden mee. Het was leuk om te zien, vooral toen één hond er gewoon vandoor ging en door het hek verdween. Onze buurvrouw deed het fantastisch en werd uiteindelijk eerste. Natuurlijk hebben we haar luid aangemoedigd! Voor vertrek wisselden we nog telefoonnummers uit. Ze grapten dat we maar een huisje in Zweden moesten kopen, en dat ze ons zouden tippen als ze er eentje tegenkwamen. Lief toch?

Toen zij vertrokken, maakten wij een wandeling met de hondjes richting de haven. Onderweg kwamen we overal bramenstruiken tegen, dus stopten we regelmatig om de rijpe bramen te plukken. De hondjes waren er snel klaar mee en gingen steeds geduldig langs de weg liggen wachten tot we weer verder gingen. Terug bij de camper ben ik meteen jam gaan maken van onze vangst.

Net toen we klaar waren, begon het licht te regenen. Niet hard, maar de wind was fris, dus hebben we alles buiten opgeruimd en ons binnen geïnstalleerd. Daar staat nu een heerlijke geur te verspreiden: Ron is bezig met een vegetarische risotto met champignons. Het ruikt veelbelovend!

En zo vloog er weer een dag voorbij in Zweden – gevuld met honden, bramen en lekker eten. 🍇🐾🍲

23-augustus 2025

Een vrolijk afscheid van Zweden, vol honden, Irisch koffie en gezelligheid

Vanmorgen eerst de wc geleegd en daarna vertrokken uit de jachthaven. Ondanks de flinke wind hadden we daar weinig last van dankzij de bomen, dus konden we nog fijn buiten ontbijten.

We reden naar een plek in de buurt van Gronslatt. waarvan we dachten dat het bij een paardenboer hoorde, maar het bleek een hondenterrein te zijn. Zaterdag was er agility en dat trok heel wat mensen. Leuk om te zien, en we mochten zelf ook even oefenen met de hondjes. Silke wist nog wat van vroeger, maar na tien minuten had ze er geen zin meer in en liep ze liever onder de poortjes door dan eroverheen. We hebben er in ieder geval plezier om gehad.

Omdat dit ons laatste weekend in Zweden is, besloten we het te vieren met een etentje. Op de fiets naar de jachthaven, waar een visrestaurant zat. Heerlijk gegeten, daarna nog wat gedronken in de bar waar we onze camperburen – een Zweeds stel – tegenkwamen. Geen cappuccino op de kaart, maar toen ik zag dat zij Irish coffee dronken, heb ik gewoon “Irish  coffee zonder Irish” besteld. Gelukkig maar, want we moesten nog terugfietsen.

Later kwamen onze Zweedse buren ook terug en ze vroegen: “bij jullie of bij ons?” Dus werd het bij ons, en toen ook nog een Duits stel aanschoof hadden we ineens een gezellige internationale avond bij de camper.

Dit was een mooi afscheid van onze trip zo. We zijn nog wel een paar dagen in Zweden omdat we de boot pas donderdag terug hebben. Maar dit was ons laatste weekend voor we weer naar Nederland gaan.

22-augustus 2025

Wat doe je als je geen vastomlijnde plannen hebt? Nou, dan blijf je gewoon wat langer in bed liggen, kletst wat samen en bedenkt uiteindelijk dat je eigenlijk helemaal niks hoeft te doen. Na een rustig rondje met de hondjes en het plukken van een handjevol bramen voor het ontbijt, zijn we bij het water gaan zitten met natuurlijk een kopje koffie erbij, deze keer gemaakt met mijn haverdrank – schuimt heerlijk en geeft net dat romige genietmomentje

Ron vond het wel interessant dat er een vrouw yoga aan het doen was op de steiger. Zijn aandacht ging dus iets minder naar het ontbijt… Gelukkig kwam er later ook nog een man bij om mee te doen met de oefeningen, waardoor mijn aandacht ook even afgeleid was. Na het ontbijt, toen alle campers hier vertrokken waren, heb ik zelf mijn yoga-oefeningen gedaan: yoga voor stijve harken, zoals ik het noem.

Vanmiddag hebben we nog een fijne wandeling door het dorp gemaakt. En nu zitten we allebei achter de laptop: ik bezig met de website, Ron verdiept in de financiële zaken. Omdat het vrijdag is, hebben we samen een blikje bier opengetrokken, met een chipje erbij. . Straks nog koken en voor je het weet is de dag alweer om.

21-augustus 2025

Stadjes bezoeken

De bedoeling was om vandaag naar Kristianstad te gaan. We hadden een parkeerplek gevonden aan de rand van de stad, vlak bij een grote ICA. Toen het begon te druppelen besloten we eerst maar even binnen te kijken. Eigenlijk hadden we alleen kwark nodig, maar de kar werd al snel wat voller. Ach, dat mag de pret niet drukken. Er was nog genoeg ruimte in de camper voor koffie (die in de aanbieding was) en we hebben meteen een poké bowl meegenomen voor de lunch.

De afstand naar het centrum bleek te groot om lopend te doen, en het was te zonnig om de hondjes in de camper te laten. Daarom probeerden we dichter bij het centrum te parkeren. Maar eenmaal door het centrum gereden, dachten we allebei: laat maar, dit is gewoon een drukke stad. We hadden er eigenlijk geen zin in en zijn doorgereden naar Åhus, een kleiner plaatsje waar parkeren veel makkelijker was. Daar hebben we een fijne wandeling door het oude centrum gemaakt en op het grote plein een heerlijk ijsje gegeten. Ron kwam wat bekends tegen een wodka distillatie bedrijf Absolut pinot ricard. Dit wordt ook verkocht bij zijn oude werk. Zo te zien hebben ze daar ook mini mensjes aan het werk.

Terug bij de camper zochten we een overnachtingsplek, maar er was eigenlijk geen mooie plek aan het water te vinden. Uiteindelijk besloot ik dat we gewoon terug zouden gaan naar dezelfde plek in Österslöv waar we gister ook stonden. Ron rijdt liever niet heen en weer, maar gaf me gelijk dat dit toch echt een heerlijke plek is. We waren er weer als eerste en konden dus vooraan staan, met uitzicht op de haven. Ik heb nog een frisse duik genomen om meteen mijn haar te wassen.

Nu zitten we met een kop koffie lekker in het zonnetje te genieten. Morgen zien we wel weer, we hebben nog geen concrete plannen.

20-augustus 2025

Neuzen bij elkaars camper en op zoek naar handwerkwinkel

Gisteravond kwam een mede camperaar even bij ons kijken. Ze had gezien hoe Ron de buitenkeuken gebruikte en vond dat zo handig dat we met elkaar in gesprek raakten. Ze liet ons ook hun camper zien, een bijzonder model. Ik vroeg of ik die op onze site mocht zetten, en dat vond ze prima.

Vanmorgen stond er een stevige wind en had ik niet zoveel zin om te zwemmen. Met natte spullen een heel stuk teruglopen leek me niks. In plaats daarvan ben ik een ronde met de hondjes gaan wandelen – ook beweging, toch? We staan nu dicht bij het water, dus misschien morgen weer een frisse duik. Al hoorde ik dat het dan wat kouder wordt.

Daarna de camper weer rijklaar gemaakt: water geloosd, schoon water gevuld en het toilet geleegd. Klaar voor vertrek! Maar eerst zijn we gestopt bij een Thais restaurant om te lunchen – heerlijk.

Na de lunch zijn we doorgereden naar Hässleholm. Ik was op zoek naar een handwerkwinkel, maar helaas niet gevonden. Wel kreeg ik van een Zweedse vrouw de tip om naar Rusta te gaan, een soort Action maar dan met wat luxere en goedkopere spullen door elkaar. Leuk om even rond te neuzen, maar helaas… geen rondbreinaalden of kabelnaald. Nu dus wel wol, maar nog steeds geen pennen om aan de kabeltrui voor Ron te beginnen.

Daarna zijn we verder gereden en uiteindelijk beland in Österslöv, bij een jachthaventje aan het meer. Er komen en gaan hier veel mensen, wat een gezellige sfeer geeft. Na het avondeten hebben we nog een wandeling gemaakt met de hondjes – altijd leuk om de nieuwe omgeving te verkennen.

Morgen willen we naar Kristianstad om daar eens rond te neuzen. We reizen nu korte stukjes, zonder haast. De Noordkaap hebben we bereikt en het enige wat nog vaststaat, is dat we op 28 augustus de boot moeten halen. Tot die tijd genieten we vooral van het zuiden, met mooie plekjes en gezellige stadjes.

19-augustus 2025

Een dag vol ontmoetingen

De dag begon met een frisse duik in het meer, samen met de hondjes. Die bleven dicht bij de kant en wachtten keurig tot we weer terug waren bij de wal. Wat een lieverds. Tijdens het ontbijt besloten we dat we hier nog een nachtje zouden blijven. Het is rustig, alles wat we nodig hebben is er – en dat ook nog eens gratis.

Vanmiddag maakten we een wandeling met de hondjes. Tijdens de wandeling kwamen we een Belgische man tegen die al zo’n acht jaar in Zweden woont. Op de vraag of het bevalt, antwoordde hij met “ja en nee”. Wonen hier is makkelijk en prettig, maar de mensen zijn volgens hem veel gereserveerder, waardoor je minder snel diepe vriendschappen opbouwt. Ook gaat alles in een trager tempo dan in bijvoorbeeld Nederland. Het was een leuk gesprek. Midden op de dag ging hij even kanoën, om daarna weer verder te werken – iets wat in Nederland met een halfuur pauze niet zo snel zou kunnen. Ook kwamen we nog een oude auto tegen, niet zo mooi als de vorige maar het model is gaaf.

Ron had later nog een kleine aanvaring met een Zweedse man. Quinty liep los en ging enthousiast naar zijn hond toe. Die zat vast, werd wild van blijdschap en gooide daarbij alle stoelen om die buiten stonden. Ron kreeg vervolgens een standje: in Zweden moeten honden aan de lijn. Oeps… Sindsdien ligt Quinty dus braaf vast naast de camper.

Morgen trekken we weer verder, richting het zuiden.

18-augustus2025

Een dag vol stilte en gezelligheid

Vanmorgen werden we heerlijk wakker – het was zó stil dat het bijna oorverdovend leek. Wat kan stilte toch fijn zijn. Tijdens mijn ochtendwandeling met de hondjes kwamen we langs een weiland met jonge koeien. Nieuwsgierig als ze waren, volgden ze ons in hun veld en toen we even stil bleven staan, kwamen ze dichterbij om te kijken wat we deden. Natuurlijk maakte ik daar een paar foto’s van.

Na een rustig ontbijt bekeken we waar we naartoe wilden en zochten een plek om de wc te legen. Toch besloten we nog even te blijven en hier te lunchen. En nu, aan het eind van de dag, staan we er nog steeds – gewoon omdat het zo’n fijne plek is. We staan nu in het plaatsje Hasslarod.

Naast ons staat een Nederlands echtpaar uit Neede. De man is vrij stil, maar zijn vrouw kletst voor twee. Een echte babbelbox. Ron ging een stuk fietsen, terwijl ik samen met haar in de schaduw bij het water zat. Zij praatte, ik breide intussen rustig verder aan een sok – en zo hadden we een heel gezellige middag.

Later ben ik terug naar de camper gegaan om het eten voor te bereiden: spaghetti bolognese, altijd lekker en makkelijk. Verder geen bijzondere dingen vandaag, gewoon een fijne, rustige dag

17-augustus 2025

Een frisse start en nieuwe ontdekkingen

Vanmorgen begonnen we de dag met een heerlijke duik in het meer. Haren wassen, een stukje zwemmen – niks beter om wakker te worden. Omdat we nog helemaal alleen waren, mochten de hondjes mee. Ze bleven keurig op de steiger liggen, precies bij onze handdoeken. Wat een schatjes zijn het toch.

Daarna maakten we de camper weer reis­klaar. We wilden hier niet nog een dag blijven; de plek was mooi, maar het ergerde ons te veel dat anderen er een soort camping van maakten. Dus reden we verder, op zoek naar een rustiger stek.

Via Park4Night vonden we een nieuwe plek. Omdat het zondag én prachtig weer was, kozen we dit keer niet voor een zwemplek – dat zou vast druk zijn. In plaats daarvan reden we naar een parkeerplaats bij het startpunt van een mooie wandelroute, midden in Skåne. De dichtstbijzijnde plaats heet Björkeberga, niet meer dan vier huizen groot. Tijdens onze wandeling kwamen we erdoorheen en even verderop door Jägersborg. Daar stond officieel ook een plaatsbord, maar tussen de borden stond precies één huis. Of er vroeger meer hebben gestaan weten we niet, maar nu konden we er slechts eentje tellen. We moesten regelmatig over een soort trapjes om in een ander weiland te komen dat was met de honden niet altijd even handig. Wat we tijdens de wandelingen ook veel zagen waren een soort bunkers. Het bleken een soort kelders te zijn voor eten goed te houden.

jordkällare

In Zweden zie je bij oude boerderijen vaak kleine met gras begroeide heuveltjes met een houten deurtje: de jordkällare, ofwel aardkelder. Dit was vroeger de koelkast van de boer. In zo’n kelder bleef het door de isolerende aarde koel in de zomer en vorstvrij in de winter. Ideaal om aardappels, wortels, kool en boter te bewaren – alles wat de winter door moest.

Terug bij de camper stonden we alleen. We maakten er een relaxte middag van: een boek luisteren, wat rommelen, en later het eten voorbereiden. Ik wilde eens op de Zweedse manier bietensalade maken – die hadden we eerder geproefd en die vond ik heerlijk. Van de bieten die nog over waren zocht ik een recept op, en inderdaad: het smaakte geweldig. Het recept zal ik in ook in practische tips zetten en dan in het receptenboekje. Ron maakte er kipschnitzels bij, gepaneerd en geserveerd met ui en champignons. Een feestmaal!

Na het eten koelde het snel af en verhuisden we naar binnen. We keken naar een aflevering van Zembla over Trump en Poetin, en hoe de lijnen naar Rusland lopen. Dat bleef nog lang door mijn hoofd spoken toen we uiteindelijk in bed lagen.

16-augustus2025

Van fietsen tot oude verhalen

Hoewel we de plek mooi vonden, besloten we toch niet nog een dag te blijven. De snelweg die er vlak achter lag zorgde voor zoveel lawaai dat de rust er een beetje vanaf ging. Dus na het ontbijt pakten we de boel weer in en reden verder.

We kwamen uit bij een zwemplek, eigenlijk een parkeerplaats voor mensen die naar het strand willen. Er lag een lange steiger waarvan je aan het einde van de stijger kon zwemmen, al was het grootste deel maar enkeldiep. Nadat we de hondjes hadden uitgelaten, alle bovenramen van de camper open hadden gezet en genoeg water en een hapje voor hen achtergelaten hadden, stapten wij op de fiets voor een ronde van veertig kilometer.

Het was een prachtige route, al leek het af en toe meer op een mountainbiketocht dan op een gewone fietstocht. Onderweg stopten we bij een camping voor een ijsje, en bij een klein kerkje bleven we nieuwsgierig staan bij een bijzonder beeld. Op dat moment stapte er een oudere man uit zijn auto. Eerst sprak hij ons in het Zweeds aan, maar toen hij merkte dat we dat niet konden volgen, schakelde hij soepel over op Engels.

Hij vertelde dat dit een Deense kerk was, heel oud al, en dat het gebied pas later Zweeds grondgebied was geworden. Op de begraafplaats lagen zijn opa en oma begraven, en daar weer de ouders van. Zelf woonde hij in het noorden van Zweden, maar hij wilde nog één keer de graven bezoeken. Na zijn verhaal zwaaide hij ons vriendelijk uit en wenste ons een veilige reis.

Daarna trapten we weer door, terug naar de camper. De hondjes waren dolblij dat we er weer waren. Ron en Silke namen nog een frisse duik, terwijl ik begon met koken. Toch voelde deze plek niet prettig. Er stonden mensen die hun hele hebben en houden buiten hadden gezet, alsof het een camping was. Daardoor konden zwemmers hun auto nergens kwijt. Dat klopt gewoon niet – het is geen camping, en als je je zo gedraagt, verpest je het voor iedereen die zich wél aan de ongeschreven regels houdt.

15-augustus 2025

Jarig, vullen en legen – en een beetje luxe

Vandaag werd onze oudste kleindochter 13 jaar. De jongste is pas een half jaar, en daar tussenin zitten er nog zes. Een drukke, gezellige bende dus. We hebben haar vanmorgen via beeldbellen toegezongen – erg leuk, want zo voelt het toch alsof je erbij bent. Ze vertelde dat ze vandaag een rit met een paard mocht maken op het strand. Later kregen we daar een filmpje van: ze straalde helemaal. Haar pony ging zelfs tot aan haar buik het water in.

Ondertussen troffen wij onze voorbereidingen om weer verder te reizen: hondjes uitlaten, ontbijten en even douchen. Na twee dagen alleen maar in het meer te hebben gezwommen, was een echte douche wel even fijn. Haren gewassen, alle onbedekte plekjes gesopt… en omdat er in de buurt geen kip te bekennen was, heb ik lekker buiten gedoucht in mijn blote billen. Wat een luxe! En het mooiste: ik hoefde de douche niet droog te maken. Win-win, toch?

Vandaag stond in het teken van vullen en legen. Eerst de wc – waarvoor we maar geen geschikte plek konden vinden. Uiteindelijk vonden we bij een parkeerplaats een toilet waar je ook het chemisch toilet mocht legen. Gelukkig, want in deze omgeving is dat niet zo eenvoudig. Tenzij je natuurlijk op een camping gaat staan, maar daar betaal je hier zo 50 tot 100 euro per nacht voor.

Daarna vonden we bij de brandweer een plek om water bij te vullen. Volgende taak: boodschappen. Ook dat lukte, bij Willys in Ljungby – een middelgrote stad waar we meteen voor een redelijke prijs diesel konden tanken. Alles weer aangevuld en klaar voor vertrek.

Op de weg van Ljungby naar het zuiden zagen we twee mogelijke overnachtingsplekken, allebei voor 13 euro. De eerste stond pal naast de weg en was zo zielloos dat we er niet eens uitgestapt zijn. De tweede was van een Nederlands echtpaar dat hier sinds twee jaar woont. Ze hebben er echt een mooie plek van gemaakt: veel ruimte, een bos achter ons om met de hondjes te wandelen en – heel belangrijk – we staan op gras. Dat voelt zoveel fijner dan al die grindplekken.

Na ons kwamen nog twee Nederlandse campers aan en later ook eentje uit Slowakije. Toch hebben we allemaal ruim genoeg plek.

Bij de supermarkt hadden we een pokébowl meegenomen, plus een patatje erbij. Een mooie combinatie: gezond met een vleugje ongezond. Met een bakkie koffie toe was het helemaal compleet. Daarna heeft Ron de hondjes wat bijgewerkt: Quinty kon niet meer alles goed zien door het haar, en Silke had van die lange slierten aan haar billen hangen. Nu zijn ze allebei weer netjes – klaar voor een nieuwe dag.

14-augustus2025

Zwemmen, kletsen en niks doen

De volgende ochtend keken we in bed even of we misschien naar een andere plek zouden gaan. Maar al snel besloten we dat blijven óók helemaal goed was. Hier kunnen we makkelijk buiten zitten met tafeltje en stoeltjes, en met dit warme weer kan de luifel omhoog voor wat schaduw. De honden vinden het ook heerlijk: ze kunnen los rondlopen in het bos en languit in het gras liggen.

Na het ontbijt stapten we dit keer op de fiets richting water. Silke mocht lekker mee rennen, en Quinty kreeg een plekje in de fietstas en hobbelde het laatste stukje mee. Na een frisse duik keerden we terug naar de camper, waar we pannenkoeken bakten – iets wat we af en toe eens doen, en vandaag was zo’n dag.

De middag brachten we door in een rustig tempo. Even bellen met Rons zus om bij te kletsen, daarna een gezellig praatje met onze Zweedse buren – al is de man eigenlijk een Nederlander die al twintig jaar in Zweden woont. Vervolgens begonnen we aan het avondeten, of beter gezegd: restjes opmaken. De koelkast is bijna leeg, dus morgen wordt een ‘vuldagje’: wc legen, water bijvullen en boodschappen doen.

13-augustus 2025

Een dag vol water, gras en kleine ongelukjes.

De volgende ochtend namen we alweer een heerlijke duik, dit keer op een kilometer afstand van onze plek. De hondjes genoten mee in het water, maar de terugweg werd iets minder prettig: door de warmte en het schuren van mijn rubberen klompen had ik op beide kleine tenen een blaar, waarvan er één open sprong. Lopen ging wat moeilijker, maar gelukkig kwamen we weer veilig ‘thuis’ bij de camper.

Daar zette ik koffie met geschuimde melk – een luxe momentje – maar dat liep anders: de mok viel om, precies over de matten, tussen de vloer en zelfs op de hondenmat. En melk… dat gaat stinken als je het laat zitten. Dus werd het poetsen, soppen en matten wassen. Uiteindelijk kreeg ik alles schoon, waarna ik met mezelf afsprak voorlopig geen cappuccino meer te drinken. Terug naar thee… totdat we een mok hebben die niet zo makkelijk omvalt. Of ik moet koffie zonder melk gaan drinken (maar dat zie ik niet gebeuren).

Ron stapte op de fiets om de omgeving te verkennen, terwijl ik online aansloot bij mijn cra-bea-handwerkclubje. Dat was erg gezellig. Ron kwam terug vol verhalen over hoe mooi het hier is, en opperde zelfs om een recreatiewoning te kopen. Maar ja, hier is het behoorlijk prijzig – en een huis zou weer een blok aan ons been zijn. Dus blijven we gewoon lekker dromen en genieten van de vrijheid die de camper ons geeft. Wel zat het vriendje van Ron hem weer op te wachten om te kunnen spelen met pijl en boog.

’s Avonds sloten we de dag af met nog een duik. Dit keer waren we niet alleen, maar niemand had moeite met onze honden. Ze mochten gezellig mee het water in. Een perfecte afsluiting van een dag vol water, gras en kleine ongelukjes.

12-augustus2025

Zwemmen en een nieuwe achtertuin

Vanmorgen, na een fijne wandeling met de hondjes, zijn we weer op pad gegaan. Onze eerste stop was een klein strandje, pal aan een behoorlijk drukke weg. Toch besloten we daar te lunchen, in de vorm van een gezellige picknick. Samen op een kleedje in het gras – want we wilden niet dat het als ‘campinggedrag’ zou overkomen. Al is een kleedje op de grond natuurlijk óók wel heel campingachtig. Ach, het gras was zacht en de zon scheen, dus wij zaten prima.

Na de lunch hebben we nog een verfrissende duik genomen. Helaas mochten de hondjes niet mee het strand op, dus bleven ze achter op het gras. Ze leken er niet rouwig om, terwijl wij ons heerlijk in het water lieten dobberen.

Daarna reden we door naar onze volgende slaapplaats – of zoals ik het liever noem: onze nieuwe achtertuin. Dit keer bij een boer die niet meer boert, maar wel een prachtig stuk grond voor zijn huis heeft, pal aan de bosrand. Na een klein stukje lopen kwamen we bij een idyllisch strandje, waar we wél met de hondjes konden zwemmen.

De kinderen van de eigenaar kwamen er ook bij zitten en voelden zich meteen thuis. Of beter gezegd: ze waren helemaal in de ban van onze hondjes. En wij? Wij vinden dit echt een geweldige plek. De omgeving is prachtig en het voelt hier alsof we zomaar wat langer zouden willen blijven. Ron heeft er zelfs een speelvriendje op na gehouden die vond het leuk om met hem te gaan pijl en boog schieten. 

N11-augustus 2025

Een zeehond, winkelgekte en een rustig stuwmeer

De dag begon met een mooie verrassing uit de natuur. Ik was al vroeg op pad met de hondjes toen één van de kinderen belde om te beeldbellen. Precies op dat moment zag ik, een eindje verderop op de rotsen, een zeehond liggen! Hij zag mij ook, dus ik moest snel zijn om een foto te maken. Telefoon gauw omgedraaid en klik – gelukt. Wat gaaf!

Terug bij ons huisje op wielen zette ik de foto meteen in de familie-app. Vanwege de afstand was het dier niet zo duidelijk te zien, maar voor mij staat dit moment helder op het netvlies.

Na het ontbijt gingen we weer op pad. Eerst even de wc legen en vers drinkwater tanken – dat was allebei op. Daarna reden we door naar een supermarkt in de buurt van Varberg. Maar toen we daar aankwamen, bleek het veel meer dan een supermarkt: een enorm winkelcentrum met gigantische parkeerplaatsen, bomvol auto’s.

Binnen was het een gekkenhuis. Hordes mensen en een assortiment waar je alles kon vinden: van waterkokers en hondenbrokken tot shampoo en kleding. Ik geloof dat er wel 35 kassa’s open waren. Na een half uur in de rij konden we eindelijk weer naar buiten. Pfff… één keer maar nooit weer.

Ullared – het warenhuis dat een dorp op de kaart zette

Op zo’n 30 minuten rijden van Falkenberg ligt Ullared, een dorp dat vooral bekend is dankzij één gigantisch winkelparadijs: Gekås. Dit is niet zomaar een warenhuis – het is het grootste van Scandinavië en trekt jaarlijks miljoenen bezoekers.

Binnen vind je werkelijk alles: kleding, kampeerspullen, elektronica, keukengerei, speelgoed, Zweedse lekkernijen… en vaak voor prijzen waar je mond van openvalt. Het gebouw is zó groot dat je er met gemak een hele dag in kunt doorbrengen, en er zelfs een plattegrond voor nodig hebt.

Het winkelavontuur stopt trouwens niet bij de kassa. Rondom Gekås vind je nog meer winkels, cafés, fastfoodrestaurants en zelfs een camping voor wie het écht groots wil aanpakken.

💡 Camper-tip: Er is een grote parkeerplaats waar ook campers welkom zijn. In het hoogseizoen kan het druk zijn, dus kom vroeg om een plekje dichtbij te vinden.

We reden verder richting Atrafors, waar een groot stuwmeer ligt. Daar is plek voor precies één camper – en gelukkig was die vrij. Nu staan wij hier, op een grasveldje met uitzicht over het water. Er staat zelfs een picknicktafel, waar ik nu lekker aan zit om dit verhaal te schrijven. Rust, natuur en ruimte… precies wat we nodig hebben na zo’n drukke ochtend.

10-augustus 2025

Lazy Sunday met een frisse duik

Vandaag was het echt zo’n lazy Sunday. We bleven lekker lang in bed liggen, en omdat het bed toch verschoond moest worden, mochten de hondjes er ook even bij. Dat is altijd feest voor hen. Vanavond slapen we weer in een schoon, fris bedje.

Ron had zin in een wandeling, terwijl ik bij de camper bleef om het bed te verschonen en de wc een goede beurt te geven. Zo had ieder z’n eigen bezigheid.

Toen Ron terugkwam, besloten we samen een duik te nemen in de zee – iets wat we toch proberen zo vaak mogelijk te doen. Ik nam gelijk de shampoo mee, want mijn haar was behoorlijk vet. Met onze biologisch afbreekbare shampoo durfden we het prima aan.

Door de harde wind lieten we de stoeltjes maar in de garage en bleven we gezellig binnen. De deur en het dakraam open zorgen voor een heerlijk temperatuurtje. We speelden spelletjes en luisterden via Spotify naar een playlist met muziek uit de jaren ’80. Gewoon genieten.

We blijven hier nog een nachtje staan en trekken morgen weer verder.

9-augustus 2025

Al vóór acht uur riep Ron dat het tijd was om op te staan. Ik had een slechte nacht achter de rug en dacht eigenlijk: laat me nog even liggen. Maar als je met de fiets Göteborg in wilt, moet je op tijd weg. Dus toch maar mijn bed uit. Taken verdeeld: Ron zette de fietsen buiten, ik liet de hondjes uit. Zo gezegd, zo gedaan.

We fietsten richting Göteborg, via een route die Ron had uitgestippeld. Onderweg kwamen we langs een jachthaven met prachtige, oude schepen. Daar zijn we even gestopt om rond te kijken. Daarna reden we dwars door het centrum, op weg naar de wijk Haga. Een sfeervol straatje met oude houten huisjes, kleine eettentjes en kraampjes vol handgemaakte sieraden en ander gezellig “prutwerk”. Erg leuk om daar even rond te struinen.

Omdat de temperatuur begon op te lopen, besloten we terug te gaan. De hondjes zouden anders te warm krijgen in de camper, ook al stonden de dakramen open. Op de terugweg kwamen we een pizzeria tegen — en je raadt het al: Ron had wel zin in pizza. We namen er eentje mee en aten die op een bankje aan het water. De hondjes genoten mee van de korstjes, dus ook voor hen was het feest.

Terug bij de camper weer taakverdeling: ik de hondjes, Ron de fietsen. Silke was wat onrustig, dus liet ik haar nog even los op een veldje. Toen ik haar weer vast wilde maken en dacht beide riemen in mijn hand te hebben, voelde ik ineens: hé, dit is maar één riem. Quinty liep wel braaf mee, maar aan de andere kant van het hek! Dus weer terug om haar op te halen — anders stond ze er nu nog verbaasd te kijken.

Daarna reden we verder en vonden langs de snelweg een plek om de wc-cassette te legen. Niet heel romantisch, maar wel handig. Even later stonden we alweer op een prachtige plek aan zee. Met een kopje koffie op een bankje, uitzicht op het water, genoten we van het moment. We staan het liefst met onze neus naar de zee, en tot nu toe lukt dat vaak in Scandinavië. Straks, buiten Scandinavie, zal dat wel minder zijn. En ja… dat gaan we zeker missen.

8-augustus 2025

een stukje geschiedenis, mooie wandeling en genieten van het uitzicht.

We stonden op tijd op, want er werd regen voorspeld en we wilden het plaatsje graag nog even verkennen. Ron had via Komoot een route van zo’n 4 kilometer uitgezocht – een afstand die mijn voeten hopelijk aankunnen. We liepen via de jachthaven en volgden daarna een mooi pad langs de kust. Zo kwamen we uiteindelijk aan in het plaatsje Gustafsberg

🏛️ Korte geschiedenis van Gustafsberg

⛲ 18e eeuw – De ontdekking van geneeskrachtig water

Rond 1740 werd ontdekt dat het water uit een bron in het gebied geneeskrachtige eigenschappen zou hebben. Dat leidde tot de oprichting van een kurbadanstalt (kuuroord). Mensen kwamen hierheen om te "drinken en baden voor hun gezondheid", wat in die tijd erg populair was onder de hogere klasse.

👑 Vernoemd naar de koning

In 1772 bezocht koning Gustaf III het kuuroord, waarna de plek officieel Gustafsberg werd genoemd, ter ere van hem. Zijn bezoek gaf de badplaats extra prestige.

🏫 19e eeuw – Van badplaats naar elitekostschool

In 1831 werd op het terrein de Gustafsbergs Barnhus-inrättning opgericht — een internaat voor jongens uit welgestelde families, maar ook voor weesjongens. Het ontwikkelde zich tot een van de bekendste elitescholen van Zweden. Veel invloedrijke Zweden uit de 19e en vroege 20e eeuw kregen hier hun opleiding. De school sloot uiteindelijk in de jaren 1920.

🌊 Terug naar de natuur – badplaats voor iedereen

In de 20e eeuw verloor Gustafsberg zijn functie als kuuroord en eliteschool, maar bleef een geliefd recreatiegebied. Tegenwoordig is het een beschermd cultureel erfgoedgebied met:

• Historische houten villa's

• Wandelroutes langs de kust

• Een hotel, café en hostel

• Kleine musea en exposities

Het ligt direct aan de fjord Byfjorden, omringd door bossen en heuvels — perfect voor wandelingen en zwemmen.

Een beetje achtergrondinformatie onderweg kan natuurlijk nooit kwaad. Je ziet daar nog steeds de gebouwen van het oude internaat, en zelfs het archief is er nog, gevestigd in een klein rond gebouw van steen – speciaal gebouwd om bestand te zijn tegen brand. Aan het water vonden we een knus koffietentje waar we natuurlijk even pauzeerden voor een echte Fika.

De terugweg kozen we een ander pad, dat ons over een flinke rots leidde. Pittig stukje, maar het uitzicht bovenop maakte alles goed. Terug bij de camper daagden we elkaar nog even uit: zouden we een duik nemen? Het regende, maar ach – nat zouden we toch wel worden. Dus hup, gewoon gaan! En eerlijk is eerlijk: dat soort momenten blijven het langst hangen.

Toen we weer droog en aangekleed waren, reden we verder richting Göteborg, waar we morgen op de fiets de stad willen verkennen. We vonden een plekje in de haven, met uitzicht op zee en de bedrijvige zeehaven. Door de regen hebben we bijna de hele middag binnen gezeten, maar gelukkig is het inmiddels droog. Het wordt steeds stiller om ons heen, de auto's vertrekken langzaam… en wij genieten nog even van het uitzicht.

7-augustus 2025

Zon, zalm en een Zweeds dekentje

Vanmorgen werden we wakker met wat minder wind en een bleek zonnetje. Nog net iets te fris voor een ochtendduik, dus die hebben we maar even overgeslagen. Een eindje verderop stonden nog wat Nederlanders. De man vertelde dat hij zonder water zat in de camper en zich dan maar ging wassen in het meertje. Dat is ook een manier!

Tijdens de ochtendwandeling kwam ik een man tegen met een Golden Retriever. De hond liep los en luisterde fantastisch. Uiteindelijk raakten we aan de praat, en ook Silke had meteen interesse in de viervoeter. Ze speelden even heerlijk samen – en dat deed haar zichtbaar goed. Even een hondenvriendje, daar kan geen speeltje tegenop.

Na het opruimen en rijklaar maken van de camper reden we richting Uddevalla, waar we een parkeerplek vonden vlak naast een museum. Bij de parkeermeter raakten we in gesprek met een vriendelijke Zweedse vrouw die ons wilde helpen. Achteraf bleek dat het apparaat ook gewoon in het Engels gezet kon worden... foutje bedankt. Ze vertelde ons over het Bohusläns Museum, dat gratis toegankelijk is – een groot verschil met Noorwegen, waar je vaak betaalt, zelfs als er nauwelijks iets te zien is.

Ze tipte ook het museumrestaurant, dat goed én betaalbaar zou zijn. Daar hebben we dan ook geluncht: warme zalm met aardappels en salade, inclusief gratis koffie, thee en vruchtensap. Heerlijk en meer dan voldoende.

Na de lunch maakten we een wandeling. Aan de overkant van het water zagen we iets kleurrijks wat onze nieuwsgierigheid wekte. Het bleek een kerk te zijn. Daarna liepen we verder over een houten vlonderpad dat langs de kust slingert – een leuke, afwisselende route met mooi uitzicht.

Toen de parkeertijd bijna om was, liepen we terug naar de camper, lieten de hondjes nog even uitrusten, en gingen samen het museum in. (Altijd handig: daar ook meteen even het toilet gepakt 😉.) Het museum was verrassend leuk, zeker ook voor kinderen. Er waren meerdere tentoonstellingen, maar één sprong er voor mij uit: prachtige patchworkdekens – echte kunstwerkjes. Ik dacht meteen: dat is misschien wel een leuk winterproject... wie weet.

Verder zagen we schilderijen van Tyra Kleen (een Zweedse schilderes), oude boten en allerlei spullen uit de tijd dat Udevalla nog vol fabrieken stond – waaronder de beroemde Zwaluw lucifers.

Over Tyra Kleen

Tyra Kleen (1874–1951) was een Zweedse kunstenares en schrijfster, bekend om haar symbolistische stijl en kleurrijke, dromerige tekeningen en schilderijen. Ze reisde veel en liet zich inspireren door mythologie, oosterse religies en mystiek. In haar tijd was ze een eigenzinnige vrouw die zich niet liet beperken door de regels van de maatschappij. Haar werk is expressief en vaak spiritueel van aard – en nog steeds bijzonder om te zien.

Na het bezoek dronken we koffie bij de camper en besloten we door te rijden naar de overkant van het water, naar een rustig zwemstrand. Daar staan we nu, helemaal alleen. Duimen dat het zo blijft. Het is hier wel levendig trouwens – mensen van de camping in de buurt komen hier zwemmen, vliegeren en wandelen. Leuk om te zien en prima vermaak voor vanavond.

6-augustus 2025V

Internationaal gezelschap en een dag vol kustdorpjes

Gisteravond kwamen er nog vier campers bij. Blijkbaar dachten meer mensen: hé, wat een leuke plek, hier willen we wel staan. Toen ik ’s avonds de honden nog even uitliet, keek ik voor de grap op de nummerborden – en zag een bont gezelschap aan nationaliteiten. Tjechen, Fransen, Italianen, Zweden… en wij uit Nederland. Altijd leuk om te zien hoe mensen van overal hier samenkomen.

Vandaag zijn we weer op pad gegaan, met als bestemming Fjällbacka – een mooi kustplaatsje dat bekend is geworden door de boeken van Camilla Läckberg. Zij groeide hier op en beschrijft in haar thrillers allerlei plekken uit het dorp. Als je er rondloopt, herken je dus echt locaties uit haar verhalen. Erg leuk als je haar boeken kent.

Over Camilla Läckberg en Fjällbacka

Camilla Läckberg is een Zweedse thrillerauteur die wereldwijd bekend werd met haar serie misdaadromans die zich afspelen in Fjällbacka, het dorp waar ze zelf is opgegroeid. De hoofdrol is voor Erica Falck, een schrijfster, en haar man Patrik Hedström, een politieman. Samen raken ze steeds verwikkeld in moordzaken die schuilgaan achter de rustige façade van het dorp. Als je door Fjällbacka loopt, herken je allerlei plekken uit haar boeken – een leuke extra voor wie de serie gelezen heeft.

Onderweg kwamen we echter langs het plaatsje Grebbestad, waar we nog nooit waren geweest. We besloten spontaan te stoppen. De camper hebben we geparkeerd bij een groot sportwinkelcomplex, net buiten het dorp, en zijn te voet naar het centrum gelopen – ongeveer drie kilometer heen. Onderweg kwam ik mijn grote liefde tegen in een garage. Daar moest ik natuurlijk gelijk een foto van maken en de man in de garage gaf me er de gelegenheid voor. We hebben daarna nog een heel gesprek gehad over mijn en zijn grote liefde. Zie hieronder de foto wat ik bedoel.

Toen we langs de haven reden was het nog vrij rustig, maar toen we later weer weggingen stond het er bomvol: de parkeerplaatsen vol campers en auto's, de jachthaven afgeladen met boten. Het was gezellig druk. We haalden een broodje en wat te drinken en genoten daarvan op een bankje met uitzicht op het water. Even zo’n klein geluksmomentje.

Na de wandeling terug naar de camper lieten we de hondjes daar even uitrusten en gingen we samen de sportwinkel in. Uiteindelijk toch met lege handen weer naar buiten gekomen. We hebben namelijk de afspraak: één kledingstuk erin, dan ook één eruit. En aangezien de kasten nog aardig vol liggen, hebben we niets nodig. Best tevreden mee eigenlijk.

Daarna reden we door naar Fjällbacka, maar het was zó druk dat we besloten door te rijden. We zijn hier tenslotte al twee keer eerder geweest. In plaats daarvan vonden we via Park4Night een mooie picknickplek in de buurt – en hier staan we nu. Prachtig plekje, met – hoe kan het ook anders – uitzicht op het water.

5-augustus 2025

Regen, wind en een broodje aan het eind

Vannacht was het flink raak met regen en wind – en eigenlijk is dat de hele dag zo gebleven. Rond half twaalf zijn we vertrokken van de jachthaven en even het dorp in gegaan. Ron had daar gezien dat je kon lunchen voor 139 SEK per persoon, ongeveer €12,50. En dat is inclusief koffie, thee of water. In Zweden is lunchen trouwens vaak een stuk voordeliger en makkelijker dan uit eten gaan 's avonds.

Na de lunch zijn we op pad gegaan richting een camperplek net over de Noorse grens. Helaas bleek die plek helemaal vol te staan. Dus reden we door naar een volgende plek... maar die was niet echt het vermelden waard.

Omdat het nog steeds flink waaide, besloten we koers te zetten naar een plaatsje. Dat werd Tanum. We staan nu achter een soort wijkcentrum, prima voor een nacht. We hebben nog even boodschappen gedaan, en ineens was de dag alweer voorbij. Wat we ook gezien hebben is een gebouw met bijzondere fundering.

Morgen weer een nieuwe dag. En als de voorspellingen kloppen, laat de zon zich dan eindelijk weer zien. Zweden is met al dat water toch echt het mooist als de zon schijnt. Voor nu: muziekje aan, straks een broodje en dan lekker ontspannen.

In Zweden is lunchen buitenshuis vaak veel gangbaarder dan dineren. Veel restaurants bieden doordeweeks een "dagens lunch" of lunchbuffet aan: een warme maaltijd inclusief salade, brood, koffie of thee, en soms zelfs een toetje – voor een vaste, betaalbare prijs. Ideaal voor reizigers, want het is vaak goedkoper én uitgebreider dan 's avonds uit eten gaan.

4- augustus 2025

Een dag van zon, regen en... fika!

De dag begon met regen. "Ach," zei Ron, "laten we het rustig aan doen, het is toch zondag."
"Euhhh... Ron, het is maandag hoor!"
Toch maar om acht uur uit bed gerold, en net op het moment dat het bijna droog was, zijn we met de hondjes op pad gegaan.

Die afwisseling van het weer — zon, wind, regen — bleek de rode draad van vandaag. We zwaaiden nog even naar de reetjes die we elke ochtend tegenkomen en gingen op zoek naar een plek om water te tanken. Dat kon zo’n half uurtje verderop, in het plaatsje Dals-Ed. Alleen die naam al — Dals-Ed — vind je niet dat dat bijzonder klinkt?

We reden iets noordelijker naar een jachthaven, waar we ook weer een flinke was konden draaien. Vier wassen in totaal, alles is weer fris en schoon. Op een paar badlakens na dan, die hangen nu in de douche — de muntjes waren op. Ook onze nieuwe vloerkleedjes zijn nog een keer gewassen. Die had ik al een sopje gegeven, maar nadat ik de dressing van de sla eroverheen liet vallen, hing er een licht zurige lucht... tja, dan toch maar even goed in de machine.

Voordat we aan de was begonnen, zijn we nog even naar de supermarkt gegaan in – je raadt het al – dat plaatsje met die bijzondere naam. Want ik wilde vanmiddag graag samen met Ron een echte fika houden.

☕️ Wat is fika?
Fika is een Zweedse traditie die je echt meegemaakt moet hebben. Het is een koffiemomentje met iets lekkers erbij – zoals een kaneelbroodje (kanelbulle) – dat je samen deelt. Zweden nemen hun fika serieus: het draait om rust, aandacht en gezelligheid.

Tussen de buien door zijn we druk in de weer geweest met was weg brengen en ophalen, de hondjes uitlaten, een beetje lezen en breien. Ron heeft weer heerlijk gekookt vandaag. Na het eten samen de afwas en de rommel opgeruimd. En nu? Nu is het tijd voor een ander soort werk: de bankzaken.

3-augustus 2025

Zondag = rustdag (en een beetje opruimen)

Vanmorgen kwamen we erachter dat het zondag was. En op zondag mag je toch best een beetje luieren, nietwaar? Dus we namen het ervan: rustig opstaan, een relaxed ontbijtje, en daarna samen op pad om de hondjes uit te laten.

Ron koos voor een flinke wandeling van 16 kilometer. Ik hield het wat korter en wandelde alleen een klein rondje met Quinty. Daarna ben ik terug naar de camper gelopen, heb mijn yogamat uitgerold en een paar oefeningen gedaan – speciaal voor stijve harken, zoals ik. Dat voelt altijd goed, al zijn mijn spieren het er niet altijd mee eens.

Wat yoga met je lichaam doet:

Yoga helpt je lichaam soepeler en sterker te worden. Door de verschillende houdingen (asana’s) rek en strek je je spieren, wat stijfheid vermindert. Tegelijk versterk je je core, rug en benen. Je ademhaling wordt dieper en rustiger, wat goed is voor je hart en stressniveau. Ook verbetert yoga je houding, evenwicht en lichaamsbewustzijn. Veel mensen merken minder spanning in nek, schouders en rug, en voelen zich na afloop kalmer en energieker.

Na de yoga kreeg ik een opruimkriebel. Ik heb een kastje uitgezocht en meteen een paar schoenen naar de garage gebracht. Die lagen steeds in de weg. Vanaf nu pakken we gewoon onze wandelschoenen daar vandaan voordat we vertrekken. Makkelijk zat, toch?

Daarna heb ik de afwas gedaan en nog wat opgeruimd. En toen alles weer netjes was, ben ik lekker buiten in het zonnetje gaan zitten. Ik had nog steeds mijn breiwerk liggen: een zomerse trui waar ik al ruim een jaar mee bezig was. En jawel – vandaag is hij eindelijk af! Wat een heerlijk gevoel. Nu kan ik weer aan iets nieuws beginnen.

Toen Ron terugkwam van zijn wandeling, hebben we samen even overlegd welke route we morgen willen nemen. Het eerste wat we gaan doen is water bijvullen. Ik wil morgenochtend douchen, en dan is het water waarschijnlijk bijna op. Aangezien we toch weer verder gaan, komt dat mooi uit.

Verder hebben we vandaag vooral genoten van het mooie weer, het niets moeten, en gewoon even lekker relaxen. Precies zoals een zondag hoort te zijn.

2-augustus 2025

Een stille nacht, een verrassende ontmoeting en een Friese Stabij

Vannacht was het doodstil. Geen auto’s, geen andere geluiden. Oké, misschien wat vogels… en later in de nacht het zachte getik van regen op het dak. We zijn ’s ochtends wat langer blijven liggen. Toen de regen wat minder werd, heb ik snel de hondjes uitgelaten. Na het ontbijt zijn we weer vertrokken.

We reden zo’n 30 kilometer naar de volgende plek: een landgoed dat openstaat voor bezoekers. Het ligt op een soort schiereiland en wordt gezien als natuurreservaat. We vonden er een wandelroute van 5,5 kilometer en die hebben we gelopen. Het was een leuke route, met allerlei oude gebouwen en veel natuur.

Aan het eind van de wandeling ontdekten we een restaurantje waar we geluncht hebben. Een lekker belegd broodje met een kopje thee – precies goed. Vlakbij zat een stel met twee kinderen die Nederlands spraken, en ze hadden een hond bij zich die verdacht veel op een Friese Stabij leek. Tenminste, dat dachten we. En als je iets zeker wilt weten, moet je het gewoon vragen – dus dat deed ik. En ja hoor, het wás een Friese Stabij. Geen pup, zoals we eerst dachten, maar een hond van anderhalf jaar oud.

We raakten aan de praat. Ze vertelden dat ze ook op de parkeerplek van het landgoed stonden en sinds januari in een camper wonen. Alles verkocht in Nederland, net als wij, en nu samen op pad. Alleen zij doen dat met twee kinderen van 5 en 8 jaar oud. De man vertelde dat hij bij Heineken gewerkt had aan projecten – toevallig, want Ron deed bij Grolsch soortgelijk werk. Zo zie je maar: als je even doorpraat, ontdek je vaak verrassende overeenkomsten.

Het werd een onverwacht gezellige middag. Nu zitten we weer bij de camper, met een welverdiend bakje koffie en een koffiebiscuitje. Voor ons ligt een prachtig uitzicht, en in de verte zien we zelfs een paar reeën lopen. Wat wil je nog meer?

1- augustus 2025

Drukte, daktenten en stijve harken

’s Avonds stond het terrein helemaal vol – vooral met Duitse vakantiegangers. Grote campers, busjes, caravans, auto’s met daktent of tentje ernaast… zelfs mensen die gewoon in hun auto sliepen. Er kwam een vrouw bij ons staan die een praatje probeerde aan te knopen. Soms merk ik al snel dat het niet klikt, en dan sluit ik me een beetje af. Zij had dat gelukkig ook in de gaten en liep terug naar haar camper. Even later zag ik haar bij een ander stel zitten, waar ze de rest van de avond gebleven is. Wij dachten: pffff, gelukkig maar. Het voelde als een veel te volle camping – precies waar wij niet zo van houden.

De volgende ochtend hielden we woord en vertrokken we vroeg. Op zoek naar een plek waar we ons toilet konden legen. In de buurt vonden we alleen een plek om grijs water te lozen. Omdat we geen chemicaliën gebruiken, hebben we daar ook maar het toilet geleegd. Niet helemaal volgens het boekje, maar ja – er was gewoon niets anders in de buurt.

We besloten de drukte achter ons te laten. Het grote Vättermeer is prachtig, maar ook razend populair, en dat merk je nu echt aan alles: het is volop vakantie. Tussen de middag zijn we nog even bij de Lidl gestopt voor verse broodjes. We hadden nog tonijnsalade, dus dat werd een heerlijke lunch op een plek met bankjes en een steiger om het water in te gaan. Even leek het alsof we daar mooi konden blijven staan, maar helaas: we stonden vlak naast een drukke weg en moesten elkaar soms bijna toeschreeuwen. Daar hadden we geen zin in.

We zijn verder gereden naar een skigebied in de omgeving van Amas, en daar staan we nu helemaal alleen. Er is zelfs een grote barbecue waar we ons vlees op hebben gebakken – met patatjes en sla erbij was het weer een topmaaltijd. Vanavond heeft Ron nog een wandeling gemaakt met Silke, en ik heb m’n yogaoefeningen weer gedaan. Al moet ik zeggen… ik heb nog flinke spierpijn van gisteren. Ik volg op YouTube een serie: Yoga voor stijve harken – past perfect bij mij. 😄

31-juli 2025

Een regenbui, roze handen en onverwacht bezoek

Het regent, het regent... de camper wordt nat. Geen stortbui hoor, gewoon zo'n regenbui waar je langzaam van doorweekt raakt. We maakten er een rustige ochtend van. Zelfs het ochtendjournaal gekeken — iets wat we zelden doen. Maar eerlijk gezegd: al die ellende over stormen en oorlogen wil je niet altijd weten. Dus de laptop maar weer snel uitgezet.

We hebben wél even gekeken hoe we er financieel voorstaan. En ach, we mogen niet klagen — alles loopt nog steeds volgens plan.

Toen het eenmaal droog werd, zijn we buiten gaan zitten. Ik heb verse bietjes gekookt. Helaas is dat nu ook goed te zien… aan de picknicktafel én aan mijn handen. Nou ja, zo laat ik tenminste een kleurrijk souvenir achter voor de volgende kampeerders op deze plek.

We stonden hier vannacht nog met flink wat campers, maar vanmiddag waren we opeens alleen. Dat duurde echter niet lang. Niet veel later arriveerde een jong stel met een caravan — helaas met autopech. De garage kon pas maandag iets voor ze doen. Iets met de AdBlue.

We hebben gezellig met ze gekletst, in het "Dengels" zoals ik dat noem. Bij mij lopen Engels en Duits altijd een beetje door elkaar, maar hé — ze begrepen me prima. Best handig eigenlijk.

Inmiddels is het avond en de plek staat weer helemaal vol met campers en caravans. Zo snel kan het gaan.

30-juli 2025

Zon, sushi en een babbelmiddag

En de volgende morgen… scheen de zon! We waren op tijd opgestaan en wandelden naar het centrum van Karlstad. De stad zelf vond ik niet echt bijzonder mooi, maar we hebben er wel fijn rondgeslenterd. Ron kocht een nieuwe zonnebril en we lunchten bij een sushibar, waar we allebei een pokébowl namen. Die was echt heerlijk!

Terug bij de camper vroeg Ron of we verder konden rijden — het was tenslotte een erg drukke plek. Ik had om half twee een online handwerkafspraak met mijn vriendinnen, maar gelukkig lag onze volgende bestemming maar elf minuten verderop, in het buitengebied.

Ook daar vonden we weer een plekje aan het water. We kwamen ietsje te laat aan voor de afspraak, maar ik ben meteen online gegaan en het werd alsnog een gezellige babbelmiddag. Zo leuk om dit erin te houden — ik geniet echt van dat geklets met elkaar.

Ron genoot ondertussen buiten van het zonnetje. Ik zette alle ramen open en zat lekker binnen met een frisse bries om me heen. Een fijne dag, zo simpel kan het zijn.

29-juli 2025

Nat, maar toch gezwommen

De weersvoorspelling was vandaag niet bepaald gunstig: regen, regen en nog eens regen. Toen ik ’s ochtends met de honden op pad ging, viel er nog maar wat motregen. Niet ideaal, maar ook niet onoverkomelijk.

We hadden ook nog zin in een duik, dus besloten we tóch te gaan zwemmen. Nat zouden we toch wel worden. Het water was behoorlijk onstuimig, met flinke golven. We zijn daarom dicht bij de kant gebleven. De stroming duwde ons steeds terug richting de rotsen — ver weg zwemmen was dus geen optie.

Na het zwemmen bleven we nog even op dezelfde plek staan voor een rustige ochtend. Even ontspannen. Uiteindelijk besloten we toch door te rijden, richting Karlstad. Daar zagen we een Ikea, we hebben nog 2 lopers gekocht, lekker fleurig en fijn aan de voeten.

Daar vonden we een plekje aan de rand van een meer, op zo’n drie kilometer van het centrum. We zijn daar ook blijven overnachten. Het was wel een rumoerige plek, met meerdere wegen achter ons en een trein die regelmatig langskwam. De nacht verliep redelijk — we hebben in elk geval wat kunnen slapen.

Verder was het een rustige dag zonder veel bijzonderheden. We zijn binnen gebleven in de camper, uit de regen en hebben spelletjes gespeeld (hersentraining).

28-juli 2025

De ochtend begonnen met een fijne wandeling met Silke en Quinty. Daarna: kleren uit en het water in! We hebben een heerlijk stuk gezwommen — wat een fijne start van de dag. Vervolgens alles weer ingepakt en klaar gemaakt om te vertrekken, op naar onDus s volgende doel: Arvika.

Arvika is een charmant stadje, maar vooral het park daar is echt een plaatje. Zo mooi aangelegd, met bloemen die je normaal alleen in siertuinen ziet. We hebben er echt van genoten.

Daarna reden we door naar een plaatsje in de buurt van Arvika, waar volgens onze informatie een goed restaurant zou zitten waar je ook met de camper kon overnachten. Helaas was er daar geen plek meer, maar een eindje verderop vonden we gelukkig een parkeerplaats waar we de camper konden neerzetten.

We zijn alsnog gaan eten bij het restaurant. Alles op het menu stond in het Zweeds, dus Ron zei tegen mij: “Doe maar iets met vlees.” Waarop de dame achter de balie vriendelijk zei: “We zijn vegetarisch.” Dus kreeg Ron een vegetarisch stukje ‘vlees’ — en hij vond het nog lekker ook!

Later ontdekte ik dat er bij de jachthaven ook campers mochten staan, én dat je er kon zwemmen. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. We hebben de camper daar neergezet — een prachtige plek, direct aan het water. Het is wel een komen en gaan van mensen uit de buurt die hier even komen zwemmen, maar dat maakt het juist gezellig en levendig.

En nu? Nog even genieten van een prachtige zonsondergang… en dan lekker slapen.

27-juli  2025

Het eten smaakte heerlijk: witte bonen in tomatensaus, aardappels en een stevige gehaktbal. Echt zo’n eenvoudige maaltijd waar je blij van wordt.

Vanmorgen zijn we weer op pad gegaan, met Zweden als doel. Noorwegen blijft een schitterend land, maar de prijzen voor boodschappen — en zeker voor diesel — hakken er flink in.

We belandden in de buurt van het plaatsje Eda, bij een winkelcentrum met een goede supermarkt. Daar hebben we flink wat inkopen gedaan. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een plekje om te overnachten, het liefst weer aan het water.

De eerste plek die we vonden lag midden in het bos, bij een klein huisje waar je een kampvuurtje kon maken. We hebben er even gezeten, een vuurtje aangestoken, maar al snel werden we letterlijk weggerookt. En eerlijk gezegd… we voelden het gewoon niet. Dus het vuur weer uit en verder maar weer.

Onderweg zagen we twee motorrijders rijden. Opeens dook er achter de voorste motor een eland op, die zich rot schrok van het lawaai. De motorrijder had waarschijnlijk niets in de gaten, maar wij stonden wél even met open mond te kijken. Wat een enorm dier! Het was inmiddels al de negende eland die we tegenkwamen — en het blijft indrukwekkend. Zo gaaf om ze in het wild te zien.

Niet veel later kwamen we via een hobbelige weg bij een plek aan het meer, vlak bij Ångsjön. De weg ernaartoe was vreselijk slecht, maar het uitzicht en de rust maakten alles goed. Wat een prachtige plek! Natuurlijk zijn we het water in gegaan voor een frisse duik — dat kon gewoon niet anders.

Na een gezellige avond vol spelletjes zijn we lekker gaan slapen. En wat een luxe: het werd eindelijk weer eens donker ’s avonds. Heerlijk.

26-juli 2025

De nacht was opnieuw warm, maar gelukkig ook wat donkerder dan de vorige. Daardoor konden we de luikjes openhouden, met alleen de hor ervoor, zodat er koele lucht naar binnen stroomde. Vandaag is het opnieuw een mooie dag, met gelukkig wat aangenamere temperaturen — onder de 30 graden.

We begonnen de ochtend met een verfrissende duik in het meer. Een heerlijke manier om wakker te worden. Gisteren hadden we het er samen over dat bewegen met een peesplaatontsteking nog best mogelijk is, als je maar goed naar je lichaam luistert. Omdat wandelen nu wat lastig gaat, besloten we vanmorgen samen het water in te gaan en een stuk te zwemmen. Er lag een baken in het meer voor de boten, dat gebruikten we als richtpunt.

Silke en Quinty vonden het iets minder leuk. Quinty ging haar eigen gang en zag andere honden aan de kant — dat was natuurlijk veel interessanter. Dus spraken we af om om de beurt die kant op te zwemmen. Silke raakte wat onrustig toen Ron pas later het water in ging; ze vond dat nét iets te ver.

Na het zwemmen hebben we rustig ontbeten. Tijdens het ontbijt bespraken we onze route: gaan we verder naar Zuid-Noorwegen of steken we toch over naar Zweden? Om Zweden in te rijden moeten we wel een stukje terug om de juiste weg te nemen. We besloten uiteindelijk toch voor Zweden te kiezen.

Zo’n 60 kilometer verderop vonden we opnieuw een mooie plek. We kunnen het water zien — helaas niet bereikbaar voor een frisse duik — maar het uitzicht is prachtig. We staan op een parkeerplek naast een oude kerk, of beter gezegd: wat ervan over is. Het dak is afgebrand, maar de muren staan nog overeind, bovenop een heuvel. Een beetje mysterieus, en tegelijk indrukwekkend.

Nes kirkeruin is een bijzondere plek vol geschiedenis én mysterie. De oorspronkelijke kerk werd gebouwd in de 12e eeuw, maar ging in 1567 in vlammen op toen Zweedse troepen het gebouw in brand staken. De kerk werd herbouwd, maar in 1854 sloeg het noodlot opnieuw toe: een blikseminslag veroorzaakte een grote brand, waarna de kerk definitief werd verlaten.

Sindsdien staat de ruïne er nog steeds, aan de samenvloeiing van twee rivieren, als een stille herinnering aan vroeger. Tegenwoordig wordt de plek gebruikt voor concerten, bruiloften en herdenkingen. En volgens sommigen is het er niet helemaal pluis... er doen verhalen de ronde over geesten en vreemde verschijningen.

Een sfeervolle plek met een rijk verleden – en misschien een vleugje mysterie.

Als ik zo de geschiedenis van de kerk lees, ben ik stiekem wel benieuwd hoe onze nacht hier zal verlopen. Wie weet komt er vannacht nog een geest ons welkom heten…

Vandaag ook weer een beetje bewogen — op mijn manier. Een lesje yoga gedaan, omdat dat toch een fijne en haalbare manier van bewegen is. Daarna zelf brood gebakken en met een vers bakje koffie even genoten van het moment.

Vanavond gaat Ron aan de slag met wat er nog te vinden is in de kast en koelkast. Hij is daar altijd verrassend goed in: van een paar restjes weet hij vaak iets lekkers op tafel te toveren.

25-juli 2025

Deze hitte had ik niet verwacht in Noorwegen! Sinds half juli is het warm, en vandaag tikte de thermometer opnieuw de 29 graden aan. Door die warmte slapen we slechter en doen we overdag wat rustiger aan. Daarom zijn we vanochtend na het ontbijt op tijd vertrokken.

Eerst in Lillehammer water getankt – de tank was bijna leeg geraakt door het wassen. Nu hebben we weer genoeg voor een paar dagen. We zijn de stad zelf niet ingegaan; het sprak ons niet echt aan. Liever zochten we een plekje waar we konden zwemmen met de honden en eventueel ook konden overnachten. Liefst niet op grind. En oja... als het even kan: gratis.

🕵️ Waarom ken je Lillehammer?

• Olympische geschiedenis: Lillehammer organiseerde in 1994 de Winterspelen — tot dan toe de kleinste gaststad ooit, met zo’n 23.000 inwoners — en in 2016 de Jeugdwinterspelen Visit Lillehammer+7Olympics+7Life in Norway+7. Veel van de toen gebouwde faciliteiten worden nog dagelijks gebruikt.

• Lilyhammer op Netflix: De stad is het decor van de serie Lilyhammer, Netflix’ eerste originele serie, waarin een New Yorkse maffioso ondergedoken raakt in Lillehammer. De serie toont Noorwegen op een humoristische manier met typische stereotyperingen vergeleken met Amerikaanse clichés

Dat is gelukt! We vonden een fijn plekje bij een jachthaventje met een zwemplek. Daar hebben we de camper neergezet, lekker geluncht en een spelletje gedaan. Eindelijk kreeg ik Ron weer zover om met mij Keer op Keer te spelen. Helaas heb ik verloren...

Ondertussen nog even met Kimberlie gebeld. Zij heeft binnenkort vakantie met de kinderen en een mooie autorondreis uitgestippeld. Jammer genoeg de andere kant op dan waar wij nu zitten, maar in september zien we elkaar weer.

De honden hebben nog even kunnen afkoelen in het meer voor ons, en wij zochten een plekje in de schaduw op. Heerlijk!

24-juli 2025

Na een warme nacht waren we vroeg wakker. Het had amper afgekoeld, dus alles stond wijd open — in de hoop dat onze honden alarm zouden slaan als iemand iets verdachts zou proberen. Maar gelukkig heeft Silke haar waaktaak niet hoeven uit te voeren. Geen inbrekers, alleen stilte.

Zoals we hadden afgesproken gingen we op zoek naar een plekje op gras. En ja hoor, Ron had tijdens het ochtendrondje met de hondjes al een mooi plekje gevonden, vlak naast waar we stonden. Geen stoffig grind meer, maar een stukje heerlijk groen. We begonnen de dag met een ontbijt in de zon en daarna ging de wasmachine aan. Voor de middag hadden we alles schoon, en dankzij het zonnige weer droogde het ook nog eens razendsnel.

We hebben ons vandaag trouwens een beetje misdragen... want hoewel we niet op een camping stonden, vertoonden we wél echt campinggedrag. Rondom de camper spande ik allemaal lijntjes aan de luifel, en daar hing ik vrolijk de was op. Een kleurrijk en gezellig gezicht, alsof we een klein kampeer was festival aan het houden waren.

Ook hier konden we weer het water in, en dat liet Ron zich natuurlijk niet twee keer zeggen. Samen met Silke, die enthousiast met hem mee zwom, genoot hij van een verkoelende duik. Zo mooi om te zien hoeveel plezier ze daarin heeft.

’s Middags trok Ron zijn koks jas weer virtueel aan en toverde een heerlijke nasi op tafel — met een gebakken eitje erbij. Daarna hebben we alles opgeruimd en genoten van een rustige middag. Ik zat lekker te handwerken, Ron hield de beurs in de gaten (die vandaag wat nerveus deed), en tussendoor luisterde ik naar een luisterboek.

Vanavond hebben we samen nog een verfrissende avondduik genomen. En nu... is het tijd om te ontspannen.

23-juli 2025

We werden op tijd wakker van de geluiden buiten. Vooral de vele bussen, auto’s en campers waren in groten getale aanwezig. Ron liet de hondjes uit, terwijl ik zorgde voor het ontbijt. Toen hij terugkwam, schoven we aan bij een grote picknicktafel voor het museum — dat nog gesloten was — en genoten we daar van onze ochtendmaaltijd.

Daarna maakten we een wandeling door het stadje Lom. We liepen over een oude voetbrug en slenterden langs winkeltjes. Ron vond nog een fijne nieuwe broek in de aanbieding. Zelf haalde ik een vers kaneelbroodje, altijd een traktatie. Terug bij de camper genoten we van een kop koffie, en voor we het wisten was de ochtend alweer voorbij. Omdat het steeds drukker werd, besloten we snel weer te vertrekken. We vinden steden leuk om even doorheen te lopen, maar zodra het te druk wordt, rennen we bijna het buitengebied weer in.

Net voorbij Vinstra vonden we een prachtige plek waar we konden zwemmen, uitkeken op een snelstromende rivier en vrij konden staan. Helaas bleven we daar niet lang alleen: al snel stroomde het vol met andere campers — Duitsers, Noren, Tsjechen en wij als enige Nederlanders.

De plek was mooi, maar het terrein zat vol hobbels en kuilen, en door de droogte stoof het grind flink op. We spraken af dat we morgen graag willen wassen, dus dan hoop ik op een plek met gras.

Wat me nog opviel: naast ons kwam een stel staan dat een enorme motor uit hun camper haalde. Ik vroeg me af waar ze dan eigenlijk slapen, maar heb het niet nagevraagd.

In deze streek zie je nog overal de sporen van vroegere tijden. Eén van de indrukwekkendste beelden uit het verleden is het vervoer van boomstammen via het water. Vroeger werden in Noorwegen grote hoeveelheden hout vanuit de bossen naar beneden getransporteerd via rivieren. Vooral in bergachtige gebieden zoals hier, waar de rivieren snel stromen, was dat een efficiënte en goedkope manier om het hout naar de zagerijen of de fjorden te brengen.

De boomstammen werden in de winter gekapt en verzameld. Zodra het voorjaar kwam en de sneeuw begon te smelten — wat zorgde voor hoog water — werden de stammen in de rivier gegooid. Ze dreven dan met de stroming mee, vaak over tientallen kilometers. Onderweg stonden zogeheten “tømmerfløtere”, houtvlotters, klaar om de stammen los te houden en te zorgen dat ze niet vastliepen.

Het was zwaar en gevaarlijk werk. Mannen met stalen pikhaken en spijkerschoenen balanseerden op de boomstammen in het ijskoude water. In sommige plaatsen werden houten geleiders of dammen aangelegd om het hout de juiste kant op te sturen.

Tegenwoordig zie je die praktijk niet meer, maar in musea — zoals het museum bij Lom — wordt deze geschiedenis nog levend gehouden. Ook in het landschap kun je soms nog resten van oude geleidingsdammen of opslagplaatsen terugvinden. Een fascinerend stukje geschiedenis van dit stoere land.

22-juli 2025

Na een wat trage start vanochtend – we hadden niet zo'n zin om alweer meteen verder te rijden – besloten we toch op tijd te vertrekken. We wilden namelijk proberen een plekje te bemachtigen bij de Geirangerfjord. Als we dan toch op een camping staan, dan het liefst vooraan met uitzicht. En anders... dan hoeft het voor ons niet.

Nou, dat hebben we geweten. Het was super druk in het dorpje, en er was werkelijk nergens meer plek. De prijzen op de camping zijn ook echt doorgeschoten – niet in verhouding met de vele gratis plekjes die je in heel Noorwegen kunt vinden. Vaak nog met een toilet erbij ook! Zo luxe. Dan voelt een camping direct aan een drukke weg, zonder echte meerwaarde, gewoon niet logisch meer.

We zijn daarom eerst iets verder gereden, net voorbij Geiranger, waar we even stil hebben gestaan bij een klein museum. Ron heeft daar zijn eigen pizza gebakken – altijd lekker – maar het bleef onrustig. Te druk, te veel verkeer, te weinig ruimte. Uiteindelijk besloten we om gewoon verder te rijden.

🚌 Wat er gebeurde op 15 juli 2025

Een Zweedse toeristenbus raakte vast in de Kopsvingene, een scherpe haarspeldbocht op fylkesvei 63 net buiten Geiranger. De bus blokkeerde de weg richting Strynefjellet 

• De eerste melding van het incident kwam precies om 13:53 uur binnen bij de Vegtrafikksentralen.

• Verkeer zat muurvast: geruime files door Geiranger en het omliggende gebied, in beide richtingen.

• De oorzaak: tijdens het ontmoeten van een ander zwaar voertuig moest de bus terugrijden en kwam zó vast te zitten dat er geen doorgang meer mogelijk was.

• Er is geen melding van gewonden, maar een zware berger moest vanuit Vestnes komen (ongeveer 2 uur rijden).

We zijn verder gereden naar het hoogste punt van de route en hebben daar even pauze genomen met een lekkere bak koffie. Ron is samen met Silke nog naar een bergmeertje gewandeld. Natuurlijk kon zij het niet laten om even een frisse duik te nemen – zwemmen blijft haar favoriete hobby, waar we ook zijn.

Daarna vervolgden we onze weg naar een picknickplek aan een meertje, ook langs dezelfde weg, niet ver van Lom. Een prachtige, rustige plek – en het werd nóg beter: hier hebben we voor het eerst een elandhamburger gegeten. Verrassend lekker! Hij doet absoluut niet onder voor een goeie runderburger. Alleen de prijs is... tja, duidelijk Noors.

We zitten nu nog even in het zonnetje te genieten. Al merken we wel dat het weer begint te veranderen: het waait wat meer en de lucht wordt grijzer. Volgens de Noorse weerberichten zal het vanaf donderdag gaan regenen. We gaan het zien!

21-juli 2025

Vanmorgen op tijd vertrokken. De plek waar we stonden was vooral geschikt als overnachtingsplek, maar niet echt om langer te blijven. Er was weinig ruimte om met de hond te wandelen – een klein stukje rots en grind langs de Atlantic Road, die trouwens ook behoorlijk druk was.

We zijn onderweg gegaan richting Trollstigen, een weg vol haarspeldbochten die uitkomt bij een adembenemend uitzichtpunt. Ron is daar met Silke nog een stuk gaan wandelen, terwijl ik bij de camper bleef. Eerst even de afwas gedaan, en daarna lekker in de schaduw gezeten met Quinty. Ik luisterde naar een boek en was ondertussen aan het breien – multitasken, noemen ze dat! Al ging het niet helemaal vlekkeloos: ik moest even terugsteken omdat ik een steek had laten vallen. Maar ach, geen haast. Het hoeft vandaag toch niet af.

Toen Ron terugkwam, hebben we samen nog wat gedronken en daarna zijn we doorgereden naar een picknickplek in de buurt van Hagstølen. Hier blijven we vannacht staan. Het is een prachtige plek, pal aan een wilde rivier, met een paar picknicktafels en twee toiletten. Alles wat we nodig hebben, toch?

20-juli 2025

Wassen, pasta en de Atlantic Route

Vanmorgen moesten we even geduld hebben: de wasmachine en droger hadden hun tijd nodig. Maar het grootste deel van de was is weer schoon en droog. Alleen nog een paar kleine dingen die nog in onze eigen mini-wasmachine kunnen.

Tussen de middag heeft Ron weer gekookt. Het was die heerlijke pasta met zalm – ja, die ook op de site staat onder Recepten. Klik op het woord ‘Recepten’ (met een streepje eronder) en je komt vanzelf bij de recepten terecht.

De laatste natte was die nog uit de droger kwam, hebben we gewoon over stoelen, kastjes en touwtjes in de camper gehangen. Vanavond is het vast helemaal droog.

Rond half twee zijn we weer op pad gegaan. We volgen nu de Atlantic Route – een prachtige weg die zich een weg slingert tussen fjorden en over indrukwekkende bruggen. Natuurlijk hebben we daar wat kiekjes van gemaakt. Mooie dingen willen we graag delen!

Ons volgende doel is Geiranger, een van de bekendste fjorden van Noorwegen. Daar zijn we nog niet – we staan nu net aan de overkant van de Atlantic Bridge, op een rustige plek bij een inham. Daar hebben we een paar broodjes in de airfryer gedaan, lekker gegeten... en zo is de dag alweer voorbij.

De Atlantic Bridge – officieel de Storseisundbrug – is misschien wel de beroemdste brug van de Atlantic Road. Met z’n elegante boog en spectaculaire ligging lijkt het soms alsof hij zo het niets inloopt. Zeker als je hem vanaf een bepaalde hoek bekijkt, krijg je het gevoel dat je de lucht in rijdt – een optisch effect dat al vaak op foto's en in reclames is gebruikt.

De brug verbindt twee van de vele kleine eilanden langs de Atlantische kust van Noorwegen en is onderdeel van een route die vaak de mooiste weg van Noorwegen wordt genoemd. Tijdens stormachtig weer beuken de golven tegen de brug aan, terwijl het op zonnige dagen een rustige, bijna magische plek is.

19-juli 2025

Trondheim ontdekken – met een omweg en een glimlach

Vanmorgen zijn we op tijd opgestaan, aangekleed en gaan ontbijten, want het zou weer een warme dag worden. We wilden Trondheim gaan ontdekken. Het plan was dat ik de bus zou nemen, omdat mijn voet nog steeds pijnlijk is, en Ron zou samen met Silke lopend gaan. Het was ongeveer een uur wandelen naar de kathedraal, midden in het centrum.

Maar dat liep even anders. De buschauffeur wilde me niet meenemen omdat ik geen contant Noors geld had. Online een kaartje kopen kon alleen met een Noorse bankrekening. Tja… Dan maar plan B: Ron achterna lopen. Gelukkig had hij op me gewacht, dus zijn we samen richting het centrum gelopen.

Onze eerste stop, op Rons initiatief, was Peppes Pizza. Een fijne plek met uitzicht op een rij oude pakhuizen die prachtig zijn opgeknapt en nu bewoond worden. Daar hebben we geluncht – meteen handig, want dan kunnen we vanavond gewoon lekker brood eten.

Trondheim is echt een mooie stad, met bijzondere gebouwen en veel galerieën. We raakten aan de praat met een Noors echtpaar, dat vertelde dat kunstenaars in Noorwegen vaak subsidie krijgen. Dus zelfs als je niets verkoopt, kun je toch je passie volgen. Wat een mooi systeem eigenlijk.

Kunst in Noorwegen – galerieën en subsidies

Wat opvalt in steden als Trondheim is het grote aantal galerieën en kunstinitiatieven. Noorwegen heeft een bijzonder kunstklimaat, waarin kunstenaars flink worden ondersteund. Veel kunstenaars krijgen namelijk subsidie van de Noorse overheid. Dat betekent dat ze – ook als hun kunst niet direct verkoopt – toch een basisinkomen kunnen krijgen om hun werk te blijven maken.

Die subsidies zijn bedoeld om culturele diversiteit te stimuleren en kunst toegankelijk te houden, ook buiten de grote steden. Daardoor zie je in heel Noorwegen, van dorp tot stad, kleine galerieën, kunsthuisjes en creatieve werkplekken. En het mooie is: veel van die kunst is vrij toegankelijk voor bezoekers.

Op de terugweg liepen we door een charmante wijk met smalle straatjes en allemaal houten huisjes, elk in een andere kleur. Prachtig dat dit zo goed bewaard is gebleven. Toen we weer bij de camper aankwamen, bleek dat we 12 kilometer hadden gelopen. Mijn voet is nu echt klaar voor vandaag, maar het was het zeker waard.

Rond half vijf zijn we doorgereden naar een jachthaven ten zuiden van Trondheim in het plaatsje Kyrksaeterora, waar we kunnen wassen. Ook wel eens fijn om een keer de wasmachine en droger te gebruiken in plaats van onze eigen kleine wasmachientje.

Onderweg kwamen we ook nog een hele oude Staafkerk tegen.

Bijzonder: de zwarte staafkerk

In Noorwegen vind je unieke houten kerkjes die “staafkerken” worden genoemd. Ze stammen vaak uit de middeleeuwen en zijn helemaal van hout gebouwd, zonder spijkers. Een bekende variant is de zwarte staafkerk, zoals de beroemde Borgund stavkirke. Deze kerk is zwart gekleurd door het gebruik van teer, dat vroeger werd aangebracht om het hout te beschermen tegen het ruige Noorse klimaat.

De zwarte kleur geeft de kerk een mystieke uitstraling, bijna als iets uit een sprookje. Met hun drakenkoppen op het dak en sierlijke houtsnijwerk lijken het soms wel Vikingtempels. Van de ruim duizend staafkerken die er ooit waren, zijn er nog maar zo’n 28 over – een bijzondere blik op het Noorse verleden.

’s Avonds hadden we nog een gezellig online babbelbakkie met onze oude buurtjes. Even bijkletsen over van alles en nog wat – dat voelde weer als vanouds. Vroeger speelden we vaak een spelletje samen, dus ik dacht: misschien kunnen we dat online ook wel doen. Ik ga eens op zoek, want dat is altijd leuk.

De avond koelde gelukkig wat af – eindelijk een beetje frisse lucht na al die warme dagen. Heerlijk.

18-juli 2025

Aangekomen in Trondheim

Na een zwoele, warme nacht waren we vroeg wakker. Hondjes naar buiten, alle ramen open zodat het een beetje kon doorwaaien. We ontbeten op een picknickplek in de schaduw, en daarna gingen we weer op pad.

En nee, we zijn de hondjes natuurlijk niet vergeten. Sterker nog: zodra ze ons zien inpakken, staan ze al klaar bij de camper. Ze kennen het ritme inmiddels precies.

We reden op een redelijk brede weg toen ik zei: “Nu wil ík ook wel eens rijden.” Dus na de koffiestop kroop ik achter het stuur. In het begin even onwennig, maar ach — het is net als fietsen, toch? Alleen is deze camper een stuk breder dan onze vorige, dus in de bochten moet je goed opletten. Ook in tunnels merk je dat je netjes in het midden van je rijstrook moet blijven — liefst iets meer naar links langs de lijn. Gelukkig had ik een uitstekende rijinstructeur naast me zitten.

Aan het eind van de middag kwamen we aan in Trondheim. We staan op een parkeerplek met uitzicht op zee, al ligt die wel een eindje verderop, achter een roggeveld. Aan de overkant van de weg is een hondenlosloopveld, keurig omheind. En in een andere hoek ontdekten we een botanische tuin met een prachtig oud gebouw waarin een museum gevestigd is.

We kwamen onderweg ook nog wat mensen tegen. Toen een vrouw ons iets vroeg, gaven we in ons allerbeste Engels antwoord. Ze dacht dat we uit Trondheim kwamen — waarschijnlijk omdat we met de honden wandelden. Bleken het ook gewoon Nederlanders te zijn. Hahaha!

Terug bij de camper nog even een bakkie gedaan, en nu zitten we heerlijk te genieten van een verkoelend briesje. Wat wil je nog meer?

17-juli 2025

Op weg naar Trondheim

Vanmorgen vertrokken onze gezellige Noorse buren. Ze hadden hun adres in Spanje aan ons gegeven, waar ze vanaf september naartoe gaan, en nodigden ons uit om daar eens langs te komen. We kregen zelfs hun telefoonnummer, omdat ze op een berg wonen die niet altijd goed bereikbaar is. Echt ontzettend leuke mensen.

Zelf begonnen we ook te twijfelen: zullen wij ook weer verder trekken? De plek waar we stonden was zó fijn dat het lastig was om afscheid te nemen. Maar we vonden ook dat we niet eindeloos op een gratis plekje moeten blijven hangen. Dus: kaart erbij, route bekijken. Gaan we via de grote weg richting Trondheim, of kiezen we voor de mooie fjordenroute? We kozen dit keer voor een stukje langs de grotere weg.

Rond half vier reden we weg, na die dag twee keer heerlijk in zee te hebben gezwommen. De eerste plek die we probeerden bleek een rommelige bedoening, zonder toegang tot het water. En het was snikheet, dus we gingen snel weer verder.

Uiteindelijk vonden we een fijne plek bij een riviertje waar al veel mensen in het water lagen. Daar zijn we gebleven. Halverwege Trondheim, denken we. Samen met de honden namen we nog een verkoelende duik, en daarna zaten we aan de schaduwkant van de camper met zelfgebakken brood. Pas na elf uur gingen we naar bed — het was gewoon te warm om eerder te slapen.

Morgen trekken we verder, op naar Trondheim!

16-juli 2025

Een dagje extra gebleven

Na een warme nacht hebben we alle ramen tegen elkaar opengezet, waardoor het gelukkig wat afkoelde in de camper. Lang leve het camperalarm, dat het – natuurlijk juist nu – niet deed. Maar geen zorgen: we hebben ons eigen alarm, Silke.

Na een redelijke nacht besloten we om toch nog een dagje te blijven. De plek is gewoon té fijn. Onze Noorse buren, die eigenlijk vandaag zouden vertrekken, besloten ook te blijven toen ze hoorden dat wij nog een dagje er bij aan plakten.

De camper was inmiddels een rommeltje van binnen, dus ben ik vanmorgen – toen het nog een beetje koel was – eerst aan de schoonmaak gegaan: wc gepoetst, alles weer op z’n plek gezet, afgewassen, gestofzuigd en gedweild. Daarna de hondjes uitgelaten, koffiegedronken en ontbeten.

Toen alles klaar was, zwemkleding aan en hup, de zee in! Het water was heerlijk – een wereld van verschil met een maand geleden in Finland, waar je nog bijna bevriezingsverschijnselen in je hoofd kreeg. Brrr!

Ron heeft lekker nasi gekookt en is daarna weer gaan vissen. Ik hield ondertussen een gezellige “crea bea”-middag met de buurvrouwen uit Eibergen. We kletsten, knutselden wat en werden weer helemaal bijgepraat. Ron kwam zelfs twee vissen brengen die hij had gevangen.

Silke was een beetje sikkeneurig en wilde niet onder de camper vandaan komen. Dus hebben we haar speeltje gepakt en steeds in zee gegooid. Ron dook er eerst zelf in – met kleren aan – om haar over haar angst voor de branding heen te helpen. Daarna ging het prima, en heeft ze heerlijk gespeeld in het water.

Quinty moest ik letterlijk de zee in tillen, want die had er weinig zin in. Maar met dit warme weer (het was 29 graden!) wilde ik haar toch even laten afkoelen, dus hup: met de pootjes in het water.

Later op de dag hebben we zelf ook nog een frisse duik genomen. En ik ben weer begonnen met het bakken van brood in de airfryer. recept

Ron is nu vissoep aan het maken... Brrrr. Niks voor mij!

15-juli 2025

Een warme, luie dag aan zee

Vanmorgen werd ik al heel vroeg wakker. Het was zó warm in de camper dat ik letterlijk uit bed gebrand werd. Dus ik ben opgestaan, heb een stoel gepakt en ben buiten gaan zitten. Lekker turen over zee met een luisterboek in m’n oren — heerlijk rustig.

Ron werd natuurlijk iets later wakker doordat ik al uit bed was. Samen hebben we daarna ontbeten en besloten om vandaag gewoon hier te blijven. Geen gedoe, gewoon lekker niks. Er is een supermarkt vlakbij, dus de nodige boodschappen zijn zo gehaald.

We zitten hier op een prachtige plek: recht voor onze neus leggen regelmatig bootjes aan, en mensen springen vanaf de steiger het water in. Een levendig tafereel om naar te kijken. Door de hitte hebben we zelf niet veel ondernomen — zelfs de hondjes lagen vooral uitgeteld in de schaduw.

We hebben wel nog even gezwommen en meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om onze haren te wassen. Dan hoeven we morgenochtend in elk geval niet meteen onder de douche. Ron heeft ook nog even gevist en zowaar twee vissen gevangen — die zijn vanavond op de barbecue gegaan.

Na het eten hebben we alles weer opgeruimd en schoongemaakt. En toen kwam de prullenbak-missie: de vuilniszak zat goed vol. Gelukkig vond ik bij een museum in de buurt drie containers buiten staan. Daar konden we mooi ons afval kwijt.

Al met al: een relaxte, luie dag. En soms is dat precies wat je nodig hebt.

14-juli 2025

Van yoga les en afkoeling 

Na een dag als gisteren, waarop Ron meer op het toilet zat dan ernaast, begon onze ochtend wat later dan normaal. We ontbeten pas laat en maakten daarna nog een wandeling. Ik probeerde een online yogales voor beginners te volgen — maar dat viel eerlijk gezegd best tegen. Sommige houdingen zijn zo vreemd dat ik er niet eens half in kom. Oké, dat klinkt misschien een beetje raar, maar probeer jij maar eens met gestrekte benen je handen op de grond te zetten. Ik kom net tot aan mijn enkels, als ik geluk heb. Toch heb ik de les afgemaakt en wil het morgen weer proberen.

Uiteindelijk besloten we toch te vertrekken. Er waren zóveel blinsen en knutten die gemeen steken, dat blijven geen optie was. Onderweg keken we op de kaart welke route we verder willen volgen. We kiezen ervoor om via de E6 richting Trondheim te rijden en daarna over te steken naar Zweden. Bovenin Zweden is het landschap namelijk behoorlijk eentonig: alleen maar bos, bos en nog eens bos. Dat zagen we niet zo zitten. En de kustweg nummer 17? Daar zijn we ook wel klaar mee. Het is een prachtige route, maar je slingert eindeloos langs eilanden en moet vaak wachten op veerboten.

Tijdens het zoeken naar een overnachtingsplek, kwamen we onverwachts langs een zwemplek. We mochten er niet overnachten, maar wel rusten en zwemmen — en dat hebben we gedaan. Wat een heerlijke verkoeling! Er kwamen veel mensen om te zwemmen, en uiteindelijk reden we verder naar onze slaapplek voor de nacht.

We zijn beland in het plaatsje Terråk. Daar is een grote parkeerplaats met picknicktafels en een steiger met een zwemtrapje. Morgen vroeg duiken we vast weer even het water in. Het is hier 30 graden, dus een beetje afkoeling is meer dan welkom!

13-juli 2025

Zonnige dag met een vleugje luxe

Vandaag was opnieuw een prachtige zonnige dag. We hebben buiten ontbeten aan de picknicktafel en zijn daarna weer op pad gegaan naar onze volgende stop. Onderweg even de wc geleegd en het grijswater afgevoerd.

We kwamen uit bij een plek die verrassend luxe was, zeker voor een locatie die aanvoelde als ‘the middle of nowhere’. Alleen jammer dat het propvol stond — geen plek meer om te blijven staan.

Toch zijn we er even gestopt. Ron had wat last van zijn darmen en heeft daar een enorm ruime wc bezocht, compleet met warm water om je handen te wassen. Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. Wat een luxe!

We zijn verder gereden en hebben onderweg meerdere keren geprobeerd het ideale plekje te vinden. Genoeg moois gezien zoals koeien die midden op straat lopen, dit zie je niet in Nederland want of ze staan binnen of achter een hek. Hier stonden wel wildroosters maar ze liepen gewoon vrij rond net als een groepje schapen. Dus zijn we maar gestopt op plekken waar in elk geval een wc aanwezig was.

Een echt mooie overnachtingsplek hadden we nog steeds niet gevonden, dus besloten we alvast de veerboot te nemen naar een volgend eiland. Daar troffen we wél een fijn plekje: rustig gelegen aan het water, met uitzicht en omringd door andere campers.

We vonden deze plek via Park4Night, waar we tot nu toe al meerdere pareltjes hebben ontdekt. Hier is zelfs een toilet in de buurt, een overkapping en een paar bbq-plekken. Wat wil je nog meer? we zijn nu in de buurt van Bronnoysund.

12-juli 2025

Zon,zee strand

De zon zorgde vandaag voor een heerlijke dag. We zijn op tijd gaan rijden om de veerboot van 11 uur te halen. Op deze boot mochten de honden mee naar boven, en dat vond ik echt fijn. In het ruim van het schip zijn zoveel onbekende geluiden – vooral Silke wordt daar erg onrustig van. Boven op het dek zaten we lekker in het zonnetje terwijl we tussen de eilanden door voeren. Echt genieten.

Onze volgende stop was een uurtje varen. Langs de kant zagen we weer zo’n aardbol-symbool, net als bij de poolcirkel in de buurt van Rovaniemi. Dat betekent dat we nu weer onder de poolcirkel zijn. De nachten gaan vanaf nu dus langzaam weer wat donkerder worden – en eerlijk gezegd vind ik dat wel prettig. Naar bed gaan terwijl het buiten nog volop licht is blijft toch een gek idee.

We zijn gestopt op een eiland in de buurt van Stokkvågen. We reden eerst een paar plekken voorbij, maar hier stonden picknicktafels en kon je zo het strand op lopen. Samen met de hondjes zijn we naar het strand gegaan: een beetje poedelen, zonnebaden... een heerlijk zon-zee-stranddagje.

Naast ons staat een Noor met zijn Thaise vriendin, daar hebben we nog gezellig mee gekletst. Inmiddels zit ik weer binnen, want de muggen zijn behoorlijk actief. Helaas zit ik onder de bulten – en Ron? Die heeft natuurlijk weer nergens last van...

11-juli 2025

We hadden allebei niet zo goed geslapen, dus we waren later op dan normaal. Toen we eenmaal wakker waren, begonnen we rustig met een kopje koffie en een gezellig praatje met onze mensen uit Haaksbergen. Voor we het wisten was het half elf voordat we echt vertrokken.

Onderweg zijn we elkaar een paar keer tegengekomen, maar uiteindelijk heeft ieder weer z’n eigen plekje gevonden. We hebben vandaag een aantal gletsjers gezien, die duidelijk kleiner zijn geworden door de klimaatverandering. Je kon er alleen per boot naartoe, maar dat hebben we dit keer overgeslagen. We hebben in plaats daarvan geluncht aan de overkant van het water, met uitzicht op het geheel.

Voor de rest hadden we vandaag geen plannen. We namen nog een veerpont en stopten daarna bij een picknickplaats. Daar hebben we onze Vrimibo gehouden – buiten aan een picknicktafel. Helaas kwamen er al snel te veel beestjes op bezoek, en Janny werd ook nog gestoken door iets – misschien een wesp, misschien iets anders. Resultaat: een dikke enkel.

We zijn toen maar lekker de camper ingedoken. En omdat we allebei slecht geslapen hebben, maken we er vanavond een rustige avond van.

Wat is eigenlijk een gletsjer

Gletsjers ontstaan wanneer er jarenlang meer sneeuw valt dan er smelt. Die opgehoopte sneeuw wordt samengedrukt tot ijs en begint langzaam te bewegen – net als een heel trage rivier. Ze vormen indrukwekkende landschappen en zijn een soort klimaat-thermometer: als ze kleiner worden, is dat een teken dat het warmer wordt. Wereldwijd trekken gletsjers zich terug, ook hier in Noorwegen. Wat ooit enorme ijsmassa’s waren, zijn nu soms nog maar smalle tongen ijs. Mooi om te zien, maar ook een beetje zorgelijk.

10- juli 2025

Wakker worden op zo’n mooie plek geeft ons telkens weer een gevoel van geluk. We zeggen het bijna elke ochtend tegen elkaar: wat is Noorwegen toch prachtig.

Vandaag begonnen we de dag met een wandeling naar het dorpje in de buurt. Ron had via Komoot een route uitgezocht – niet gewoon langs de weg, maar dwars door het bos, bergopwaarts. Het bleek een pittige tocht te zijn, over een pad dat nauwelijks belopen werd. Hoge struiken, smalle doorgangen en behoorlijk wat muggen.

Op een gegeven moment zijn we verkeerd gelopen en kwamen we aan de rand van het dorp uit. Voor mij was het toen mooi geweest – ik besloot terug te lopen naar de camper, dit keer gewoon over de weg. Ron had nog energie over en liep door, weer de berg op.

Niet lang nadat ik terug was, kwamen onze bekenden uit Haaksbergen aan. Wat een leuke verrassing! Ze besloten ook op deze plek te blijven, dus zetten we onze stoeltjes bij elkaar en hebben we de hele middag gezellig zitten kletsen.

Tegen etenstijd zocht ieder weer z’n eigen camper op. Wat een fijne, onverwacht gezellige dag.

9-juli2025

Eland op bezoek (maar we sliepen)

Gisteravond hoorden we ineens gerommel bij de camper. Toen ik ging kijken, lag een deel van de was op de grond — precies het deel waar ik geen wasknijpers aan had gedaan. In eerste instantie dachten we dat het misschien de jongeren waren die aan het zwemmen waren in het meertje verderop. Maar de volgende ochtend bleek dat het heel iemand anders was geweest…

Naast de camper stonden duideli jke voetsporen van een eland! Helaas hadden we de rolgordijnen dicht, dus we hebben hem niet gezien — alleen gehoord, of nou ja, zijn aanwezigheid gemist. Toch bijzonder, zo’n nachtelijk bezoek!

Toen we die ochtend weer verder reden vanaf deze elandenplek, hoopten we natuurlijk dat we er nog eentje zouden spotten. En jawel, net op het moment dat we dachten: “hier, zo dicht bij de huizen, zal het vast niet meer gebeuren”, stonden er gewoon weer twee elanden in het weiland naast de weg! Onze elandenteller staat nu op zes gezien en één gehoord — we vinden het nog steeds geweldig.

We vervolgden onze route over de prachtige Kustweg 17, en wat is die mooi! Uiteindelijk kwamen we uit bij een officiële loosplek met een grote parkeerplaats en uitzicht op zee. Maar het was er druk, veel te druk. Daar hadden we geen zin in. Dus reden we nog een stukje door en vonden een klein haventje iets verderop. Daar stond maar één andere camper, en wij sloten aan.

Wat een plek: een eigen strandje voor de deur, en achter ons een bos dat tegen de berg op klom. We staan hier net voorbij Grimstad. Ondanks dat het hoogseizoen is, is het hier heerlijk rustig. Echt een verademing na de Lofoten, waar het overal druk was met toeristen en campers — daar kon je amper parkeren.

We hebben eerst een kleedje neergelegd op het strand, later de stoeltjes erbij gepakt, en zo hebben we de hele middag in het zonnetje gezeten. Af en toe een korte wandeling met de hondjes, en verder: helemaal niets. Precies zoals we het graag hebben.

8-juli 2025

Elanden, oordoppen en een blinkend schone camper

Helaas weer een korte nacht… We kwamen pas rond half elf aan op onze overnachtingsplek en lagen daardoor pas tegen middernacht in bed. Maar slapen? Ho maar. Een stel andere camperaars vond het blijkbaar de perfecte avond voor een gezellig onderonsje — met luid geklets en gelach tot een uur of half drie.

Tja, soms heb je van die nachten. Oordoppen in, luisterboek aan… en toen het uiteindelijk stil werd, viel ik gelukkig alsnog in slaap. Ron bleek ook veel wakker te zijn geweest. Misschien kwam het ook doordat we deze keer vlak langs een drukke weg stonden — dat zijn we niet meer gewend na al die rustige, stille plekken.

De volgende ochtend reden we richting Saltstraumen, een indrukwekkend natuurfenomeen waar het water met enorme kracht door een smalle zeestraat stroomt. Een soort draaikolkenspektakel — heel gaaf om te zien. Wat we ook zagen waren vinnen in het water. We dachten in eerste instantie dat het dolfijnen waren maar het kunnen natuurlijk ook bruinvissen geweest zijn.  Maar ook hier: campers, campers en nog meer campers.

Wat is Saltstraumen eigenlijk?

Saltstraumen is een van de sterkste getijdenstromen ter wereld — en dat voel en zie je! Elke zes uur wordt hier zo’n 400 miljoen kubieke meter water door een smalle zeestraat geperst, tussen de fjorden Skjerstadfjord en Saltenfjord. Dat zorgt voor enorme draaikolken (soms wel tot 10 meter doorsnee!), indrukwekkende stromingen en een oorverdovend gebulder van water.

De stroming ontstaat door het getij: als het water in de ene fjord stijgt, moet het door de nauwe doorgang naar de andere kant. Omdat die doorgang maar zo'n 150 meter breed is, wordt het water letterlijk door een trechter gejaagd. Hierdoor ontstaan die spectaculaire kolken en golven — een indrukwekkend natuurverschijnsel om te zien én te horen.

Extra wild bij volle maan

Wij hadden geluk (of pech, als je wilde vissen 😉), want tijdens de volle maan is het spektakel nog indrukwekkender. Dan is het verschil tussen eb en vloed namelijk groter, waardoor er nog meer water door de nauwe doorgang moet. Het gevolg? Nog krachtigere stromingen en grotere draaikolken. Je ziet de natuur hier echt werken op volle kracht.

Saltstraumen is niet alleen een trekpleister voor toeristen, maar ook voor sportvissers. Dankzij de stroming zitten hier veel vissen zoals kabeljauw, koolvis en heilbot. Niet voor niks zie je overal vissers op de brug of op de rotsen staan — soms meer bezig met hun hengel vasthouden dan vissen binnenhalen, want het stroomt écht hard

We besloten snel weer door te rijden naar onze volgende bestemming, een plek waar volgens de recensies weleens elanden worden gespot. Dat wilden we niet missen!

En jawel hoor: eerst zagen we er eentje in de verte de weg oversteken. En even later, dichter bij onze overnachtingsplek, lagen er twee enorme elanden in het weiland. Natuurlijk meteen foto’s gemaakt en met onze dochter gebeld zodat ze mee kon kijken naar de elanden. Wat een indrukwekkende dieren! We denken dat het volwassen vrouwtjes waren — echt stukken groter dan de jonkies die we in Zweden zagen.

Nu staan we op ons plekje en genieten van een beetje huishouden in de buitenlucht. Omdat het lekker waaide, hebben we meteen de was gedaan. Ron heeft de camper van buiten gewassen, ik nam de binnenkant voor mijn rekening. En nu… blinkt ons huis op wielen weer als nieuw.

Ik zit achter de laptop om de blog bij te werken — drie dagen inhalen — terwijl Ron tegenover me geconcentreerd iets in Excel aan het doen is. Vast weer een financieel overzicht. Best handig eigenlijk, want ons uitgavenpatroon is behoorlijk veranderd sinds we geen huis meer hebben. Andere kosten, andere prioriteiten. Maar wel een stuk vrijer.

Voor dat ik het vergeet we zijn van de Lofoten af gegaan en volgen nu Route 17( zie foto hieronder)

Rijksweg 17 – Noorwegens mooiste kustweg

Na de indrukwekkende overtocht met de veerboot kwamen we op een van de mooiste routes van Noorwegen terecht: Rijksweg 17, ook wel bekend als de Kystriksveien. Deze kustweg slingert van Bodø naar Steinkjer, langs fjorden, hoge bergen, eilandjes, watervallen en knusse vissersdorpjes. Geen snelle route, maar wel eentje waar je ogen tekortkomt.

Waar de bekende E6 vooral bedoeld is om snel van A naar B te komen, draait het op de Rv17 juist om het genieten van de reis zelf. Je rijdt langs grillige kusten, neemt meerdere veerpontjes, en hebt continu uitzicht op zee, bergen en soms zelfs gletsjers in de verte. En als je goed oplet, kun je onderweg elanden, zeearenden of zeehonden spotten.

Wat deze route ook bijzonder maakt: de rust. Het is veel minder druk dan de grote doorgaande wegen. Je kunt spontaan stoppen bij een uitzichtpunt, een verlaten strandje of een klein plaatsje dat in geen enkele reisgids staat — precies waar het camperleven om draait.

Feiten en weetjes:

• De totale route is zo’n 433 kilometer lang.

• Je moet onderweg meerdere keren met een veerpont (dus je doet er langer over dan je denkt!).

• In de zomerperiode zijn de dagen lang en kun je volop genieten van het licht — perfect om rustig te rijden en veel te stoppen.

• Onderweg kom je o.a. langs de beroemde Svartisen-gletsjer, het eiland Vega (UNESCO Werelderfgoed), en natuurlijk Saltstraumen.

7-juli 2025

Schrikdraad, schapen en een veerboot naar Bodø

Vandaag was het een stuk frisser. De zon had zich verstopt achter een dik wolkendek en dat merkten we meteen — het was kil. Ook de nacht verliep niet bepaald rustig, want onze hond Quinty had andere plannen. Rond half drie begon ze te blaffen bij de deur. Dus daar stond ik, in mijn pyjamabroek, midden in de nacht buiten. Nou ja, nacht… boven de poolcirkel is het in deze tijd van het jaar nooit echt donker. En natuurlijk reed er precies op dat moment iemand voorbij. Gelukkig kende hij me niet — ik liep nonchalant verder, alsof het heel normaal is om zo rond te lopen.

Quinty had duidelijk iets op het oog, want ze ging er als een speer vandoor en luisterde voor geen meter. Voor ik het wist, was ze onder het schrikdraad doorgeschoten, het weiland met de schapen in. Waarschijnlijk vond ze dat toch niet zo’n goed idee, want ze kwam snel weer terug. Alleen… ja hoor, haar achterste raakte het schrikdraad. Dat was schrikken — letterlijk. Ze stond vervolgens ineens heel keurig weer voor de camperdeur, klaar om naar binnen te gaan.

Helaas had ze nog niets gedaan… En jawel, tien minuten later begon het geblaf opnieuw. Opnieuw eruit dus — met zucht, kreun en deze keer mét riem. Gelukkig deed ze haar behoefte nu wel en kon iedereen weer slapen.

De ochtend begonnen we iets later dan normaal, want de honden waren natuurlijk midden in de nacht al geweest. Na het ontbijt reden we naar Nusfjord, een charmant vissersdorpje waar de tijd even stil lijkt te hebben gestaan. Een deel van het dorp is omgetoverd tot een soort openluchtmuseum en de oude huisjes op palen worden tegenwoordig verhuurd als bed & breakfast.

We hebben bij de lokale bakkerij een heerlijk vers broodje en een goede kop koffie gescoord. Maar lang zijn we niet gebleven — het werd al snel druk met toeristen en parkeerplek was schaars.

Daarna reden we verder richting Reine, waar we de wc konden legen en vers water konden tanken. Toevallig kwamen we daar ook weer de Nederlanders uit Haaksbergen tegen, die ons waarschuwden dat het daar heel druk was. Dus zijn we direct weer doorgereden, richting Moskenes.

In Moskenes konden we op de veerboot naar Bodø. We hadden geluk: we mochten mee met de boot van 18:00 uur. De honden mochten zelfs mee naar het dek, wat wel zo prettig was. Rond tien uur ’s avonds kwamen we aan in Bodø. Toch nog even langs de supermarkt, en daarna vonden we een rustig plekje net buiten de stad om te overnachten.

`6-juli 2025

Zon, zee en… eindelijk blote benen

Vanmorgen zijn we heerlijk rustig aan begonnen. Daarna zijn we naar een strand gereden, aan de andere kant van de berg bij Napp. We waren er vroeg bij — misschien dat we daarom nog een mooi plekje konden bemachtigen. Tot een uur of elf stonden we zelfs nog lekker in de schaduw.

Het werd een heerlijke relaxdag. Zonnetje erbij, voeten in het zand (of nou ja… bijna), en voor het eerst dit jaar: de korte broeken konden aan! Misschien hebben we nu eindelijk een beetje kleur op onze bleke camperbenen.

Naast onze plek lag een grote rotspartij, waar we samen op zijn gaan zitten. Gewoon kijken, kletsen, niks hoeven. Geen wilde avonturen vandaag, maar dat hoeft ook niet altijd. Soms is alleen ‘zijn’ genoeg.

O ja — nog iets bijzonders: Ron is vandaag weer begonnen met hardlopen! Na zijn evenwichtsproblemen tijdens de eerste coronagolf was hij ermee gestopt. Binnen op de loopband heeft hij het nog even geprobeerd, maar dat is natuurlijk niet te vergelijken met buiten in de natuur. Vandaag dus een nieuwe poging. Hopelijk blijft het een gewoonte (zolang de weg maar niet te hobbelig is). Ik ben trots op hem!

5-juli 2025

Een nieuwe dag als nomaden
We begonnen de dag wat later dan normaal. Eerst lekker gedoucht, en daarna zijn we op pad gegaan. Onderweg kwamen we langs prachtige stranden, maar helaas was er nauwelijks parkeergelegenheid — het was er een complete chaos. We hebben de stranden dus alleen vanuit de auto kunnen bewonderen en zijn maar doorgereden.

De zon scheen volop, en daardoor leek alles nóg mooier. Het water had een bijna azuurblauwe kleur, zoals je die eigenlijk vooral bij de Middellandse Zee verwacht. We reden nog door een druk dorpje, Leknes, en zijn uiteindelijk beland op een grote parkeerplaats, vlakbij een wandelroute en een tunnel. Door die tunnel werd het geluid van het verkeer gelukkig flink gedempt.

Daar vroeg Ron of ik zin had in een wandeling van 3,5 kilometer. Dat leek me met mijn blessure nog net te doen. Maar al snel bleek dat het meer leek op bergbeklimmen — zo steil ging het omhoog, en later weer naar beneden. Toch was de wandeling prachtig. Alleen was het daarna wel strompelen voor de rest van de dag...

Janny had brood voorbereid om te bakken, en Ron had er nog wat extra smaak aan gegeven met rozemarijn, zalm en geraspte kaas. Het resultaat: een heerlijk brood! Zolang het kon hebben we buiten gezeten, maar uiteindelijk joegen de muggen ons naar binnen.

Daar hebben we nog even samen gebabbeld, wat gedronken, en toen zijn we gaan slapen. En met al die buitenlucht was dat echt geen probleem.

4-juli 2025

De ochtend begon met ons ontbijt en koffie daarna wilden we even afscheid nemen van onze Nederlandse buren, tja en dan kom je weer aan het praten en praten en praten. Er kwam nog een man langs wandelen die alleen was en op zoek was na een praatje. Hij praatte om het praten leek het wel. De man kwam oorspronkelijk uit Polen heeft op zijn 25 e Polen verlaten en is in Nederland komen wonen en heeft lange tijd in Noorwegen gewerkt. Dus nadat ik Ron heb aangegeven dat we nu toch echt moesten vertrekken was het ondertussen al halfEe 1. Onderweg nog ergens geluncht daarna naar de hoofdstad gereden van de Lofoten, Svolvaer.  Daar rondgewandeld en tot de conclusie gekomen dat het een echt heeeeel drukke stadje was met heel veel toeristen en na een uurtje weer doorgereden naar een plek om te overnachten. We staan nu onder aan een brug bij het eiland Gimsoya. Daar staan 2 grote campers uit Frankrijk maar daar pasten wij ook nog wel bij. De Nederlanders uit Haaksbergen zijn  we vandaag 2 keer nog tegen gekomen dat was wel grappig. Het zou me nu ook niets verbazen dat we ze zo nog een keer weer zien en zij ook op deze plek gaan staan en anders ach we zien ze vast nog wel weer want de Lofoten is niet zo groot.

3-juli 2025

Gisteravond is het er toch niet van gekomen om een spelletje te doen — helaas. Maar we hebben wél een mooie avondwandeling gemaakt, en dat was minstens zo fijn.

Na onze ochtendrituelen zijn we gaan rijden. Oorspronkelijk wilden we lopend naar het dorpje in de buurt, maar dat bleek zo’n 7 kilometer heen en terug ook te zijn. We hebben het dus maar iets makkelijker aangepakt en zijn er met de camper naartoe gereden.

In het dorp zijn we even rondgeslenterd en hebben we nog een broek en een shirt gekocht — van die lichte stof die snel droogt. Ideaal voor onze kleine wasmachine, want alles moet hier aan de wind drogen.

Terug bij de camper hebben we wat macaroni opgewarmd voor de lunch. We stonden aan een drukke weg, en dat vonden we niet zo prettig. Dus besloten we verder te rijden, op zoek naar een rustiger plekje met mooi uitzicht. Helaas begon het te regenen, en de plekken die we tegenkwamen lagen allemaal pal naast de weg. Geen plek om fijn buiten te zitten of te wandelen dus.

Net toen we bij de haven aankwamen, zagen we dat de veerboot er aan kwam. We reden direct de rij in en besloten spontaan om het eiland te verlaten. We konden meteen mee, en even later kwamen we aan op het eiland Austvågøya.

Daar vonden we een prachtige plek, eigenlijk meer een uitzichtpunt dan een camperplek. Je kunt er vogels spotten vanuit een houten hutje, en er staat zelfs een klein keetje waar je spullen kunt ruilen of gewoon gezellig kunt zitten. Binnen is zelfs een houtkachel — hoe knus wil je het hebben?

Naast ons staat ook een Nederlands stel. En zoals dat vaak gaat: even een praatje en je komt erachter dat ze uit Haaksbergen komen. Dan is de wereld ineens wel héél klein.

2-juli 2025

Vanmorgen waaide het te hard om buiten bij het water te ontbijten – jammer, want daar genieten we altijd zo van.
Na het eten hebben we de diesel weer gestart en zijn we op pad gegaan. Het plan was om vandaag naar Fiskebøl te rijden. Maar toen we daar aankwamen, maakte Ron ineens een onverwachte draai richting de veerboot naar Hadseløya. Hoe impulsief kun je zijn? Maar ach, ik ga gewoon mee waar mijn huisje gaat – dus dit was ook helemaal goed.

We kwamen uit op een heerlijk rustig eiland, helemaal in het noorden van de Lofoten. Ja, we zijn er écht nu!

Bij aankomst bakte Ron een pizza in de airfryer, terwijl Janny ging beeldbellen met haar handwerkgroepje. Iedereen had z’n eigen werkje bij de hand en ondertussen werd er gezellig gekletst. Veel hebben we niet gedaan, maar ik ben wél weer op de hoogte van alle roddels uit ons dorp– ook wat waard, toch?

Ron had daar duidelijk minder behoefte aan, dus hij is met Silke gaan wandelen. Dat leverde weer een paar mooie plaatjes op. Na het beeldbellen heb ik de camper opgeruimd en ben ik aan de slag gegaan met het bijwerken van de website.

Nu regent het gestaag, maar wij zitten lekker warm en droog in de camper. We maken er een gezellige avond van. Janny gaat proberen Ron zover te krijgen om een spelletje te doen – dat wordt nog een uitdaging.

O ja, we hebben vannacht gegarandeerd rustige buren: we staan pal naast een begraafplaats. Rust verzekerd dus.

1-juli 2025

Vandaag besloten we nóg een dag te blijven.
De plek is zó fijn dat we er gewoon nog niet weg willen. Vanmorgen hebben we bij het water ontbeten. Terwijl we daar zaten, dacht ik: wat is mijn tuin toch mooi en groot. En morgen? Dan heb ik weer een ándere tuin. Hoe mooi kan het leven zijn?

Na het ontbijt hebben we samen de dag doorgenomen. Janny wilde de ochtend gebruiken om haar website bij te werken, en Ron dook in de financiën. Zo hadden we allebei een nuttige ochtend.

’s Middags besloten we te gaan wandelen — of beter gezegd: klimmen. Aan de overkant van de weg begon een smal pad dat flink omhoog ging. We spraken af: een half uur omhoog, en dan weer terug. Het pad was smal en bezaaid met elandenpoep. We zagen zelfs voetsporen van een eland. Helaas geen eland in levende lijve, maar we hoorden wel een soort gegrom. Geen idee wat het was, maar spannend was het wel!

Terug bij de camper namen we een verfrissing en wat fruit. Inmiddels betrok de lucht en begonnen de eerste druppels te vallen. We zijn naar binnen gegaan, waar Ron begon met koken en Janny zich op haar handwerk stortte. Morgen is er weer een online moment met het crea bea-groepje, en Janny heeft afgesproken dat ze erbij is. Een leuk vooruitzicht!

Nu regent het gestaag. We hebben gegeten, de afwas is gedaan, koffie op. Tijd om op de bank te ploffen en een serie op Netflix aan te zetten.
Het camperleven bevalt ons nog steeds uitstekend.

30-juni 2025

De ochtend begon met wat lichte regen, dus na het ontbijt hebben we onze spullen ingepakt en zijn we vertrokken richting ons volgende doel: de supermarkt. We gingen naar een Rema 1000, want die zou ‘normale’ prijzen hebben. Maar ja, in Noorwegen bestaat zoiets als normale prijzen voor eten en drinken eigenlijk niet – alles is gewoon duur. Dat hoort erbij. Dus we deden onze boodschappen, slikten de rekening weg, en gingen weer op pad.

Ons doel was richting de Lofoten te rijden. In de buurt van Grov kwamen we terecht langs een rustige weg, waar we een prachtige plek vonden: een wc, een huisje met houtkachel en hout, en zelfs een vaste bbq-plek. Er stonden al wat andere mensen, waaronder een jong Duits stel met een kindje van één jaar – een leuk en vrolijk meisje Ze maakten een reis van drie maanden, mogelijk gemaakt door een regeling in Duitsland die jonge ouders ondersteunt. De vader werkte de eerste twee maanden halve dagen online, en heeft nu een maand volledig vrij om volop van zijn gezin te genieten. Een vorm van ouderschapsverlof die echt ruimte geeft voor dit soort ervaringen.

Er waren ook een vader en zoon die aan het vissen waren. Ze legden hun vangst later op de bbq. Ron ving ook een vis – en als verrassing kregen we van die vader en zoon nog twee extra vissen cadeau. Zo hadden we ineens een complete maaltijd: verse vis van het vuur, aardappels tussen de kolen, een ui en een paar winterwortels. Simpel, maar ongelooflijk lekker.

De avond brachten we samen met het jonge stel door in het houten huisje, met de kachel aan. We praatten over hun leven en het onze. Er zit zeker dertig jaar leeftijdsverschil tussen ons, maar toch vonden we veel herkenning en overeenkomsten. Mooie gesprekken, warme avond.

29-juni 2025

De dag kwam langzaam op gang. Eerst nog even beeldbellen met de kinderen en kleinkinderen – geweldig om te zien hoe enthousiast ze reageren. Zulke momentjes doen ons altijd goed; daar kunnen we weer een tijdje op teren.

Daarna zijn we rustig opgestaan en hebben we buiten ontbeten aan de picknicktafel. Het was echt een heerlijk plekje. Terwijl we bespraken wat we die dag wilden doen, kwam er een echtpaar uit Zwitserland aanrijden met een prachtige oude Volkswagen bus uit 1979. We raakten aan de praat en hadden een paar leuke gesprekken met ze. Toen zij weer vertrokken, zijn wij ook op pad gegaan.

Voordat we vertrokken, hebben we de eigenaar van het stukje grond waar we hadden overnacht nog bedankt. Als kleine tegenprestatie hebben we een goede recensie geplaatst op Park4Night – want zulke plekjes verdienen het om gedeeld te worden.

Onderweg hebben we ook nog een poosje via beeld gebeld met onze oud-buurtjes. Zoals altijd was het gezellig: nieuwtjes uitgewisseld, bij gekletst en veel gelachen. Daarna reden we nog een stukje verder en besloten een kijkje te nemen in het dorpje Gratangen. Daar vonden we een prachtige plek aan het water, vlak bij een klein museum met oude scheepjes. Ron is nog even binnen geweest, maar het museum viel een beetje tegen.

We zaten net lekker in het zonnetje ons eten voor te bereiden, toen er twee behoorlijk beschonken dames aankwamen. Ze moesten nodig plassen en besloten dat in het water te doen. Eén van hen had een zwempak aan, de ander ging gewoon met kleding en al het water in. Ze hadden de grootste lol – en wij trouwens ook. Ondanks dat hun Engels nauwelijks beter was dan het onze, hadden we een geweldig gesprek over het wonen in het hoge noorden. Hun capriolen in het water zorgden voor flink wat hilariteit. De zoon van een van de dames filmde alles, en tot onze verbazing ging Quinty – vol vertrouwen – vlak naast hem liggen. Heel bijzonder.

Even later kwamen er nog twee Indonesische dames met een Noorse man aan, die hier op familiebezoek waren. Met hen hadden we ook een gezellig gesprek, en gelukkig konden we elkaar goed verstaan.

En zo eindigde weer een dag in ons leven als campernomaden – vol verrassingen, ontmoetingen en mooie momenten om te koesteren.

28-juni 2025

Vanmorgen zijn we weer op pad gegaan.

We hebben onderweg een paar plaatsjes bezocht die volgens ChatGPT de moeite waard waren. We reden erdoorheen – het was leuk, maar er was niet heel veel te zien. Vervolgens verlieten we het eiland Senja en kwamen we in Finnsnes, waar we een plek vonden om de wc te legen.

Daar troffen we een stel dat bezig was met manoeuvreren – het keren ging wat lastig, maar uiteindelijk stonden ze goed. Het bleken Nederlanders te zijn. We raakten aan de praat en al snel ontdekten we allerlei overeenkomsten. Net als wij waren ze moe van het werkende leven en ze vonden het fantastisch wat wij deden. Ze zeiden zelfs dat ze dit zelf ook wel zouden willen.

En toen bleek het nog gekker: hij had in dezelfde plaats gewoond als Ron, en zijn vriendin was geboren in Zwolle. We hebben gezellig lang met elkaar gekletst. Daarna reden we een paar kilometer verder, net buiten Finnsnes, waar we een schitterend plekje vonden. Er stond een picknicktafel, een houten huisje waar je beschut kunt zitten – en zelfs wat hout om een vuurtje te maken. Hoe mooi wil je het hebben?

En dan nog iets opmerkelijks: kijk even naar de shirts op de foto. Alle mannen dragen precies hetzelfde shirt – hetzelfde als Ron ooit een paar jaar geleden in Engeland heeft gekocht. Wat een toeval!

We hebben een tijd met elkaar gekletst en zitten nu nog samen aan de grote tafel. Terwijl ik wat schrijf voor de website, zijn zij bezig met hun eigen dingen. Af en toe praten we wat – gewoon gezellig, zo tussendoor. Straks gaan we waarschijnlijk naar binnen, want de wind maakt het inmiddels wat fris. En zo is er weer een dag voorbij… een gewone, mooie dag uit het leven van ons campernomaden. Onderweg kwamen we trouwens nog veel zalm kwekerijen tegen.

Onderweg langs de Noorse kust zie je ze regelmatig liggen: grote ronde of vierkante netten in het water – de zalmkwekerijen. Noorwegen is een van de grootste exporteurs van kweekzalm ter wereld. De fjorden en de koude, heldere zeewateren bieden ideale omstandigheden voor de zalmteelt.

Zalmkwekerijen bestaan meestal uit drijvende kooien in zee, waarin duizenden zalmen opgroeien. Het is een indrukwekkend gezicht, maar het roept ook gemengde gevoelens op. Aan de ene kant is het efficiënt en levert het veel werkgelegenheid op, vooral in kleine kustgemeenschappen. Aan de andere kant zijn er zorgen over dierenwelzijn, ziektes, het gebruik van antibiotica en de impact op wilde zalm en het milieu.

In sommige fjorden zie je hoe de natuur en industrie naast elkaar bestaan – vaak letterlijk. Terwijl je geniet van een adembenemend uitzicht, dobbert er ergens midden in het water zo’n kwekerij. Een opvallend contrast tussen puur natuur en moderne voedselproductie.

27-juni 2025

Omdat we voor het uitgebreide pakket hadden gekozen, mochten we vanmorgen aanschuiven bij het ontbijt. En dat was zeker de moeite waard: een uitgebreid buffet met veel verse producten. Daarna meteen een was in de machine gedaan, al leek er een storing te zijn — toen we na een uurtje terugkwamen, stond alles stil. Jammer, maar niet onoverkomelijk. Het zonnetje scheen, dus we hebben de gelegenheid aangegrepen om alles even buiten te hangen en de camper een grondige schoonmaakbeurt te geven. Heerlijk, zo'n frisse en opgeruimde camper!

De hondjes liggen lekker in de schaduw onder de camper, waar het koel is, en wij zitten buiten in onze stoeltjes te genieten van het mooie weer. Het is zo’n 16 graden en uit de wind in de zon is het echt heerlijk. Morgen wordt het weer wat minder, met af en toe een bui en lagere temperaturen. Dan gaan we weer een stuk rijden — we zien wel waar we uitkomen.

26-juni 2025

De dag bleef een beetje triest: af en toe regen, dan weer een straaltje zon. We hebben meerdere keren gestopt zodra het droog was, steeds op mooie plekjes. Eén strand sprong eruit—het lag aan het einde van een weg, en al snel kwamen er meerdere campers naast ons staan. Toen de zon even doorbrak, zijn we het strand op gegaan. Uit de wind, lekker tegen de rotsen gezeten, even genieten van het moment. De hondjes vonden het heerlijk. Silke beleefde de dag van haar leven door samen met baasje een kuil te graven. Wat een feest.

Aan het eind van de middag bleef de zon eindelijk wat langer en werd het ook nog aangenaam warm. We kwamen uit bij een hotel op een schitterende plek, direct aan het water. We mochten de camper parkeren met uitzicht op het fjord—wat een panorama! Er hing een bord waarop de parkeermogelijkheden stonden: alleen staanplaats met douche en wasgelegenheid, of datzelfde met ontbijt erbij, óf als kers op de taart: staanplaats, douche, was, ontbijt én toegang tot de sauna en hottub. We zijn in Skaland.

We besloten onszelf eens flink te verwennen. Dat hadden we wel verdiend. En wat was het heerlijk! We hebben van alles genoten. Omdat de wasmachine al bezet was, draaien we de tweede en derde was gewoon morgen. Tja, we blijven natuurlijk wel Nederlanders.

25-juni 2025

En weer een nieuwe dag uit het leven van campernomaden.

Het verveelt nog steeds geen moment! Voor iedereen die denkt dat je in een camper niet echt kunt leven: probeer het eens in Scandinavië. Wat een prachtige landen zijn dit.

We staan nu op de Lofoten, en eerlijk is eerlijk: het is hier behoorlijk druk geworden met campers. Dat merk je vooral aan het eind van de dag, wanneer het lastig is om nog een plekje op een parkeerplaats te vinden. Maar de natuur maakt veel goed — ruig, indrukwekkend en puur.

Zoals we al verwachtten, begon vanaf Tromsø het toltraject. Via de Noorse Skyttelpas-app kunnen we precies zien wat we betalen. Een ritje over een brug kostte zo'n €11, en toen we later op de dag bij een museum vertrokken, kwam daar nog eens €33 bij. Maar eerlijk is eerlijk: de Lofoten zijn het waard. Die tolwegen vergeet je snel weer bij zulke uitzichten. En gelukkig bleken het uiteindelijk kronen te zijn in plaats van euro’s, dus het viel allemaal nog mee.

Op het moment van schrijven staan we te wachten op de veerboot. We waren keurig op tijd, maar de rij was zó lang dat we niet meer meekonden. Dus nu wachten we vier uur op de volgende. Tijd genoeg dus! Ron gaat straks zijn geliefde pizza proberen te maken in de airfryer. We zijn benieuwd of het wat wordt. Maar ach, we hebben alle tijd van de wereld.

Uiteindelijk is de derde pizza goed gelukt. De eerste twee waren ook prima, maar de bodem was nog wat zacht. We hebben het recept in de tips gezet en dan onder recepten daar staan meerder recepten dat we hebben gemaakt. De overtocht verliep verder soepel. We stonden bijna vooraan, dus konden er ook weer snel af. Inmiddels rijden we over het eiland Senja — een prachtig eiland met grillige kliffen, ruige kusten en indrukwekkende uitzichten. Door de regen reden we wat langer door, en als het even droog was, stopten we om rond te kijken.

Uiteindelijk zijn we beland in de buurt van Husøy, waar we langs de weg overnachtten. Vlakbij stond een huisje waar een groep Litouwse fietsers hun toevlucht zocht. Ze wilden voorkomen dat al hun spullen nat regenden, en hadden binnen zelfs een houtvuur gemaakt. We raakten met ze aan de praat. We vertelden dat we eigenlijk naar de Baltische Staten wilden reizen, maar daar toch van hadden afgezien vanwege de politieke spanningen. Ze vertelden ons dat Rusland geregeld probeert de grenzen te verschuiven, maar dat het op dit moment nog steeds prima is om hun land te bezoeken. Hoe lang dat zo blijft, weten ze zelf ook niet.

Wat ons raakte was hoe betrokken ze waren. Jonge mensen die zich bewust zijn van de situatie in hun land, en daarover praten. Ze zeiden dat de onrust er ook voor zorgt dat mensen meer met elkaar in gesprek gaan. Dat men dichter tot elkaar komt. Mooi om te horen. En bijzonder om zo’n ontmoeting te hebben — zomaar, op een regenachtige avond in Noord-Noorwegen.

Wat is SkyttelPASS (AutoPASS)?
In Noorwegen wordt tol automatisch geheven via het AutoPASS-systeem. Je hoeft nergens te stoppen: je kenteken wordt gescand bij bruggen, tunnels en sommige veerboten. De kosten worden automatisch geregistreerd en later gefactureerd.

Reis je als buitenlandse camperaar? Dan kun je je voertuig registreren via visitors.autopass.no voor overzicht én korting op tol.

24-juni 2025

"Vanmorgen werden we wakker van het gekletter van de waterval. Janny kreeg daar meteen wc-gevoelens van, dus stapte ze uit bed. Daarna zette ze een lekker bakje koffie, dat we bij het rustgevende geluid van de waterval heerlijk opdronken."

Na ons ontbijt hebben we nog de hele afwas van de vorige dag gedaan. Dat was helemaal niet vervelend met het uitzicht over het water. Daarna hebben we de camper opgeruimd en schoongemaakt. Vervolgens gingen we op weg richting Tromsø.

De stad maakte een gemengde indruk: mooi, maar parkeren was erg duur. Daarom vonden we een plekje bij een museum net buiten Tromsø en zijn van daaruit met de fiets de stad in gegaan. We hebben geluncht bij een bakker – helaas zonder wc. 

Janny heeft een nieuwe broek en een vest gekocht, gemaakt van een fijne stof die weinig vuil aantrekt en snel droogt na het wassen. Kortom: alleen maar voordelen aan die broek!

Daarna zijn we weer in de camper gestapt en via een brug naar het volgende eiland gereden. Wat een prachtige uitzichten onderweg – vooral door de regen eerder op de dag, waardoor er een schitterende regenboog te zien was.

We zijn gestopt vlak bij het plaatsje Brensholmen, net voor de veerboot naar Senja, ons volgende doel. Nu staan we dichtbij een strand en kijken via de struiken uit op de Noorse Zee.

Voor het avondeten maakten we bonen met rijst en groente. Het zag er niet heel smakelijk uit, een beetje een prutje, maar het was verrassend lekker. Morgen gaat Ron proberen om pizza te maken in de airfryer.

Even nog een leuk nieuwtje we hebben voor deze site de 1000ste bezoeker gehad. Leuk dat jullie meelezen wie jullie ook allemaal zijn. Laat rustig een reactie achter of stuur een berichtje via instagram.

23-juni 2025

Een dag vol natuur, vriendschap en risotto

Vanmorgen hadden we weer afgesproken met onze Finse/Italiaanse vrienden. Samen gingen we wandelen in de canyons — indrukwekkende, hoge bergen waar je je even heel klein voelt. Rond elf uur vertrokken we, en pas tegen half vijf waren we weer terug. Onderweg genoten we van ruige natuur, spectaculaire uitzichten en prachtige watervallen. Wat is Noorwegen toch een adembenemend mooi land.

’s Avonds hebben we samen gekookt. Dit keer risotto, met zelfgeplukte paddenstoelen. Heerlijk was het! Al leverde het wel een gigantische afwas op met z’n vieren. Maar ach, het was het meer dan waard.

Na deze gezellige dag zijn we ieder weer onze eigen weg gegaan. Wij rijden nu om een fjord heen, terwijl zij de oversteek maken met de veerboot. Toch hebben we hetzelfde doel: morgen willen we allebei in Tromsø zijn.

Voor vannacht hebben we een prachtige plek gevonden, direct aan de fjord, pal naast een waterval — eentje waar je spontaan van naar de wc moet. Er is zelfs een picknickbankje en een prullenbak voor het afval. Wat wil je nog meer? Zoals je op de foto ziet wil Quinty nu alleen maar slapen. Dit was een mooie dag ook omdat we vandaag 2 jaar getrouwd zijn.

22-juni 2025

Gisterenavond aangekomen bij een prachtige plek bij een fjord aan de Noordzee. Net voorbij Talvik. Daar waren 2 hutjes en er stonden wat mensen te vissen. We ontmoeten daar Frederica en Mari. De dames kwamen van Finland, en eigenlijk komt Frederica uit Italie. Ze zaten bij een vuurtje eten te maken in een hutje. Dus zijn we met een biertje er na toe gegaan en gevraagd of we er bij mochten zitten. En ja dat vonden ze heel gezellig en boden ons eten aan. Ik was ondertussen bezig met brood aan het bakken en we hebben lekker met elkaar gegeten en gekletst. Voor Finland was het 21 juni en vieren ze midzomernacht die dag en volgens hun doen de Noren dat op 23/24 juni dus als het goed is waren we te vroeg met zoeken naar vuren. Uiteindelijk kwam de borrel er bij en hebben we met elkaar geproost op een gezellige midzomernachtavond. De borrel kwam uit Finland en was 40% alcohol. Daarna heb ik geslapen als een beer in winterslaap en werd de volgende morgen pas om 9 uur wakker.

Na een gezamenlijk ontbijt hebben we afscheid van de dames genomen.  Al kwamen we tot de ontdekking dat zij de zelfde kant op gingen als wij. Dus toen we onderweg waren en bij een soort oorlogsmonument stopten om te kijken wat het was en een stukje gelopen de berg op waar veel joodse mensen in oorlogstijd hebben moeten werken om sneeuwschermen langs de weg te maken. Best heftig. Toen we doorreden zagen we een parkeerplek verderop hun busje staan en zij waren op de zelfde berg als ons. Alleen wij gingen weg en hun kwamen. Dus ik heb een appje gestuurd dat we hun busje zagen staan. We hebben afgesproken als we ergens zouden gaan staan we door zouden geven waar we gingen staan dan zouden zij ook komen pannenkoeken eten. En dat hebben we gedaan bij een school op een grasveldje. We hebben gezellig daar met elkaar aan een picknicktafel gezeten en pannenkoeken gegeten. Daarna zijn we achter elkaar aangereden en nu staan we bij de ingang van een natuurpark waar een hele grote brug over een kloof is. Daar staan we nu op de parkeerplaats. En onze Finse vriendinnen staan meer tussen de bomen waar ze ook een tentje op kunnen zetten. Straks komen ze bij ons om Polenta te maken. Geen idee wat dat is. Maar na de pannenkoeken zal de honger niet zo groot meer zijn. We staan tussen hoge rotspartijen en naast een snelstromende rivier. geweldige plek.

Polenta is een traditioneel Italiaans gerecht gemaakt van grof gemalen maïsmeel. Het wordt gekookt in water (soms met melk of bouillon) tot het een dikke, papachtige structuur krijgt. Je kunt het warm en zacht eten, bijvoorbeeld als bijgerecht bij stoofpotten, of laten opstijven en dan in plakken bakken, grillen of frituren. Het is voedzaam, glutenvrij en veelzijdig in gebruik.

21-juni 2025

Gisteravond zijn we toch nog verplaatst naar het plaatsje Alta. We wilden graag zien of daar iets werd gedaan voor midzomernacht. We vonden een plekje naast een woonwijk, bij een soort skiheuveltje (zonder sneeuw). Een prima plek om even te wandelen, en waarde honden het gevoel hadden dat ze lekker los buiten mochten zijn.

Rond 21.00 uur scheen de zon nog volop, maar er waren geen tekenen dat hier ergens midzomernacht gevierd zou worden.

Vanmorgen hebben we op dezelfde plek ontbeten en zijn daarna op pad gegaan om wat praktische dingen te regelen: water bijvullen, AdBlue, diesel en gas. Toen dat allemaal weer op orde was, zijn we nog even door het centrum van Alta gelopen. Er was echter niet veel te beleven. De meeste winkels bleken in een soort overdekt winkelcentrum te zitten, kwamen we later achter. Wel zagen we een opvallende kerk, die er een beetje vreemd uitzag — als een soort wokkel.

Na alles gezien te hebben, verlieten we de stad en vonden we net over een brug, voorbij Alta, een plekje bij een soort fjord. Het weer is heerlijk, alleen waait het flink. We hebben de camper daarom zo neergezet dat we met een paar stoeltjes uit de wind toch lekker buiten kunnen zitten.

Vanmiddag hebben we gekookt en alvast brood voorbereid voor vanavond. Straks rijden we nog een stukje, op zoek naar een fijne plek om te overnachten.

20-juni 2025

Brrr… wat was het vannacht koud!
Er stond een gure wind die de temperatuur nog kouder liet aanvoelen dan het al was. De thermometer gaf vanmorgen 2 graden boven nul aan, maar door de stevige wind voelde het alsof het -10 was. Gelukkig zijn we goed voorbereid op dit soort omstandigheden. Dankzij onze wintergordijnen, die de kou uit de voorcabine tegenhouden, blijft het binnen een stuk aangenamer. Ondanks de lage buitentemperatuur was het ’s ochtends in de camper nog 14 graden, zelfs voordat we de kachel aanzetten. Dat valt alles mee!

Door een vergissing niet iedereen aan boord…

Vlak voordat we zouden vertrekken, gaf de camper ineens aan dat er koelvloeistof bijgevuld moest worden. Best vreemd voor een nieuwe camper. Ron dook onder de motorkap, en ik zei dat ik even naar het toilet ging.

Daar ging het mis.

Ik liep met alleen mijn jas aan naar het toiletgebouw op de parkeerplaats, maar Ron dacht dat ik gewoon in de camper-wc was gegaan. Hij stapte weer in… en reed weg. Zonder mij.

Toen ik uit het toilet kwam, zag ik tot mijn verbazing dat de camper verdwenen was. Ron, inmiddels onderweg, begon zich af te vragen waarom ik zo stil was in de wc. Hij riep me nog, maar kreeg natuurlijk geen antwoord. Helaas waren er geen keerplekken op de weg, dus het duurde even voordat hij kon omdraaien.

Ik stond inmiddels verkleumd bij de ingang van de parkeerplaats, zonder telefoon, hopend dat Ron gauw zou terugkomen. Er stond een vriendelijke man bij de toiletten te wachten. Hij zei met een glimlach: “Ach, als hij niet terugkomt, mag je wel met mij mee.” Lief bedoeld, maar gelukkig kwam Ron net op tijd weer aanrijden.

We lagen allebei dubbel van het lachen om dit bizarre voorval.

Later op de dag hebben we geluncht op een superluxe camperplaats. Ik kookte nasi, Ron leegde de wc en vulde water bij. Hij was diep onder de indruk van het automatische toilet-systeem: je hoefde de cassette alleen maar in een vak te schuiven, en achter de schermen werd alles geleegd, gespoeld en voorzien van nieuwe vloeistof. Dat hadden we nog niet eerder gezien!

Nu zijn we onderweg richting Alta. Vannacht stoppen we op een mooie plek aan een rivier, compleet met picknicktafels. Wat een dag!

🛠️ 1. CamperClean – Automatische afleveringsstations

In Noorwegen (en de rest van Scandinavië) worden steeds vaker CamperClean automatische tømmestasjoner gebruikt. Deze stations nemen de cassette over, spoelen hem drie keer, zuigen het afval op, en vullen daarna automatisch de cassette met milieuvriendelijke vloeistof en water camperclean.no+5camperclean.no+5camperclean.no+5.

• Voordeel: geen kans op morsen en je komt niet in aanraking met de inhoud.

• Waterverbruik: ongeveer de helft van handmatig legen .

• Beschikbaarheid: Er zijn inmiddels zo’n 41 stations in Noorwegen, plus vele in bestelling. Staat er eentje nabij jullie camperplek? Dan is legen een fluitje van een cent .

19-juni 2025

Naar het dak van Europa – de Noordkaap!

Vanmorgen besloten we, terwijl de regen zachtjes op het dak tikte, dat het tijd was voor de grote finale van onze reis: de Noordkaap. Nog ruim drie uur rijden, maar wat voor een rit! Naarmate we verder noordelijk reden, werden de bomen lager en dunner – tot ze uiteindelijk helemaal verdwenen en plaatsmaakten voor een ruig, kaal landschap. Een vlakte waar wind en weer vrij spel hebben.

Langs de weg zagen we regelmatig rendieren, zelfs met jongen – zo mooi om te zien. Onderweg passeerden we meerdere watervallen, hoge rotsformaties en diepe dalen. Wat een overweldigende natuur. Ook kwamen we veel andere camperaars tegen, allemaal onderweg naar hetzelfde bijzondere punt.

We stopten nog even in het havenstadje Honningsvåg, bereikbaar via een indrukwekkende tunnel van 7 kilometer – dwars onder zee! Daarna door naar het echte hoogtepunt: de Noordkaap.

Bij aankomst belden we meteen met onze dochters. Dat leverde een komisch contrast op: onze kleindochter lag thuis in bikini naast het badje in de tuin, terwijl wij in thermokleding, met mutsen op, stonden te kleumen in de ijzige noorderwind. Wat een wereld van verschil!

Op de Noordkaap zelf is een enorme grindvlakte waar zo’n 200 campers kunnen staan. Wij vonden een plek op de tweede rij, met een glimp van de zee tussen de andere campers door. Natuurlijk maakten we foto’s, keken even rond, en genoten van het moment.

Terug bij de camper kregen we nog leuk nieuws van een ex-buuf, wat leidde tot een hilarisch beeldbelgesprek – de tranen liepen over onze wangen van het lachen. Daarna hebben we geproost met een biertje en binnen gekookt, want buiten was het met die gure wind geen doen.

En nu zitten we warm en droog in ons huisje op wielen, met muziek op de achtergrond en een prachtig uitzicht voor ons. We hebben vandaag 211 kilometer gereden. Precies drie weken geleden vertrokken we uit Nederland, en inmiddels hebben we 3580 kilometer op de teller staan.

De Noordkaap: ons eerste grote doel is bereikt. Wat een ervaring. Op naar het volgende avontuur – de Lofoten. Maar eerst… nog even nagenieten.

Wat de Noordkaap zo bijzonder maakt, is niet alleen dat het letterlijk het uiterste puntje van Europa is – een ruige klif die zo’n 300 meter boven de ijskoude Barentszzee uitsteekt – maar ook het gevoel dat het oproept als je daar staat. Je voelt je klein, nietig bijna, tegenover de natuur en de uitgestrektheid om je heen.

De wind snijdt langs je gezicht, de wolken razen laag voorbij, en zelfs in de zomer hangt er een soort ijzige stilte. Het is geen plek van spektakel of drukte, maar juist van bezinning. Van het besef dat je een reis hebt afgelegd naar een punt waar het land letterlijk ophoudt.

Er staat een monument: de wereldbol van staal. Iedereen maakt er een foto, en toch voelt het moment voor iedereen anders. Voor ons was het een droom die werkelijkheid werd. Een vinkje op de bucketlist, zeker, maar ook iets dat voelt als een beloning voor de vrijheid die we onszelf hebben gegund.

’s Nachts, als het licht blijft hangen aan de horizon – de middernachtzon – en je camper zachtjes kraakt in de kou, weet je: dit is zo’n moment dat je nooit meer vergeet.

18-juni 2025

Gewoon even geen zin om op te staan. Het regende zachtjes, dus we bleven lekker liggen tot half negen – Finse tijd. Na het ontbijt besloot Ron het natuurpark weer in te gaan. Hij maakte samen met Silke een wandeling van 8 kilometer. Volgens hem was het bos daar niet echt bijzonder: te veel georganiseerde paden, overal bordjes. Wel kwam hij nog bij een mooie waterval, dat maakte de wandeling toch de moeite waard.

De parkeerplaats stond nog steeds vol met auto's en een paar campers. Verdwaald zullen die mensen niet zijn – daarvoor is het gebied te overzichtelijk. Waarschijnlijk zijn ze gewoon een stuk gaan wandelen en ergens een tentje opgezet. Op zijn hele tocht kwam Ron slechts één stel tegen. Waar al die anderen gebleven zijn, blijft een raadsel.

In de tussentijd heb ik de restjes van de afgelopen dagen opgewarmd. Met een volle buik zijn we daarna weer op pad gegaan. De regen bleef aanhouden, dus reden we door naar Karasjoki – net over de grens in Noorwegen. Daar konden we de wc legen, afvalwater lozen en schoon water innemen. In de tuin van het Samimuseum hebben we nog even rondgelopen. We zagen traditionele hutjes van vroeger én rendieren van dichtbij.

We raakten aan de praat met een verzorger van de dieren. Hij vertelde dat de rendieren die we onderweg zien, bij een rendierboerderij horen en dus niet meer echt in het wild leven. Het witte rendier dat we eerder zagen, bleek volgens hem heel zeldzaam te zijn – dat zou geluk brengen. Maar hoeveel geluk kun je eigenlijk hebben? We voelen ons nu al zo rijk dat we dit leven mogen leiden.

We reden nog wat verder, want het bleef maar regenen. Uiteindelijk vonden we een mooie picknickplek, iets van de weg af, midden in het bos met uitzicht op het water – zoals bijna elke avond. We staan hier met z’n tweeën, bij Skoganvarre. En weer een mooie rit achter de rug. we hebben 229 km gereden.

17-juni 2025

Vandaag zou het niet zo mooi weer worden dus besloten om een langere rit te maken. Het doel is het natuurpark Lemmenjoki. We zijn via een groene weg gegaan volgens de kaart dat die mooi zou zijn. Pffff wat was die weg saai en erg slecht. Het was een veredelde zandweg. Maar onderweg hebben we ons uiteindelijk prima vermaakt want er liepen veel rendieren langs, de eerste stond naast de weg en voelde geen enkele reden om er vandoor te gaan. Dus hier heb ik maar een foto van gemaakt, raampje open en deze hert stond er op. Het leek wel of die in de rui was. Even later zagen we een volgende of rendieren of een eland. Waarschijnlijk was het ook een rendier maar hij was zo groot en ver weg. 

Onderweg zijn we er nog een paar tegen gekomen maar niet zo dicht bij als deze twee. Daar wordt je toch helemaal blij van. En als dan na nog een uur gereden te hebben de zandweg ineens weer overgaat op een asfaltweg wordt je helemaal blij. Aangekomen bij de parkeerplaats van het natuurpark waar je mag overnachten. Blijkt het erg druk te zijn dus erg gewild voor wandelaars. Ron gaf aan vandaag een korte wandeling te willen maken en of Janny mee wilde? Ja graag maar de peesplaatontsteking blijft plagen. Vandaag maar een paar oude hardloopschoenen aangedaan en nu kon ik de tocht van ruim 4 km heuveltje op en heuveltje neer volhouden. Natuurlijk ben ik daar heel blij mee alleen wel jammer dat ik een paar dure wandelschoenen heb aangeschaft waar ik gewoon niet goed op kan lopen. Dat is balen. Terug op de parkeerplaats zijn we gelijk begonnen met koken. Vandaag werd het pasta carbonara met zalm. Die moest op. Die was heerlijk, ik zal proberen het recept in de tips te zetten. Doordat we op een grote parkeerplaats staan hebben we wel bekijks gehad en hongerige mensen zien snuffelen. Want als Ron kookt ruikt het lekker en Ron heeft buiten gekookt. we hebben. We hebben 225 km gereden.

16- juni 2025

Vanmorgen kwamen we er ineens achter dat de tijd hier in Finland een uur later is dan in Nederland. Doordat het hier ’s nachts niet donker wordt, merk je dat helemaal niet meteen. Geen wonder dat we ons ‘versliepen’ en pas om acht uur wakker werden, terwijl we normaal rond zeven uur al wakker zijn. Mysterie opgelost!

We zijn op tijd op pad gegaan, want we hadden een mooie plek aan het water gevonden. Zulke plekken zijn populair, dus dan moet je er op tijd bij zijn. Net voor de lunch kwamen we aan en hebben meteen gekookt, zodat we de avond lekker vrij hadden. We zijn beland in het plaatsje Lohiniva. De plek wordt onderhouden door vrijwilligers die ook zorgen dat er altijd hout is voor een kampvuur of bbq. Daarvoor vragen ze een kleine bijdrage.

Wij gebruikten geen hout, want ik wilde het laatste stukje vlees opmaken van de vorige bbq – je weet wel, dat stuk waar Silke zo op had lopen azen maar uiteindelijk toch niet kreeg. Groente erbij, wat macaroni, en voilà: een snelle maar lekkere maaltijd.

Daarna was het tijd voor wat huishoudelijke taken. We hebben de was gedaan, een lijntje tussen de bomen gespannen, en eind van de middag was alles weer droog. Ron heeft de buitenkant van de camper gewassen, Janny heeft binnen afgestoft en gestofzuigd. Daarna is Ron gaan wandelen en ben ik verder gegaan met mijn boek. Heerlijk weggedroomd en blijven typen tot Ron weer terugkwam.

Aan de overkant van het water kwamen ineens twee groepen rendieren drinken. Prachtig om te zien! Al vond Silke het nodig om te blaffen, waardoor ze weer snel verdwenen. Gelukkig kwamen er later op de dag ook nog een paar herten achter de camper langs. Zo bijzonder om dat van zo dichtbij te kunnen meemaken.

Tijdens het avondeten kwam er een Finse vrouw naast ons staan, ook met een camper. Ze was gezellig en vertelde dat ze – net als wij – in haar camper woont, maar dat het soms toch wel zwaar is in haar eentje. Vanaf augustus gaat ze weer in een appartement in Helsinki wonen. Samen zijn we nog even de rivier ingedoken. Voor haar is dat haar dagelijkse douche, want ze heeft er geen aan boord. Ik was blij dat wij dat wel hebben, want brrr… wat is dat water koud!

’s Avonds zijn we de camper in gevlucht, want de muggen waren helaas weer massaal aanwezig. we hebben 329 km gereden.

15-juni 2025

Vanmorgen hebben we via een gratis download van Geert van Reistoutes een route door Finland ontvangen. Die hebben we erbij gepakt, samen met onze grote overzichtskaart. Lekker ouderwets puzzelen: mooie plekken aanstrepen, bekijken wat goed te rijden is en uitzoeken welke plaatsen voor ons echt interessant zijn.
Dat bleken er behoorlijk wat te zijn – en dan moet je keuzes maken. Dus streep door de minder aantrekkelijke routes, om niet steeds heen en weer te hoeven rijden. Uiteindelijk is het gelukt: we hebben een mooie route uitgestippeld!
Of het voor een ander te volgen is weten we niet, maar onze kaart ziet er inmiddels kleurrijk en goed beplakt uit 😄

In de loop van de middag kwamen we aan in Rovaniemi – het stadje waar we nu toch echt die pizza wilden eten. We parkeerden bij een kerk, verder geen bijzondere plek, maar voor een goede pizza wil Ron overal wel even staan. Helaas... de pizza bleek niet te pruimen. Dus ja, we geven het toe: we zijn gewoon verwend geraakt!

Terug bij de camper reden we verder naar de toeristische trekpleister van de regio: het dorp van de kerstman. Een enorm opgezet park dat steeds groter lijkt te worden, volledig in het teken van kerst en de poolcirkel. We stonden op een grote grindparkeerplaats. Na een blik in een souvenirwinkel – met flink dure spullen waar mensen tassenvol van meenamen – besloten we nog één ding te doen: snel even over de poolcirkel stappen, een foto maken, en weer verder.

Gelukkig hadden we al gegeten, dus daar hoefden we geen tijd meer aan te besteden. Onderweg reden we over een weg die wel wat weg had van een startbaan – waarschijnlijk was het dat ook, want ernaast lag een legerbasis waar regelmatig gevechtsvliegtuigen opstegen.

De nacht brachten we door op een parkeerplek naast het water, in de buurt van Saarenkylä. Ondanks dat het vlak langs de weg lag, was het een fijne plek: weinig verkeer, een mooi uitzicht… en een flinke zwerm muggen als buren. We hebben vandaag 209 km gereden.

14-juni 2025

Vandaag was weer zo’n fijne rustige ochtend.
Lekker wakker worden, hondjes uitlaten, ontbijten, en ondertussen bespreken we samen wat we vandaag gaan doen. Uiteindelijk besloten we toch weer een stukje te rijden. De plek waar we stonden was prima, maar niet zó leuk dat we er nog een dag wilden blijven. Het plaatsje hebben we inmiddels wel gezien en de boodschappen zijn ook gedaan, dus op naar de grens met Finland.

We zijn nu net vóór de grens beland, nog in Zweden, vlak bij het plaatsje Haparanda. We staan op een picknickplek die we weer via Park4Night hebben gevonden. Voor ons ligt een grasveldje en daarachter: de Botnische Golf. Wat een uitzicht!

Wat is Park4Night? 
Park4Night is een app waarmee je makkelijk mooie plekken vindt om met de camper te overnachten. Van simpele picknickplekken tot rustige plekjes midden in de natuur – andere camperaars delen hun tips, foto's en ervaringen. Zo kom je op plekken die je anders nooit had gevonden. Voor ons is het een vaste hulp onderweg.

Er staan een paar picknicktafels en een open hutje waar je vuur kunt maken en kunt barbecueën. Dat hebben we natuurlijk meteen gedaan. Aardappels in het vuur, een stuk vlees op het rooster en boontjes in de pan. Een eenvoudige, maar heerlijke maaltijd. Als lunch hadden we broodjes aan de rand van het vuur gelegd, even geroosterd en daarna lekker belegd. Wat een luxe, om zó te kunnen staan.

We stonden eerst alleen met een Duits echtpaar, maar later kwamen er nog drie campers bij: nog twee Duitse stellen en een Zweed. Die laatste zit nu bij het vuur met een banjo muziek te maken – of in elk geval een poging daartoe. De man klinkt als een klok die stilstaat, maar de vrouw zingt erbij als een zonnetje. Een mooi duo.

Verder ben ik vandaag begonnen aan iets nieuws: een boek. Ik wil een poging wagen om ons verhaal op te schrijven. Geen idee of het iets wordt, maar ik heb al een titel én een stukje voor op de achterkant geschreven – een soort flaptekst. En ach, zelfs als het nergens toe leidt, heb ik in elk geval een leuke tijdsbesteding gehad. We hebben vandaag 141 km gereden.

13-juni 2025

Geen duik vandaag

Vandaag geen frisse duik. Het water waar we in de buurt stonden was zó ondiep dat kopje onder gaan er niet in zat. Het strand lag bovendien vol met zeewier en er was geen steiger te bekennen. Genoeg smoesjes om het water te mijden? Ik hoop het maar, want ik heb geen betere reden. 😉

We stonden vannacht op een plek iets onder Umeå, vlakbij de Botnische Golf, maar toch midden in het bos. Er liep een pad naar een strandje waar blijkbaar afgelopen nacht een feest was. Er stonden veel fietsen geparkeerd en rond half twee 's nachts barstte ineens het feest los – loeiharde muziek uit het niets!

Eerst dachten we dat onze camperburen – twee jonge stellen met auto's en daktenten – de aanstichters waren. Maar toen ik naar buiten ging, bleek het feestgeluid ergens diep uit het bos te komen. Ondertussen waren zij ook wakker geworden en stonden verbaasd te luisteren. Silke vond het allemaal prima en dacht: leuk, ik ga ook naar buiten! Ze besloot meteen een sok van één van de buren te jatten en er trots mee rond te wandelen… oepsie.

We zijn iets later dan normaal opgestaan en begonnen onze dag met het gebruikelijke ochtendritueel, dit keer zonder koude plons. Daarna zijn we snel vertrokken, want de muggen op deze plek waren echt niet te doen.

Vandaag dus een reisdag. Onderweg wilden we ergens een pizza eten. Uiteindelijk belandden we op een parkeerplaats naast een camping, vlak bij het stadje Piteå. Vanaf hier kijken we net zo mooi uit over het meer als de mensen op de camping zelf.

We gingen op zoek naar een pizzeria, die we ook vonden, maar die zag er niet erg uitnodigend uit. Uiteindelijk zijn we beland bij een Grieks restaurant – en dat bleek een gouden greep. Heerlijk gegeten!

Op de terugweg naar de camper nog even gebeld met de kids. In de camper hebben we onze vrijdagmiddagborrel gehouden (vrimibo!), samen met de kinderen geproost en gezellig bij gekletst. En nu? Gewoon lekker relaxen. We hebben vandaag 305 km gereden.

12-juni 2025

Vanmorgen weer begonnen met een frisse duik. Brrr… het was echt koud! Er stond een flinke wind, maar daarna voel je je lichaam helemaal gloeien — en daar doe ik het voor, toch?

Na het ontbijt hadden we een echte klus- en aanvuldag. We hebben meteen de boiler aangezet en een flink wat was gedraaid — de wasmand zat weer goed vol. Gelukkig mocht de wind z’n werk doen bij het drogen. Omdat we toch niet weg konden vanwege de was, zijn we allebei aan de slag gegaan.

Ron heeft achter in de garage geklust: gaatjes bijgeboord, omdat er bij het hoekprofiel waar kratten met spullen in stonden wat rond ging staan door het remmen en optrekken. Zelf ben ik binnen aan de poets gegaan en heb alles weer spik en span gemaakt. Toen de was hing en de klusjes klaar waren, hebben we een kampvuur aangestoken en daarop ons middagmaal bereid: een lekker stuk vlees met rösti (in driehoekjes hier) en sla. We hadden een gezellig hutje waar we konden zitten terwijl het eten gaar werd — daar hebben we het  ook lekker gegeten.

Toen de meeste was droog was, reden we door naar onze eerste stop: de wc legen. Via Park4Night hadden we zo een plek gevonden, en een kwartiertje later stonden we op bestemming. Daarna nog even langs een tankstation om water bij te vullen en diesel te tanken. En daarmee waren alle klusjes van vandaag weer afgevinkt.

Het was inmiddels al half vier in de middag, dus besloten we om niet al te ver meer te rijden. We zijn terechtgekomen in Hörnefors, een plaatsje midden in het bos met een pad naar het strand aan de Botnische Golf. Wat een rust!

11- juni 2025

Vandaag hebben we een klein stukje gereden. Naar de ingang van het natuurpark de hoge kusten aan de noordkant. Daar hebben we de camper neergezet op de parkeerplaats en vandaar uit konden we zo het park in lopen.

Nationaal park Skuleskogen.

Nationaal park Skuleskogen is het indrukwekkende gedeelte van de hoge kusten. Prachtige uitzichten op de Botnische golf. Hoge bergen, oerbos, valleien. watervallen, bergmeren en stukken moeras landschap. 

Prachtig uitzicht over de Botnische golf                                                                 Indrukwekkende diepe kloof

Iets waar de Zweden trots op zijn, het Allemänsratten (Allermans recht). Dit maakt een belangrijk onderdeel uit van de Zweedse levensinstelling. En dit betekent dat het je vrij staat je tent op te zetten, Of zoals hierboven gebruik te maken van openbare accommodatie. Ook is het toegestaan om een duik te nemen in elk willekeurig meertje, wandelen, varen waar je maar wil. Of bloemen, bessen of paddenstoelen te plukken uit de vrije natuur.  

Silke inmiddels behoorlijk moe, vond dat ze op de foto gezet moest worden. 

In het park wordt overal duidelijk de richting aangegeven                    Watervallen zijn altijd mooi om te zien  

Toen Ron terugkwam van het wandelen, had ik het eten al klaar en hebben we lekker samen gegeten. Daarna reden we door naar het plaatsje Arnasvall. Wat een fijne plek weer! Een zwemplek, sportveld en barbecueplaats in één — en alles zo netjes onderhouden. Dat kom je niet vaak tegen.

Voor zover ik begreep, wordt dit allemaal verzorgd door de hele gemeenschap. En dat voor maar €4,50 per nacht. Dat was het dubbel en dwars waard. Kijk alleen al naar hoe leuk ze de wc hebben gemaakt. we hebben vandaag 652 km gereden.

10-juni 2025

Op weg naar de Hoge Kust

Vandaag begon onze dag in Hudiksvall. Na een rondje met de hondjes door het havengebied – waar ze hun pootjes konden strekken en snuffelen aan alles wat los en vast zat – genoten we van een rustig ontbijtje op een bankje met uitzicht op het water. Koffie erbij, broodje in de hand, zonnetje op ons gezicht... het simpele leven in de camper blijft toch echt het mooiste wat er is.

Daarna zijn we weer op pad gegaan, richting het noorden. Het plan was om een vrij plekje aan een meertje te vinden voor de nacht. Dat is niet helemaal gelukt zoals gehoopt, maar onderweg hebben we wél lekker vaak pauze gehouden: voor de lunch, een kop koffie, en gewoon om even te genieten van het landschap.

Uiteindelijk zijn we beland bij een parkeerplek in de buurt van Nordingrå. Niet echt ‘vrij staan’ zoals we dat het liefst doen, maar wel een fijne plek met voorzieningen: een toilet, een plek om het chemisch toilet te legen, en picknickbankjes met uitzicht op een meer dat wat lager in het dal ligt. Niet verkeerd!

Onderweg reden we over een indrukwekkende brug:

De Hoge Kustbrug (Högakustenbron). Wat een ding! Een enorm zwevende constructie van staal en kabels, die ons even deed denken aan bruggen als de Golden Gate in San Francisco – maar dan midden in de ruige Zweedse natuur. De brug overspant de Ångermanälven en markeert het begin van de Höga Kusten, een UNESCO-werelderfgoedgebied dat bekendstaat om zijn dramatische kustlijn, uitgestrekte bossen en stille baaien. Een prachtig stukje Zweden waar we hopelijk nog wat meer van gaan zien de komende dagen.

O ja, nog een klein detail van vandaag: ik heb gewonnen met ons spelletje 'Keer op Keer'. Ron begint nu echt zijn interesse te verliezen, vrees ik, want als rasechte winnaar houdt hij niet van verliezen. Ik daarentegen wil gewoon spelen – winnen of verliezen maakt me niet zoveel uit (hoewel... een beetje winnen is toch wel leuk 😉).

Straks gaat Ron nasi maken (blijft toch zijn specialiteit op reis), en dan duiken we waarschijnlijk lekker naar binnen. De wind is stevig vandaag, en hoewel de zon nog wel schijnt, maakt de wind het toch frisjes buiten. Al met al: weer een heerlijke camperdag achter de rug. In totaal 518 km gereden.

9-juni 2025

Wilde beesten en een eland van de bucketlist

Gisteravond, net toen we de luikjes dicht wilden doen, kwam er een enorme vrachtwagen aanrollen — omgebouwd tot camper. Er stapte een stoere vrouw uit met rastahaar en een klein hondje aan haar zijde. Ze manoeuvreerde het gevaarte alsof het een boodschappenwagentje was, precies tussen de bomen door op haar plek. We keken elkaar al even verbaasd aan, maar toen gebeurde het pas echt.

Even later zagen we — jawel — een geit op de berghelling naast de camper. Daarna volgden een kip en een konijn. Alsof we naar een mobiele kinderboerderij zaten te kijken. En voor we goed en wel doorhadden wat er allemaal uitkwam, verdwenen ze weer net zo vlot de vrachtwagen in. Geen idee hoe het er daarbinnen uitziet, maar één ding is zeker: we hadden weer een verhaal voor het kampvuur, zónder het kampvuur.

De volgende ochtend gingen we verder, volgens de routine die inmiddels bijna vertrouwd begint te voelen. Onze eerste stop: Falun, bekend om zijn oude kopermijn. Ron vond het prachtig en liep als een soort ontdekkingsreiziger rond tussen de rode rotsen. Ik vond het eerlijk gezegd wat minder indrukwekkend — maar ach, smaken verschillen.

Ons einddoel voor de dag was Eskon, en onderweg zocht ik een mooie picknickplek uit. Midden in het bos, stil en verlaten. Dachten we…

Terwijl we net onze broodjes op tafel zetten, keek ik het bos in — en ineens: daar stond een groot dier. Mijn eerste reactie: een hert! Maar Ron keek nog eens goed en zei: “Nee, dit is een jonge eland.”

Wat. Een. Moment.

Mijn hart sloeg over. De eland bleef staan, nieuwsgierig, en keek recht onze kant op. Even later kwam er nog een tweede bij. We pakten zachtjes de camera en probeerden wat foto's te maken, maar eigenlijk was het gewoon genieten met open mond. Dit stond al zó lang op mijn bucketlist: een eland in het wild zien. Wat een krachtig, statig dier. En dan die ogen — alsof ze je doorgronden.

Toen ik zachtjes uit de camper stapte, trokken ze zich terug. Ze huppelden het bos in, maar bleven af en toe even achterom kijken, net als wij. Het voelde een beetje alsof we elkaar begrepen. Daarna kwam de regen weer opzetten — voor ons het sein om ook verder te gaan.

Over elanden gesproken…

De eland – of älg in het Zweeds – is het grootste wilde dier van Scandinavië. Met z’n hoge poten en krachtige bouw kan een volwassen eland wel 2 meter hoog worden en tot 500 kilo wegen. Toch bewegen ze zich opvallend stil door het bos.

Ze zijn vooral actief in de schemering, dus een ontmoeting overdag is bijzonder. Hun zachte, nieuwsgierige blik en imposante verschijning maken indruk – precies zoals wij vandaag hebben ervaren. In Zweden leven er zo’n 300.000, maar eentje in het wild zien blijft magisch.

We reden door naar Hudiksvall, een kuststad waar we al snel beseften: hier zijn we eerder geweest! Op een klein pleintje herkenden we een paar oude houten huisjes die ooit als foto in onze woonkamer hingen. Grappig hoe herinneringen ineens tot leven kunnen komen.

Niet alles was nostalgisch — een meeuw had duidelijk andere plannen met ons bezoek. De eerste keer suisde hij rakelings over mijn hoofd. Daarna maakte hij meerdere duikvluchten. Armen in de lucht, geroep, gezwaai… het hielp een beetje. Waarschijnlijk zat er ergens een nest in de buurt en vonden we hem net iets té dichtbij.

We staan nu op een parkeerplaats vlak bij de haven, met uitzicht over de Oostzee. Ondanks dat we in een grote stad zijn, kon Ron gewoon buiten gehaktballen bakken — zonder dat er een rij Zweden stond die ook ineens trek kreeg. 😉

Vandaag hebben we 274 km gereden.

8-juni2025

Vandaag geen frisse duik — we stonden dit keer niet aan het water. In plaats daarvan hebben we de ochtend begonnen met een mooie wandeling met de hondjes, langs het meer en door het dorpje. Onderweg kwamen we een meiboom tegen met een bordje erbij: deze bleek te zijn geplaatst op voormalige oceaanbodem. Bijzonder idee, hè?

Verwarring over de meiboom

Eerlijk is eerlijk — ik dacht eerst dat de meiboom in Leksand iets met Pinksteren te maken had. Misschien omdat we in Nederland gewend zijn aan meibomen in het voorjaar of omdat de naam dat doet vermoeden. Maar in Zweden is dat heel anders! Hier wordt de “majstång” (meiboom) pas eind juni opgericht, tijdens Midsommar. Het staat symbool voor de zomer, het licht, de natuur — en eigenlijk voor alles waar Zweden zo blij van wordt. Dus geen Pinksteren, maar een feestje vol bloemenkransen, dansjes rond de boom en lange lichte nachten. En de plek waar hij staat? Die noemen ze Sammilsdal — een soort natuurlijke kom, waar duizenden mensen samenkomen om dit bijzondere moment te vieren.

Na het ontbijt bleven de hondjes lekker achter voor hun ochtendslaapje, en stapten wij op de fiets richting Tällberg. Een prachtige route van zo’n 12 kilometer, die ons door een soort Teletubbie-landschap leidde. Op veel plekken hadden we uitzicht op het Siljanmeer — echt schitterend!

Ron was onderweg nog op zoek naar een typisch Dalarna-paardje 🐴, maar helaas 20 euro voor het kleinste model ging zelfs Ron te ver.

Daarna zijn we met de camper iets verder noordelijk gereden, naar Rättvik. We parkeerden eerst bij het station, waar een indrukwekkend lange steiger het meer in loopt. Heel leuk om even overheen te wandelen. Vervolgens zijn we naar een camperplek iets buiten het dorp gereden. Wat een plek! We staan hier op een grasveld met vrij uitzicht over het meer — helemaal top.

De lange steiger van Rättvik
In Rättvik vind je de iconische Långbryggan, een houten steiger van maar liefst 628 meter lang die het Siljanmeer insteekt. Oorspronkelijk gebouwd in 1895 als aanlegplaats voor stoomschepen, is het nu een geliefde wandelplek met prachtig uitzicht over het meer. Bijzonder detail: de pier werd in de jaren ’90 herbouwd dankzij een actie waarbij inwoners zelf een plank konden sponsoren — met hun naam erin gegraveerd. Een stukje geschiedenis én gemeenschapszin in één mooie constructie.

7-juni 2025

Fris begin met een brainfreeze

Vanmorgen was het droog, maar er stond een harde wind — het leek wel een noorderwind. Toch dacht ik: ik heb A gezegd, dus zeg ik ook B. Dus hup, weer een duik in het meer! En als ik er dan toch in lig, dan maar meteen van de nood een deugd gemaakt en de shampoo erbij gepakt. Brrr… het voelde alsof m’n hersenen bevroren — een echte brainfreeze! Maar goed, wél fris aan de dag begonnen.

Na het ontbijt en het uitlaten van de hondjes hebben we de camper weer fris en fruitig klaargemaakt en zijn we vertrokken richting Örebro. Daar zijn we gestopt bij een enorme supermarkt: Billy’s. Niet één soort jam, maar een hele stellage vol — en dat gold eigenlijk voor alles. Het was zó veel dat ik gewoon niet kon kiezen! Uiteindelijk met een volle kar en veel te weinig ruimte in de camper zijn we aan het puzzelen en proppen gegaan… maar het is gelukt: alles heeft een plekje gevonden.

Daarna reden we door naar Nora, een klein toeristisch plaatsje. Vlak bij een oud spoorwegstationnetje hebben we geluncht, met de spullen die in de weg stonden in de koelkast en onder de vloer (en die ruimte moesten we krijgen in de koelkast). Vervolgens hebben we rondgewandeld in het dorpje. Toeristisch, ja, maar ook veel charme. Wat opviel: overal werd ijs verkocht, en steeds weer hetzelfde symbool — ‘Nora’, met een mond en een ijsje erbij. Daar heb ik nog even een foto van gemaakt, speciaal voor mijn collega die mijn cliënten heeft overgenomen.

We zijn uiteindelijk doorgereden naar Leksand, waar we nu staan, vlak naast een openluchtmuseum met oude huisjes. Leuk detail: het is gratis te bezichtigen! Hier blijven we vannacht. Morgen willen we nog wat plaatsjes in de buurt bezoeken — met de fiets, als het weer het toelaat.

Vandaag hebben we 225 kilometer gereden. Oorspronkelijk was het plan om zo’n 100 kilometer per dag te doen, maar door de buien onderweg hebben we toch steeds wat meer gereden. Gelukkig hebben we tussen de buien door mooie plekjes bezocht die ChatGPT ons had aangeraden — echt handig!

6-juni 2025

Een frisse duik, regen, en een grillroom-lunch

Vandaag begon ik de dag anders dan anders: met een frisse duik in het meer. Gisteren had ik het ook al gedaan, en hoewel het water knap koud was, voelde het heerlijk verfrissend. Natuurlijk was daarna alles nat — inclusief de was van gisteren, die nog steeds niet helemaal droog was. Gelukkig hebben we de luxe van een douche in de camper, dus heb ik de natte spullen daar maar opgehangen om uit te lekken. Wel eerst het mandje van Quinty eruit gehaald, want dat is haar vaste slaapplek. En die moeten we natuurlijk niet nat maken, anders krijgen we boze blikken...

Na het ontbijt reden we door naar het plaatsje Njo, aan het prachtige Vätternmeer. Het staat vol charmante houten huisjes en is echt een plaatje om te zien — maar ook behoorlijk toeristisch. Een glaasje drinken op een terrasje tot het begon te regenen. We hadden eigenlijk zin in een pizza-lunch, maar met de hondjes mochten we nergens naar binnen en het begon nét op dat moment ook nog eens flink te regenen. Dus werd het plan omgegooid: we haalden wat eten bij een grillroom en aten het lekker op in de camper.

Daarna reden we door naar Askersund, waar we onze watervoorraad weer konden aanvullen en het toilet konden lozen. Altijd fijn als alles weer schoon en bijgevuld is — we kunnen er weer een paar dagen tegenaan.

Omdat de regen inmiddels met bakken uit de hemel kwam, besloten we nog wat verder te rijden naar onze volgende overnachtingsplek: Östansjö. Ook hier staan we weer op een parkeerplaats bij een zwemplek, met een stijger, picknickbanken en zelfs een barbecueplek. Toen we aankwamen, stonden er nog twee gezinnen te barbecueën… midden in de stromende regen. Eén gezin — vermoedelijk Syrisch, met zeven personen — bleef ondanks alles doorgaan, met kleine kindjes die helemaal doorweekt waren en zonder jas rondliepen. Het was een treurig gezicht.

Naast ons staat een stel uit Zuid-Duitsland, ook onderweg richting de poolcirkel. Ze slaan de Noordkaap over, maar hebben zeven weken de tijd, dus gaan waarschijnlijk wat sneller dan wij. Even gezellig met de man staan praten — eerst in het Engels, maar toen hij doorhad dat ik ook wel wat Duits sprak, schakelden we over. Altijd leuk, zulke spontane ontmoetingen onderweg.

Nu zitten we weer lekker warm in de camper. Buiten klettert de regen nog steeds, maar binnen is het knus en gezellig. Tijd voor een rustige avond.

Vandaag 225 km gereden.

5-juni 2025

13 jaar liefde en zonneschijn bij Värnamo

Vandaag is het de trouwdag van M en N — alweer 13 jaar getrouwd. Natuurlijk hebben we daar even bij stilgestaan. Wat een prachtige dag was dat destijds. Onderweg naar het restaurant maakten we een foto die sindsdien een bijzondere plek heeft gekregen. Elk jaar als er een kleintje geboren wordt in de familie, komt diezelfde foto weer tevoorschijn. Een klein ritueel waar ik elke keer opnieuw blij van word.

Wijzelf staan momenteel in de buurt van Värnamo. We hebben een fijn plekje gevonden bij een zwemmeertje, op een parkeerplaats met een mooi groen grasveld. De zon schijnt heerlijk, en dus hebben we meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer eens een wasje te draaien. Zo blijft de boel een beetje bij, want als we straks thuiskomen in Nederland en alles tegelijk zouden moeten wassen… nou ja, dan wordt er thuis misschien wel geteld hoeveel onderbroeken Ron en ik eigenlijk gedragen hebben. (Een grapje van onze dochter, maar ergens zit er een kern van waarheid in.)

Tussen het zonnen en het drogen van de was door, zijn we ook nog wat administratie aan het bijwerken. De dagen vliegen voorbij. En toch nemen we soms bewust even de tijd om stil te staan bij wat we doen. Vanmorgen keken we elkaar aan en vroegen: zijn we nog steeds blij met de keuze die we hebben gemaakt? De keuze om het roer om te gooien, om op reis te gaan, om het leven even anders aan te pakken?

Ons antwoord was volmondig: ja.

Het was een radicale stap, dat beseffen we maar al te goed. Maar wat is het fijn om dit te mogen doen. Samen, onderweg, in alle vrijheid.

Vandaag 367 km gereden.

4-juni2025

Wat is het toch heerlijk wakker worden in het bos.
Verder hoor je niets... behalve het oorverdovende geluid van stilte en fluitende vogels. Na een gezellige avond met een knapperend vuurtje en versgebakken broodjes op het rooster – met een lekker dipje erbij – waren wij weer helemaal gelukkig.

Vandaag zijn we alleen even naar het centrum van het plaatsje Hoor geweest om wat boodschappen te doen. Daarna zijn we snel weer teruggegaan naar ons mooie plekje in de natuur. Daar hebben we een wandeling rond het meer gemaakt. Onderweg kwamen we een prachtige zwemsteiger tegen, picknicktafels, en – ook niet onbelangrijk – een toilet. Dat zie je trouwens veel in Zweden: alles is netjes onderhouden, waarschijnlijk door de gemeente.

’s Middags hebben we nog heerlijk bij de camper gezeten. Ron maakte opnieuw een vuurtje, dit keer vlak bij de camper. We legden het rooster van onze barbecue erop en... bakken maar!

Vandaag 396 km gereden.

Zwemmen in Zweden – frisse duik in de natuur

In Zweden struikel je bijna over de fijne zwemplekjes. Overal zijn wel meren, rivieren of stukjes kust waar je zó het water in plonst. Wat opvalt: veel van die plekken zijn netjes onderhouden door de gemeente. Denk aan een houten steiger, een klein zandstrandje, een wc-hokje en soms zelfs een picknickbank.

Je komt ze vaak tegen als "badplats", soms met een bordje erbij en een parkeerplekje. De waterkwaliteit wordt in de zomer meestal gecontroleerd – dus veilig zwemmen is geen probleem. En dankzij het Allemansrätten mag je bijna overal het water in, zolang je geen overlast veroorzaakt.

Of je nou met je handdoekje tussen de bomen ligt aan een stil bosmeer, of een verfrissende duik neemt aan de rand van een dorpje – in Zweden is een fijne zwemplek nooit ver weg. Wij stoppen er onderweg vaak spontaan voor. Zwemspullen dus altijd binnen handbereik! En op de meeste plekken kun je ook op de parkeerplaats overnachten.

3-juni 2025

Van Kopenhagen tot kampvuur in Zweden

Na weer zo’n typische pensionada-ochtend — rustig wakker worden, ontbijten en samen met de hondjes wandelen — maakten we de camper rij-klaar en gingen op pad richting Kopenhagen.

Vier jaar geleden stonden we daar op een bijzondere plek: pal naast de vuilverbranding. Klinkt misschien gek, maar het uitzicht was verrassend leuk. Aan de ene kant kijk je uit op de skipiste die boven op de verbrandingsinstallatie ligt, en aan de andere kant kun je mensen zien waterskiën. Genoeg te zien dus, en dat wilden we eigenlijk weer herbeleven.

Bijzondere plek: de verbrandingsoven met skipiste

In Kopenhagen staat CopenHill (ook wel Amager Bakke genoemd), een afvalverbrandingscentrale die allesbehalve saai is. Op het dak van dit moderne gebouw ligt namelijk een heuse skipiste! Hier kun je het hele jaar door skiën of snowboarden — midden in de stad, zonder sneeuw nodig te hebben. Naast de piste is er ook een klimwand (een van de hoogste ter wereld) en een wandelpad met uitzicht over de stad. Een unieke combinatie van duurzaamheid, recreatie en architectuur.

Toch besloten we deze keer iets dichter bij het centrum te gaan staan, bij een voetbalveld. Een rustig plekje voor de hondjes, die even in de camper moesten blijven terwijl wij de stad in gingen.

Heel bijzonder: op de parkeerplaats zagen we een camper met een Chinees kenteken. Die hebben duidelijk een flinke reis achter de rug — dat zie je niet elke dag!

Op de fiets reden we naar het centrum van Kopenhagen. We hadden een paar plekken op ons lijstje die we de vorige keer gemist hadden, of gewoon graag nog eens wilden zien. We begonnen met een wandeling door het winkelgebied, met z’n grote, chique winkels en charmante boetiekjes in de zijstraatjes. Daarna stapten we weer op de fiets richting de Ronde Toren, en natuurlijk mochten ook de Kleine Zeemeermin en een wandeling door de vrije stad Christiania niet ontbreken. Christiania blijft een bijzondere plek: kleurrijk, creatief, en met een geur waar je niet omheen kunt...

Kleurrijk en alternatief: Christiania

Christiania is een bijzondere, vrije stadswijk in het hart van Kopenhagen. Het is ooit ontstaan in de jaren ’70 toen een groep krakers een oud militair terrein in gebruik nam. Sindsdien is het uitgegroeid tot een soort zelfverklaarde vrijstaat, met een eigen gemeenschap, kunstzinnige huizen en een heel eigen sfeer. Je vindt er kleurrijke muurschilderingen, creatieve bouwsels en – niet te missen – de geur van wiet die er vrijelijk gerookt wordt. Het voelt een beetje alsof je even een andere wereld binnenstapt: rauw, vrij, en vol idealen.

Terug bij de camper hebben we de hondjes uitgelaten en zijn we doorgereden richting Zweden. De brug over, en onderweg nog even getankt bij een station — diesel én water. Daarna op zoek naar een fijn plekje voor de nacht.

Die vonden we vlak bij een badplaatsje dat Växsjön heet: een ruime parkeerplaats met grasstroken langs de rand, een toilet en zelfs een vuurplaats. Ron is al hout gaan sprokkelen en wil straks een vuurtje maken.

Samen hebben we een heerlijke pasta met zalm gekookt, met dank aan Kimberlie die ons die zalm had meegegeven. Wat een fijne afsluiter van een afwisselende dag — van stadse drukte tot Zweedse rust. Vandaag 75 km gereden.

2-juni 2025

Een rustige start en een onverwachte bui

Zoals we wel vaker doen tijdens onze dagen, begonnen we de ochtend in echt pensionado-tempo. Rustig wakker worden, geen haast, op het gemak aankleden en eerst samen met de hondjes een rondje wandelen. Het is zo’n fijn ritueel — even met z’n allen de dag beginnen in de buitenlucht.

Na het ontbijt hebben we alles weer netjes opgeruimd en vastgezet. Tijd om weer een stukje verder te trekken. Morgen willen we naar Kopenhagen rijden, maar vandaag staan we nog op een prachtig plekje net boven Roskilde. We kijken zó vanuit de cabine uit over het water — wat wil je nog meer?

Nou ja… een droge broek misschien. Want midden in een ontspannen koffiemomentje kreeg ik ineens een volle mok koffie over me heen. Geen ramp, maar wel reden om meteen wat te gaan wassen. En precies op dat moment begon de lucht ineens donker te kleuren… binnen no-time barstte er een flinke onweersbui los, compleet met hagelstenen. Het kwam met bakken uit de hemel.

Gelukkig duurde het maar een minuut of vijftien. Nu de zon weer voorzichtig doorkomt, ga ik gauw de was buiten ophangen. In de camper wordt het al een beetje klam van het vocht. En eerlijk is eerlijk: frisse lucht en zon zijn toch de beste drogers.

1-juni 2025

Vroege start, zeebries en een vleugje Vikinggevoel

Om half vijf ’s ochtends werden we gewekt door een blaffend hondje. En ja hoor — ze had weer last van haar buik. Arme Silke. Maar ik ben eigenlijk al lang blij dat ze zich meldt en niet stiekem begint in de camper. Dat zou pas écht een verrassing zijn geweest...

Na een rustig ontbijtje en een kop koffie trokken we eropuit richting zee. Via een vakantiepark kwamen we uit op het strand, waar we heerlijk een tijdje hebben gezeten. Gewoon kijken naar de golven, luisteren naar het ruisen van de zee… daar word je vanzelf blij van. Silke was helemaal in haar element. Ze kwam gezellig bij ons knuffelen aan een picknicktafel en dartelde vrolijk om ons heen. Je zag aan alles dat ze genoot.

Op de terugweg nog even langs een klein supermarktje. We scoorden een pak melk en — jawel — sinaasappelkoekjes. Altijd goed.

Na de lunch bleven de hondjes even lekker in de camper, terwijl wij op de fiets stapten voor een mooi rondje. Halverwege maakten we een stop bij een Vikingmuseum. We hebben daar rustig rondgelopen en rondgekeken. Gelukkig stond er veel in het Engels uitgelegd, zodat we het meeste goed konden volgen. We sloten ons spontaan aan bij een gids die in het Engels uitleg gaf — altijd leuk om wat extra verhalen mee te pikken. Wel vond ik hun stoelen wat vreemd.

Daarna zijn we verder gefietst en kwamen we uiteindelijk op zo’n 18 kilometer uit. Een klein stukje over een drukkere weg, maar het grootste deel ging over rustige paden en fietsvriendelijke routes. Het was een fijne tocht, met natuur, cultuur én een beetje avontuur.

Van het Vikingdorp Trelleborg
"Een van de plekken waar de Vikingtijd van heel dichtbij te beleven is, is bij de Vikingburcht Trelleborg. In een natuurrijke omgeving ligt een van de grote ringburchten van de Vikingen. Trelleborg werd rond het jaar 980 gebouwd door koning Harald Blauwtand. Vandaag de dag zijn de overblijfselen van de grote koningsburcht nog duidelijk zichtbaar in het landschap. Kom dicht bij het leven van de Vikingen van 1000 jaar geleden en geniet van de prachtige natuur in de Tude-vallei."

31-mei 2025

De dag begon actief – niet door mij, maar door Ron. Hij had de gordijnen al opengetrokken en was met de hondjes op pad. Zelf had ik slecht geslapen en bleef nog even liggen. Net toen ik me wilde gaan wassen, hoorde ik Quinty voor de camper blaffen. Snel iets aangetrokken en de deur opengemaakt. Ik vond het al vreemd, want ze was toch met Ron mee? En ja hoor, mevrouw stond weer eens bij de buurcamper te blaffen.

Opeens hoorde ik iemand zeggen: "Hallo, wie ben jij dan?" Ik snel een broek aan en naar buiten. Gelukkig vond de man het niet erg – hij was toch al wakker. Al denk ik dat hij meer schrok van mijn slaperige hoofd dan van het geblaf. Volgens Ron was Quinty terug naar de camper gerend, waarschijnlijk geschrokken van de schapen die in de buurt liepen.

Na het ontbijt vertrokken we richting Denemarken. We maakten vlak voor de grens nog een tussenstop om te tanken, want diesel is in Duitsland goedkoper dan in Denemarken. Achteraf niet zo’n slimme zet, want we waren de afrit nog niet af of we stonden al in de file. Blijkbaar hadden meer mensen dat idee. Uiteindelijk zijn we omgekeerd en gewoon doorgereden richting Denemarken.

De zon scheen heerlijk door de voorruit, dus onderweg zijn we nog even gestopt voor een bakje koffie. Ron moest naar de wc – ook daar stond een rij. Dan maar een broodje op de vuist en bij de volgende stop water getankt, geloosd én de wc geleegd. Superhandig plekje, gewoon naast de snelweg.

Bijna in Kolding zag Ron ineens een markt. Daar zijn we even heen gegaan. We moesten 50 Deense kronen betalen, maar we hadden geen Deens geld bij ons. Gelukkig mochten we in euro’s betalen. "Hoeveel hebben jullie?" vroeg de jongen. "Vier euro," zeiden we – dat leek ons wel genoeg.

We overwogen even om daar bij het water te blijven staan, maar er reden zoveel auto’s langs dat we toch weer verder zijn gegaan. Op zoek naar een rustiger plekje. En die vonden we – een waar paradijsje! Wat een prachtige plek. Het bleek onderdeel te zijn van Pintrip, een netwerk van mooie overnachtingsplaatsen in Denemarken. Het lidmaatschap kost €59,95 per jaar, en je kunt via de app unieke plekjes vinden.

We hebben gekookt, alles weer netjes opgeruimd en nu is de dag alweer bijna voorbij. Vandaag hebben we 396 km gereden.

30-mei 2025

Huishoudelijk, brunch en door naar Glückstadt

Na een gezellige avond begonnen we de volgende ochtend met een flinke schoonmaakbeurt: de was van donderdag was terug van Kim en de afwas stond tot Tokio uitgestald. Zodra alles weer glanzend schoon was, stapten we met de buren naar de lokale bakker voor een uitgebreide brunch. Zo’n stevig ontbijt bleek perfect, want de rest van de dag hadden we geen honger meer!

Na een hartelijk afscheid reden we weg — niet via Hamburg, want de Elbetunnel staat er toch altijd vast. In plaats daarvan pakten we de veerboot bij Wischhafen–Glückstadt. Best een dure oversteek, vooral toen we voor Silke  ook nog moesten betalen.  Silke zat braaf in de camper, maar dat maakte de prijs niet lager. Gelukkig hadden ze Quinty niet gezien en konden haar “gratis” meenemen — slimmer dan betalen!

Eenmaal in Glückstadt vonden we een fijn plekje op de pier met uitzicht over de Elbe. We slenterden door het dorp, stuitten op grappige straatnaam en belandden op een terrasje met ouderwetse strandstoelen. Na een drankje wandelden we terug naar de camper, aten wat restjes en ploften neer om achter het glas van het zonnetje te genieten. Zo ziet een perfecte dag eruit! Vandaag hebben we159  km gereden.

29-mei 2025

Op weg naar het hoge noorden

Vanmorgen waren we alweer vroeg wakker na de feestelijke bruiloft van Sjoerd. We ontbeten gezellig met Kimberlie en zijn daarna nog even langs het bruidspaar gegaan om afscheid te nemen. Vervolgens reden we door naar Wout en Beauray. Helaas konden we niet alle kleinkinderen even goed knuffelen, maar toch besloten we dat het tijd was om echt op pad te gaan.

Voor vertrek hebben we de kilometerstand genoteerd. Zo kunnen we onderweg een beetje bijhouden hoeveel we gemiddeld per dag rijden. We hebben uitgerekend dat we ongeveer 100 kilometer per dag moeten rijden om ons geplande rondje in drie maanden af te leggen. Uiteindelijk is het 350 km geworden.
De route hebben we iets aangepast, omdat we liever niet te dicht langs de grens met Rusland willen reizen. In plaats daarvan kiezen we voor een prachtige noordelijke lus: via Denemarken naar Zweden, dan door Finland (Lapland), naar de Noordkaap en de Lofoten, en via Noorwegen weer terug naar huis. Als het lukt, zet ik binnenkort een kaartje met de route op de site.

Halverwege Bremen kregen we een berichtje van onze buurtjes: ze stonden in Bremen! We hadden net een mooie plek aan het water gevonden, maar het regende en we hoefden niet lang na te denken — op naar Bremen!
Rond 18.00 uur kwamen we aan en liepen meteen naar een gezellig restaurantje om de hoek. Heerlijk gegeten en lekker bij gekletst. Na het eten hebben we in onze camper nog een spelletje “Keer op Keer” gedaan — blijft leuk! Thuis hadden we ook regelmatig zo’n spelletjesavond, dus dat voelde vertrouwd.

Morgen gaan we ieder weer onze eigen weg: wij trekken verder naar het noorden, en de buurtjes zakken af naar het zuidwesten. Het avontuur is nu écht begonnen!

De Bremer stadsmuzikanten
(Een sprookje van de gebroeders Grimm)

Een oude ezel ontsnapt aan zijn baas, die hem wil doden vanwege zijn leeftijd. Hij besluit naar Bremen te trekken om daar stadsmuzikant te worden. Onderweg sluit een oude jachthond zich bij hem aan, ook op de vlucht voor zijn baasje. De ezel zal de luit bespelen, de hond slaat op de pauken.

Niet veel later ontmoeten ze een versleten kat die niet meer goed kan jagen en bijna is verdronken door haar bazin. Ook zij gaat mee naar Bremen. Vervolgens komt er een haan bij die net ontsnapt is aan de soeppan. Samen trekken ze verder als een bijzonder muzikaal viertal.

’s Avonds zoeken ze een slaapplek in het bos. De haan ziet in de verte een lichtje. Ze ontdekken een huis vol rovers, gedekt met eten en drank. De dieren vormen een piramide bij het raam en maken samen zoveel lawaai dat de rovers in paniek vluchten.

De dieren nemen hun plek in huis in. Later stuurt de roverhoofdman iemand terug om te kijken wat er aan de hand is. De verspieder wordt aangevallen door de dieren: de kat krabt, de hond bijt, de ezel schopt en de haan kraait. Doodsbang keert hij terug en roept dat het huis behekst is.

De rovers durven niet meer terug en de dieren blijven voorgoed in het huis wonen. En in Bremen zijn ze uiteindelijk nooit aangekomen.