4 december 2025

Regen, Routine en een Patser-Duitser

Toen we gisteravond naar bed gingen regende het al, en vanmorgen… jawel hoor, nog steeds dezelfde druilerige ellende. Bah. Even de hondjes langs de Moezel uitgelaten en toen snel weer naar binnen. Ontbijtje binnen en de camper rijklaar gemaakt, want we wilden meteen door.

Vandaag stond het hele camperonderhoudspakket op de planning: wc legen, vuil water eruit, schoon water erin. Daarna in Luxemburg gas en diesel tanken, drank inslaan (je moet wat, met dit weer 😉) en door richting Trier voor de kerstmarkt. Die kunnen we tenslotte niet overslaan op weg naar Nederland.

We staan nu op een grote camperplek waar heel wat campers kwijt kunnen. Vanaf hier is het zo’n 3 kilometer lopen naar het centrum van Trier, dus prima te doen. Eerst de hondjes uitgelaten en toen samen op pad. De eerste straat die we inliepen was… laat ik het zo zeggen: vooral bedoeld voor mannen met bepaalde behoeftes. Daarna kwamen we gelukkig in het echte winkelgebied terecht.

Ik heb nog een shirt met lange mouwen gekocht en daarna zijn we over de kerstmarkt geslenterd. En ja, overal is het hetzelfde: heerlijke geuren, kraampjes met glühwein, handschoenen en zelfgemaakte prulletjes. Maar die sfeer blijft toch leuk. Daarna hebben we in een bierstube lekker gegeten.

Op de terugweg naar de camper was het alweer donker. En toen… ergernis. Een patser-Duitser had zijn enorme, dikke camper precies voor ons uitzicht neergekwakt. Weg Moesel. Wij wilden daar juist níét gaan staan omdat we het onbeschoft vonden om ieders uitzicht te blokkeren. Maar deze mensen doen het zonder blikken of blozen. Daar kan ik zooo slecht tegen. Het woord aso zat al op mijn tong, maar ik heb het zó zacht gezegd dat alleen Ron het heeft gehoord. We hebben de camper ook een klein beetje versierd met een zelfgemaakte kerstboom.

3 december 2025

Regen, rommel en weer een stukje noordwaarts

Afgelopen nacht gutste de regen tegen de camper en eerlijk… dat waren we even niet meer gewend. Wat kunnen we dat snel zat zijn, hè? Na het uitlaten van de hondjes hadden we meteen het bewijs: overal modderpootjes, natte jassen en een vloer die binnen vijf minuten alweer vies was. Tja, dat is het nadeel van camperleven in de regen. Maar ach, misschien moeten we gewoon alleen nog naar landen waar het nooit regent. Bestaan die? Ik betwijfel het.

Na het ontbijt hebben we de camper gelijk rijklaar gemaakt. Alles weer in de kast, deuren dicht, lades gecontroleerd, ramen vast—en gaan! We reden door tot een uur of één, toen Ron nodig naar de wc moest. Dus gestopt, even de benen gestrekt en ik heb meteen een lekkere omelet gemaakt met groente en spekjes. Daarna kon de reis weer door.

Om half twee had ik mijn vaste date met mijn crea-bea vriendinnen. Even online bijpraten en handwerken, zo gezellig – het voelt alsof we samen aan de keukentafel zitten, ook al zit ik ergens  een onderweg van de Franse weg.

Ron reed door tot bijna de Luxemburgse grens, naar het plaatsje Sierck-les-Bains. Het hele dorp hangt vol met beren, hartjes en kerstversiering, zó leuk! Maar toen we gingen wandelen was het opvallend stil. Veel huizen waren verlaten en de markt zou pas later starten, dus wij hebben gewoon een ommetje langs de Moezel gemaakt en zijn weer teruggelopen naar de camper.

Nu staat Ron te koken en gaan straks de luikjes weer dicht. Het wordt hier een stuk eerder donker dan in Spanje, dus we zijn ook braaf wat vroeger binnen. Weer een dagje dichter bij de kindjes – en weer een verhaal rijker.

2 december 2025

Een dag vol verdwalen, films én blond geluk

Voordat we weer gingen rijden, hebben we eerst een lekker rondje met de hondjes gelopen. Ochtendbeweging voor hun én voor ons, dan begint de dag altijd goed. We liepen richting het bezoekerscentrum bij de brug. Daar konden we mooi even naar de wc. Toen ik weer naar buiten kwam… was Ron verdwenen. Vandaag had hij daar wel vaker een handje van.

Volgens Find my iPhone stond hij ergens heel anders, dus ik heb twee keer het hele gebouw rondgelopen. Niks. Bleek dat hij binnen naar de filmzaal was gelopen en daar doodleuk met de hondjes zat te wachten tot de film begon. Dat hoorde ik pas toen ik hem maar eens belde en als antwoord een foto kreeg van hem én de honden, knus binnen. Toen ben ik er maar bij gaan zitten. De film bleek vooral een promotiefilmpje te zijn over de brug — de hoogste ter wereld, zelfs hoger dan de Eiffeltoren.

Na de film weer terug naar de camper, want vandaag wilden we een flink stuk rijden. Rond 13.00 uur kreeg Ron trek, dus gingen we op zoek naar een boulangerie. Normaal struikel je erover, maar nu natuurlijk nergens te vinden. Wel een enorm winkelcentrum met groot Intermarché erop. Ik liep naar binnen… alleen in de verkeerde ingang, bleek later. Een soort luxe winkelpassage met kleding, sieraden, van alles — maar geen brood.

Ondertussen had Ron geparkeerd, mijn berichtje niet gelezen en nam hij de telefoon niet op. En ik maar omlopen, zoeken, weer bellen… én natuurlijk liep ik op mijn klompen. Niet ideaal voor een marathon door een winkelcentrum, kan ik je vertellen. Uiteindelijk vonden we elkaar weer terug, maar ik was inmiddels flink sjagrijnig. Ach, beweging gehad zullen we maar zeggen.

We hebben daar meteen geluncht en zijn daarna verder gereden richting het noorden. Na wat voelde als honderd rotondes kwamen we uit in Le Donjon. Iets buiten het dorp was een parkeerplek met picknickbankjes. Mooie plek om te stoppen én de hondjes uit te laten. We gingen een rondje wandelen en ik dacht de weg wel terug te vinden… maar normaal staat op mijn telefoon altijd waar de camper staat, en nu ineens niet. Grrrr.

Toen dacht ik: Find my iPhone, dan zoek ik wel mijn oordopjes op — slim toch? Nou… nee. Want ik zei tegen Ron: “We lopen verkeerd, we moeten die kant op,” want het stipje ging telkens de andere kant op. Maar elke keer veranderde dat gekke ding van richting. Uiteindelijk vond Ron de route terug via de parkeerplek op Park4Night. En ik maar koppig roepen dat hij het mis had.

Tot bleek: mijn oordopjes zaten… in mijn eigen broekzak.
Tja. Hier ga ik nog járen aan herinnerd worden.
Volgende week ga ik naar de kapper — misschien verven we het maar zwart.

Terug bij de camper hebben we een lekkere pasta carbonara gemaakt. Alles weer schoon in de kast, de luikjes dicht, en weer een dag voorbij. Nog zo'n 1000 kilometer te gaan richting Haaksbergen. Als alles goed gaat, zijn we er vrijdag.

1december 2025

Over muren klimmen en zon zoeken

Vanmorgen scheen de zon vrolijk onze camper binnen. En tja… willen we dan meteen een hele poos rijden? Nee, natuurlijk niet. Dus besloten we te zoeken naar een leuke plek in de buurt waar we nog even konden rondkijken én van het zonnetje genieten.

We kwamen uit in het plaatsje La Cavalerie. We parkeerden bij een geitenboerderij en liepen van daaruit via een pad richting het dorp. Tot we tegen een hoge muur en een hek aanliepen. Omdat we er niet door konden, dan maar er óverheen. Hondjes één voor één getild, en wij erachteraan — dat ging prima met een handje hulp van Ron.

Het dorpje zelf stelde niet heel veel voor, al was er wel een mooi ommuurd stukje midden in het centrum. Na een uurtje slenteren zijn we teruggelopen naar de camper. Dit keer maar niet meer over de muur geklommen — er bleek gelukkig een normale route terug te zijn.

Bij de geitenboerderij wilde ik graag een kaasje kopen, maar er kwam niemand opdagen toen ik binnen stond. En de kaasjes die er lagen waren behoorlijk aan de prijs, dus ben ik maar weer vertrokken zonder aankoop.

We besloten verder te rijden naar Millau. Daar hebben we heerlijk rondgewandeld en een kop koffie gedronken — bijna het dubbele van wat we in Spanje betaalden, maar goed, je bent op reis. Ron heeft nog een nieuwe zonnebril gescoord, en daarna wandelden we terug richting camper.

De plek waar we stonden was een parkeerplaats waar EasyPark de betaling regelde, maar we wilden liever een wat rustigere plek voor de nacht. Eerst vonden we een stek vlakbij een oprit naar de snelweg, maar dat was me toch te druk. Ron vond gelukkig een betere plek: bij de expositieruimte over de hoogste brug van de omgeving. Een ruime parkeerplaats, wc in de buurt — helemaal prima voor één nachtje.

De Brug van Millau – een zwevende reus boven de Tarn

Vlak bij Millau vind je een van de spectaculairste bouwwerken van Frankrijk: het Viaduct van Millau. Deze enorme tuibrug overspant het dal van de rivier de Tarn en is met zijn 343 meter op het hoogste punt zelfs hoger dan de Eiffeltoren. Daarmee is het de hoogste brug ter wereld.

De brug werd ontworpen door de Franse ingenieur Michel Virlogeux en de Britse architect Norman Foster. Het elegante ontwerp met de slanke pylonen laat de brug bijna boven het landschap zweven. Ondanks zijn immense afmetingen oogt hij verrassend licht.

Het viaduct werd gebouwd om de drukke route tussen Clermont-Ferrand en Béziers te ontlasten. Voorheen moest al het verkeer door de stad Millau, wat in het vakantieseizoen vaak voor gigantische opstoppingen zorgde. Sinds de opening in 2004 rijdt het verkeer in een soepele boog over het dal heen, met een fantastisch uitzicht over het landschap.

Het bezoekerscentrum bij de brug – waar jullie camper nu in de buurt staat – biedt informatie, foto’s, schaalmodellen en uitzichtpunten. Het is de moeite waard om even te stoppen en te kijken hoe indrukwekkend techniek en landschap hier samenkomen.

30 november 2025

Langs Geurende Boerderijen naar een van Frankrijks Mooiste Dorpjes

De dag begon weer met een wandeling met de hondjes. We liepen langs de geurende boerderijen, al was het wandelen vandaag iets minder leuk dan we gewend zijn. Soms heb je van die ochtenden — het is prima, hoort erbij.

Na de wandeling volgde ons vaste ochtendritueel: rustig ontbijten en de camper rijklaar maken. Daarna trokken we opnieuw verder richting het noorden. Ik had wel aangegeven dat ik niet zomaar ergens wilde staan vandaag; het mocht wel een mooie plek zijn.

We kozen uiteindelijk voor een parkeerplaats in het plaatsje Olargues. Volgens ChatGPT één van de mooiste dorpjes van Frankrijk — en eerlijk is eerlijk, daar is geen woord aan gelogen. Wat een prachtig dorp. Veel oude huizen, sommige bewoond, sommige leeg, maar allemaal met karakter. En her en der leek het alsof er kunstenaars wonen: ramen vol kleur, bijzondere details, kleine ateliers verstopt in stille straatjes. Het gaf het dorp iets eigenzinnigs en charmants.

Onderweg naar Olargues zagen we ook nog een rij oude auto’s in een klein plaatsje waar ik de naam alweer van kwijt ben. Maar het was zo’n typisch Frans tafereel dat je bijblijft.

Inmiddels hebben we ons eten weer op en zitten de luikjes dicht. Op naar morgen — eens kijken waar de weg ons dan brengt.

29 november 2035

Tussen Zee en Pyreneeën

Vandaag stond in het teken van een echte reisdag, maar eerst wilden we nog één keer genieten van de kust. We begonnen de ochtend met een fijne wandeling langs zee, zodat de hondjes moe en tevreden de reis in konden. Daarna hebben we buiten heerlijk ontbeten, een koel drankje erbij, en toen werd het toch echt tijd om afscheid te nemen. Dag mooie kust van Spanje.

Onderweg ben ik verder gegaan met het breien aan Ron z’n trui. Het is een kabeltrui, en aan het einde van de dag was het rugpand helemaal af — toch een lekker gevoel, zo’n stukje voortgang terwijl de kilometers voorbij glijden.

We zijn uiteindelijk gestopt net vóór de Pyreneeën, die we in de verte al konden zien liggen. De plek waar we terechtkwamen was een soort boerderij waar van alles bij gebouwd was: een camperplaats, een klein museum, een winkeltje en zelfs een speeltuin. Je stond er prima, al was de lucht wel heel… landelijk.

Het was ergens in de buurt van Girona, en hier brengen we de nacht door.

28 november 2025

 Zon, zee en onverwachte vis

De dag begon zo mooi, en omdat we op zo’n fijne plek staan besloten we nog iets langer van het mooie weer te genieten. Na een lekkere douche, een bakje kwark en een kopje koffie zijn we richting het dorp gelopen, met de zon heerlijk in onze rug. Al snel ging de jas uit: precies zo’n dag waarop het niet te warm en niet te koud is.

In het dorp waren we wel toe aan ons tweede kopje koffie. Dus streken we neer op een terrasje met uitzicht op zee. Ik heb nog even een rondje langs de winkeltjes gedaan terwijl Ron met de hondjes op het terras bleef zitten—ook weleens lekker om even alleen te struinen.

Op de terugweg kwamen we drie terrasjes verderop uit, want daar lag de vis zo verleidelijk op de borden dat we er simpelweg niet aan voorbij konden gaan. Dus geen broodje in de camper, maar een heerlijke lunch met verse vis.

Daarna zijn we echt teruggelopen naar de camper en hebben we besloten de rest van de dag hier te blijven. Het is zo’n prachtige dag, die moet je niet zomaar voorbij laten gaan.

27 november 2025

Afscheid van de zon en… een lekke band

Aan alles komt een einde. Om op tijd in Nederland te zijn werd het tijd om de mooie omgeving achter ons te laten. We hebben het hier heerlijk gehad: lieve mensen, fijne gesprekken en elke dag dat vertrouwde Spaanse zonnetje. Vanmorgen, bij het opstaan, besloten we een dag eerder te vertrekken dan gepland.

Maar… de accu was behoorlijk leeg. En de wc vol. Dan maakt het eigenlijk niet meer uit of je vandaag of vrijdag vertrekt. Dus hebben we de camper rijklaar gemaakt en zijn we vertrokken, richting het noorden.

Uiteindelijk zijn we gestopt bij Alcanar, waar we ontdekten dat we een lekke band hadden. Gelukkig vonden we via Google een garage, die ons weer doorstuurde naar een bandenspecialist. Met Google Translate kom je dan ineens héél ver, en de band was binnen no-time gerepareerd. Wat een opluchting!

Daarna zijn we op een plek gaan staan waar we eerder geweest zijn, heerlijk aan de zee. Het blijft bijzonder fijn om in slaap te vallen met het geluid van de golven op de achtergrond.

En dan is het weer zover: de luikjes dicht, en onze laatste nachtjes in Spanje kunnen beginnen.

26 november 2025

Een Postzegel, een Parel en een Kopje Koffie

Vanmorgen begonnen we rustig: een rondje met de hondjes, een ontbijtje en even langs de supermarkt voor wat boodschappen. Daarna reden we weer richting de berg in Benimeli. We hadden daar om half één een afspraak om het huis te bezichtigen waar we gisteren al even buiten hadden gekeken.

Gisteren viel ons vooral op dat er elektrische kabels vlak boven het huis hingen en dat de buren zó dichtbij stonden dat het bijna beklemmend voelde. Ze hadden zelfs hun caravan voor de deur staan. Vandaag gingen we met de makelaar naar binnen. De bewoners waren aanwezig, wat het toch iets lastiger maakt om kritisch te kijken naar alles wat je minder bevalt.

Aan de andere kant was het ook wel fijn: de eigenaar wist precies hoe elk hoekje was opgeknapt. En dat was te zien. Overal dubbel glas, alles netjes onderhouden en eigenlijk instapklaar. Alleen… het perceel is klein, echt een postzegel, en het huis zelf is compact. Leuk voor twee personen hoor, maar wel beperkt. Toch waren we verrast toen bleek dat aan de andere kant nóg een klein stukje terras was—dat hadden we gisteren helemaal niet gezien. Dat moeten we even laten bezinken.

We bleven beneden op de parkeerplaats hangen, want om vier uur hadden we nog een afspraak, iets lager op de berg. Dit keer ging het om een groot huis, en de foto’s zagen er al veelbelovend uit. Nou, dat bleek wel: we kwamen bijna kwijlend weer naar buiten. Wat een prachtig huis! De badkamers en keuken zijn wat gedateerd, maar alles is netjes en goed onderhouden. Het enige nadeel… hij is een ton duurder. Ja, wat moet je dan? We weten het gewoon niet. Dus besloten we maar even helemaal niets te doen.

Toen liepen we de buurvrouw tegen het lijf—dezelfde vrouw die ons gisteren al uitnodigde voor koffie. Toen konden we haar huis niet vinden, maar nu wees ze ons direct mee naar binnen. En daar zaten we dan: eerst koffie met een koekje, daarna een borreltje en vooral heel veel gezellig kletsen. Ze heet ook Janny en komt uit Lochem. We hebben zelfs afgesproken dat we daar eens langs zullen gaan.

Toen we weer buiten stonden was het al half acht en moesten we nog eten. We reden richting zee, waar we de nacht wilden doorbrengen, en vonden in El Verger een klein restaurantje dat nog open was: Pastrami. We waren hun enige gasten en kregen alle aandacht—zelfs een warme knuffel bij het afscheid.

Daarna reden we terug naar onze plek aan zee, zochten ons vaste plekje weer op en sloten de luikjes. Terug in onze eigen bubbel, terug in ons rijdende huisje.

25 november 2025

Rondneuzen in Benimeli — én een onverwachte rondleiding

Vandaag reden we naar Benimeli, een dorpje niet ver bij ons vandaan, gewoon om nog een beetje rond te neuzen. We kwamen uit bij een grote parkeerplaats waar je eigenlijk tegen het verkeer in moest om er te komen… zo leek het tenminste. Gelukkig was het rustig en konden we zonder problemen parkeren.

Nauwelijks uitgestapt, werden we aangesproken door een Nederlandse man die al acht jaar in Benimeli woont. Vol enthousiasme gaf hij ons meteen een rondleiding door het dorp. Je zag gewoon hoe trots hij is op zijn plekje hier. Onderweg werd hij door allerlei oudere bewoners aangesproken; in vloeiend, rap Spaans stond hij iedereen te woord alsof hij nooit anders gedaan heeft.

Toen we vertelden dat we even op de berg wilden kijken naar een huis — niet te duur, mét zwembad — zei hij dat de eigenaren vrienden van hem waren. Voor we het wisten had hij ze al gebeld. Weg stiekem neuzen dus. Maar goed, wij de berg op. Het huis was mooi en goed onderhouden, maar lag wel heel dicht op de buren. Bovendien keek het terras precies uit op het terras van een ander huis. Geen ideaal gevoel, dus dat werd hem niet.

Daarna hadden we afgesproken om samen met Janet en Henk te lunchen in het dorp. Onderweg kwamen we twee Duitse mannen tegen en vroegen hen waar je goed kon eten. Hun aanbeveling bleek perfect, dus daar hebben we afgesproken — met drie honden erbij, want Silkes grote liefde was natuurlijk ook mee. (Volgende keer maak ik écht even een foto, dan kan iedereen zien waarom Silke zo in de war raakt… het lijkt een soort haat-liefdeverhouding: ze haalt aan en duwt weer weg.)

’s Middags hadden we nóg een afspraak bij een ander huis: niet duur, maar er moest wel veel aan gebeuren. Het uitzicht naar de zee was adembenemend, maar helaas lag de tuin volledig op het noorden. Dus ook hier ging er een groot kruis doorheen. De makelaar was trouwens ontzettend leuk — hij dacht Janet en Henk te kennen, maar dat bleek toch een misverstand. De tuin stond vol met mandarijnen bomen en daar konden we een paar van plukken omdat ze anders kapot gaan omdat de eigenaar terug is in Engeland.

Met volle hoofden en genoeg indrukken voor een week reden we terug richting zee. Gelukkig was het plekje waar we deze week vaker stonden nog vrij, dus daar zijn we weer neergestreken. Ron warmde een kliekje nasi op, met een eitje erbij, en daarna hebben we de luikjes weer dichtgedaan.

Een lange dag, maar wel een mooie.

24 november 2025

Vandaag waaide het hard en dat hebben we gemerkt.
Omdat we op zand stonden, kwam door de wind alles de camper binnen waaien. Niet ideaal, dus we zijn toch maar even op pad gegaan. We hebben nog twee huizen bekeken, maar die waren allebei niet wat we ervan hadden gehoopt.

We moesten ook nog wat boodschappen hebben, dus eerst even langs de Lidl. Daarna zijn we teruggereden naar dezelfde plek, maar nu op het asfalt — nog steeds met uitzicht op zee, maar een stuk minder last van dat stuivende zand. In de verte zagen we het zand zelfs als een soort mini-tornado omhoog gaan. Bizar gezicht.

We hebben nog een rondje met de hondjes gelopen en zijn daarna heerlijk onderuitgezakt in de camper gaan zitten. Soms is een beetje internetten en niks doen ook gewoon prima.

’s Avonds heeft Ron nasi gemaakt. Binnen, want anders waaide de helft zo de pan uit.
Maar we schrokken nog wel even… Een Duitse camperaar, niet ver bij ons vandaan, stond doodleuk zijn wc in de bosjes te legen. Bah. Dit soort types verpesten het voor de rest, want de meeste camperaars doen dit echt níet. En dat terwijl er hier genoeg plekken zijn om alles netjes te lozen. Vanaf nu noemen we hem maar “vies vatje”.

23 november 2025

Een Dag vol Gezelligheid, Bergen en Nieuwe Dromen

Afgelopen week hebben we kennisgemaakt met Janet, Henk en hun hond Drago. Nou ja… eigenlijk was het Silke die meteen kennis maakte, want ze was vanaf het eerste moment smoorverliefd op Drago. Ze hebben heerlijk gespeeld en geravot op het strand, alsof ze elkaar al jaren kenden. Vandaag hadden we afgesproken om bij hen langs te gaan voor een bakkie.

Om 11 uur stonden we bij hun huis — en het was echt even ohhhh en ahhhhh. Wat wonen ze prachtig! Zo’n plek waarvan je denkt: ja, dit is Spanje op z’n mooist. Een heerlijk terras, geweldig uitzicht, en zelfs een zwembad. Alleen… een duik hebben we maar overgeslagen; het water was nu toch echt te fris. Maar buiten zitten kon gelukkig prima.

Het was zó gezellig dat we pas rond drie uur weer wegreden. We hebben uitgebreid gepraat over wonen in Spanje, en ook over recreatiewoningen. De omgeving waar zij wonen is prachtig — rustig, groen, én toch niet te ver van winkels en de zee. Alleen die weg omhoog en omlaag… dat blijft natuurlijk wel een dingetje als je íets vergeten bent. Toch bleef het kriebelen, dus zijn we in de buurt wat rond gaan kijken.

De prijzen vielen jammer genoeg tegen. Alles is hier inmiddels zó duur geworden dat het niet meer voelt alsof je er een goed gevoel aan overhoudt. Maar dromen mag altijd, en dat blijft leuk.

’s Avonds had Ron nog zin in een hapje eten, dus zijn we vlak bij de camper neergestreken. Ik had niet zoveel honger, dus ik heb gezellig met Ron meegeprikt. Naast ons zat een stel uit Zwitserland en we raakten al snel met elkaar aan de praat — ontzettend leuk. Het lijkt hier trouwens veel makkelijker om contact te maken dan in Scandinavië. En ja, als sociaal dier vind ik dat natuurlijk heerlijk.

Na het eten wandelden we terug naar de camper, sloten de luikjes en keken we terug op een dag vol gezelligheid, inspiratie en een vleugje Spaanse woon-droom.

22 november 2025

Een Dag van Zon, Wind en Zware Boodschappen

Wakker worden met de zon in je gezicht… het klinkt idyllisch, en dat was het eigenlijk ook. Het luik stond nog open, dus de zon viel zo de camper in. Alleen was de temperatuur nog wat aan de frisse kant: vijftien graden. Je voelt toch meteen dat dat net even anders wakker worden is. Maar ach, vanaf morgen wordt het weer een heerlijke twintig graden, dus we hebben iets om naar uit te kijken.

Ons doel voor vandaag was simpel: boodschappen doen. Er zit een Lidl op een kilometer afstand — te doen dus. Rugzak mee, tas mee, en gaan. Maar eerst… een bakkie. We moesten namelijk allebei nodig naar de wc, en ja, dan is zo’n restaurantje vlak bij de Lidl toch een perfecte tussenstop. Koffie, wc, en weer door.

Binnen bij de Lidl ging het zoals altijd: samen koop je altijd meer dan je van plan was. En zoals altijd: zwaarder dan gedacht. Met volle tassen en een uitpuilende rugzak kozen we de kortste weg terug naar de camper. De hondjes stonden ons al vrolijk op te wachten. Ze kregen van ons een matje voor onder de tafel al heerlijk in kerstsfeer en lekker voor warme voetjes. Daarna de boodschappen opruimen, lunchen… en omdat de wind nog stevig waaide, deden we dat lekker binnen. Het had wel iets knus.

Na het eten bleven we gewoon hangen in de camper. Geen plannen, geen haast — gewoon even niks. Tegen het eind van de middag toch maar een rondje gelopen met de hondjes. We keken nog even bij een andere camperplek in de buurt; je weet maar nooit als de politie moeilijk doet, dan hebben we in elk geval een alternatief.

Toen de wind eindelijk ging liggen, besloten we nog even aan het strand te gaan zitten. In het zonnetje, kop in de wind — heerlijk. Tot de zon wegzakte en het snel fris werd. Terug naar de camper dus, waar we begonnen aan het eten: bietjes, aardappels en een soort karbonade zonder bot. Simpel maar lekker.

Na het opruimen gingen de luikjes weer dicht. Buiten werd het donker, binnen was het knus. En zo eindigt weer een rustige, fijne dag aan zee.

21 november 2025

Gezandstraald maar tevreden aan zee

Vanmorgen in bed eerst maar eens besproken wat we vandaag wilden doen. We wilden graag terug naar “ons” plekje aan zee — dat heerlijke uitzicht blijft trekken. Maar… de wc hadden we gisteren vergeten te legen, dus eerst even naar een serviceplek om dat en het grijze water te regelen. Daarna konden we met een gerust hart weer richting kust.

Maar eerst: hondjes uitlaten op het strand. Ron ging zich wassen en ik ben alvast met Silke en Quinty naar de zee gelopen. Door de stevige wind waren de golven hoog en ruig, maar met het zonnetje erbij was het toch heerlijk. Ik heb Ron gebeld met de vraag of hij een kleedje en een bakkie koffie wilde meenemen. Zo zaten we even later samen op het strand, ons inmiddels lauwe bakkie drinkend, maar dat mocht de pret niet drukken.

Daarna zijn we teruggegaan naar ons plekje met uitzicht op de zee. Wat blijft dat toch fijn: dat eindeloze water, de ruige golven door de wind… je kunt er uren naar kijken.

Voor de lunch hadden we iets anders bedacht: een soort wokrestaurant, maar dan voor 13,95 per persoon. Nou, dat was nog eens luxe lunchen! We moesten er wel even 3 kilometer voor lopen, maar dat vonden we juist prettig — kon alles weer een beetje zakken, want we zaten goed vol. De hondjes bleven in de camper en dat ging prima; het was door de wind en het open dakraam niet te warm.

Terug in de camper nog een bakkie gedaan en daarna ben ik met de hondjes weer naar de zee gelopen. Nou… dat was geen succes. Je werd bijna gezandstraald. Na een kort rondje dus gauw terug.

Binnen hebben we nog gezellig met Jan en Janet gebeld. Lekker zeuren en lachen met elkaar — precies zoals we dat altijd doen.

En nu zitten we samen in de camper, luikjes dicht, luisterend naar de wind en het rustgevende geluid van de golven. Straks lekker een boek lezen. Maar eerst dit verhaal, zodat de dag weer mooi is vastgelegd.

20 november 2025

Van lege accu tot het ruisen van de zee

Vanmorgen begon de dag met eerst zingen nou ja 1 regel voor Wout die is 30 jaar geworden. Hieperdepiep hoera.

Tja… en toen was de accu leeg. Dat hoort er nou eenmaal bij als je veel vrij staat, maar handig is anders. We besloten daarom een dagje naar een oplaadplek te gaan in Pego. Nou, dát viel tegen. De camperplek was werkelijk verschrikkelijk: overal campers die al tijden niet meer verplaatst waren, alle stroompalen vol, en een sfeer waar je niet bepaald vrolijk van wordt. Dus meteen door.

Een stukje verderop vonden we in de bergen het dorpje Al Patró, waar een kleine camperplek was met twee campers. Eén daarvan had stroom, en voor zo’n stroomtoken moesten we naar een lokaal supermarktje: Carmen. Die moest je natuurlijk eerst zien te vinden, maar door het rijden hadden we gelukkig alweer een beetje stroom, dus het lukte. In de winkel kochten we een token van 4 euro, de camper aan de stroom en toen het dorp in. 

Het viel meteen op hoe opgeknapt het dorp was. Bijna alle huizen zagen er netjes en verzorgd uit – iets wat je in veel Spaanse dorpjes niet vaak ziet. Het gaf een rustige, relaxte sfeer. Er is niet veel: een winkel, een restaurant en wat straatjes, maar het lag prachtig tegen de bergen aan.

Terug bij de camper lunchten we aan een picknickbankje met een uitzicht waar je stil van wordt. Heel anders dan aan zee, maar minstens zo mooi.

Daarna wilde Silke graag even alleen zijn. Dat moeten we haar ook gunnen. Terwijl het voor Silke niet dicht genoeg bij was en van de picknickbank viel. Dan maar op de tafel heel dicht bij ons.

Toen de accu weer vol zat, vertrokken we toch opnieuw richting kust. In de bergen was het toch een stuk kouder en we verlangden weer naar dat warme klimaat en het geluid van de golven. We hoopten terug te kunnen naar ons oude plekje, maar helaas: er stonden al twee campers.

Dus reden we door naar Oliva. De plaats zelf leek ons leuk, maar na een paar keer door smalle straatjes te zijn gestuurd op zoek naar een parkeerplek hadden we er genoeg van. We kozen ervoor direct naar de kust te rijden, waar we uiteindelijk tussen grote villa’s op een parkeerplek terechtkwamen — vlak bij de zee.

En zo vielen we die avond tóch weer in slaap met het fijne geluid van de golven op de achtergrond. Precies waar we blij van worden.

19 november 2025

18 november 2025

Terug naar ons eigen ritme

Vandaag waren we weer met z’n tweeën en dus konden we ons eigen ritme oppakken. De camper had het hard nodig: doordat we de afgelopen dagen veel weg waren, leek het binnen wel alsof er een bom was ontploft. Ook alle spullen die mee terug moeten naar Nederland hebben we in de garage gezet, maar dat vroeg nog wel om een opruimronde zodat alles veilig staat en niet kan beschadigen.

Om 11 uur hadden we afgesproken met de tante van Sjoerd. We hebben samen een bakje koffie gedronken en bijgepraat — een ochtend met een lach én een traan. Daarna besloten we richting Dénia te rijden, maar eerst wilden we nog lunchen op ons “vaste” plekje. Tja… maar waar was dat ook alweer? Na een paar rondjes rijden en wat herkenningspunten zoeken vonden we het uiteindelijk toch. Daar hebben we heerlijk geluncht en nog een kop koffie genomen voordat we doorreden.

Dénia bleek een gezellige, levendige plaats. Oude straatjes en oude panden wisselen zich af met moderne brede winkelstraten en een ruïne van een kasteel. In een van de winkeltjes vond ik nog een broek voor 8 euro en 5 cent. Zelfs als ik hem maar een paar keer draag is dat het geld waard — en hij zit nog lekker ook. De rest viel erg klein uit; blijkbaar hebben de Chinese ontwerpsters geen borsten, want zelfs de XXXL kreeg ik niet dicht. Dus alleen met een broek weer verder gewandeld.

Terug bij de camper nam ik een tas lichtgekleurde was mee naar een wasserette. Dat ging prima, en ik raakte nog aan de praat met een oudere dame die me zelfs hielp met het opvouwen van een hoeslaken. Google Translate blijft toch echt een zegen tijdens dit soort ontmoetingen.

Toen ik terugkwam had Ron het avondeten al klaar: een heerlijke pasta. Daarna ben ik verder gegaan met opruimen en Ron is nog even wat boodschappen gaan doen. We hadden niet veel nodig, alleen wat kwark voor het ontbijt. En toen, moe maar voldaan, gingen de luikjes weer dicht op onze parkeerplaats vlak bij het centrum van Dénia. Morgen zien we wel weer waar de dag ons brengt.

Dus17 november 2025

Een dag vol hoogtepunten, herinneringen en… regen

Morgen vliegen de mannen alweer terug naar Nederland, maar vandaag stond helemaal in het teken van samen rondtoeren. Een dag zonder haast, gewoon genieten van de omgeving — en als kers op de taart de plek waar Manon ten huwelijk was gevraagd. Ze was er natuurlijk niet bij, maar onze stand-in “Quinty” heeft het fantastisch gedaan. En eerlijk is eerlijk: wij genoten er minstens zoveel van.

We hebben verschillende stranden bezocht, allemaal weer anders mooi. Op één van de stranden trotseerden Sjoerd en Ron het pad naar beneden en namen ze nog een frisse duik. Willie en ik zijn verstandig boven gebleven, want het pad was toch wel érg pittig. Natuurlijk hebben we ook op tijd geluncht — op z’n Bomers, met heerlijke gehaktballetjes. En tot onze verrassing kregen we twee prachtige onbreekbare borden cadeau, nadat we vroeg of we ze konden kopen. Zo lief!

Aan het einde van de middag gingen de mannen nog even langs de familie om bij te praten, en later zijn we met z’n vieren uit eten gegaan als afscheid. Een Chinees/Japans restaurant deze keer, en we hebben echt heerlijk gegeten. Maar toen we naar buiten stapten… regen! En niet zo’n beetje ook. Pijpenstelen. Dat hadden we deze reis nog niet gehad, dus we kwamen kletsnat terug bij de camper.

Daar namen we afscheid van de mannen, die morgenvroeg al vliegen. En toen gingen de luikjes weer dicht in ons warme, vertrouwde camperhuisje.

16 november 2025

Van weggestuurd worden tot een warme dag vol ontmoetingen

Gisteravond werd er op onze camper geklopt: politie. We mochten helaas niet op deze plek overnachten. Dus moesten we, een beetje tegen onze zin, toch op zoek naar een andere plek. Gelukkig vonden we uiteindelijk een rustige parkeerplek in een nieuwe wijk in aanbouw, waar al meerdere campers stonden. En helemaal mooi: het bleek maar een wandeling van een kwartiertje te zijn naar het hotel van Sjoerd.

Vanmorgen stonden Sjoerd en Willy ineens met een zak brood bij ons op de stoep. Zo lief! We hebben samen ontbeten, koffie gedronken en lekker bijgekletst. Daarna gingen de mannen richting familie net buiten Xàbia, en zijn wij zelf een beetje rond gaan rijden langs dorpjes in de buurt. Hier en daar gewandeld, wat sfeer opgesnoven en daarna weer teruggekeerd naar dezelfde plek.

We hebben nog even een lekker bakkie gedaan bij een restaurantje, en ’s avonds besloten we paella te gaan eten aan de kust samen met de andere twee.Nou… duur én weinig. Dus geen toetje daar. We zijn een zijstraatje ingelopen en hebben daar alsnog een heerlijk nagerecht genomen: ik een warme appeltaart met ijs, Ron een cocktail. De andere twee ook hun eigen drankje. Veel beter zo.

Het was gezellig druk, want er kwamen nog meer Nederlanders langs die ’s middags ook bij de herdenkingsdienst waren geweest. Voor we het wisten zaten we met een hele groep te kletsen. Uiteindelijk zijn we rustig terug gewandeld naar de camper.

En toen gingen de luikjes weer dicht.

15 november 2025

“Een dag vol regelen, rijden en rust aan zee”

Gisteren werden we gebeld door de oudste zoon van Ron met de vraag of we in Valencia een auto voor hem wilden huren. Hij moet naar de crematie van zijn oom hier in Spanje en had snel iets nodig. Dat hebben we samen met hem online geregeld, en vanmorgen zijn we alvast naar het vliegveld gereden om de auto op te halen. Na een gezellig bakje samen zijn we richting Jávea vertrokken.

Aan de kust vonden we een mooie parkeerplek. Ron en ik zijn vervolgens naar de supermarkt gelopen, zo’n twee kilometer verderop. Daar hebben we hondenvoer gehaald en nog wat andere boodschappen. Terug bij de camper hebben we op het bankje, met uitzicht op zee, genoten van een heerlijk broodje gezond en een glas citroenwater — iets wat we standaard koud hebben staan.

Daarna is Ron naar het strand gegaan, omdat Sjoerd daar naartoe zou komen. Ze hebben samen gezellig gezeten. Ik ben bij de hondjes gebleven in de camper, met een luisterboek en mijn breiwerk. Heerlijk rustig zo.

Aan het einde van de middag kwam Ron terug en hebben we samen een lekkere risotto gemaakt. Nu is het avond en kijken we terug op een bewogen dag. De luikjes kunnen dicht; morgen is er weer een dag.

Z14 november 2025

Van woestijnregen naar zonneschijn en middellandse zee

Helaas werden we vanmorgen wakker in de motregen. Wat doe je dan? Gewoon alles inpakken en kijken waar het weer wél beter is. En ja hoor: aan de kust, net boven Valencia, was het op dat moment 23 graden en zonnig. Dan ben je gek als je in de bergen blijft hangen met regen en 13 graden. Het was ook nog woestijnregen, dus er lag een laag zand op de camper.

Na het ontbijt hebben we de boel gepakt en zijn we naar de zon gereden. Rond de middag vonden we een plekje aan zee. Niet het mooiste plekje, maar wél met uitzicht op het water. We kijken gewoon niet naar achteren, richting de hoge flats.

We zijn met de hondjes langs de boulevard gewandeld en kwamen bij een terrasje waar we iets wilden drinken. Het werd een lekker biertje — het is tenslotte vrijdag. Daarna hebben we er ook een smakelijke tosti gegeten en zijn we teruggelopen naar de camper.

Ron heeft nog een duik genomen en daarna zijn we samen begonnen aan het avondeten. Ron bakte buiten op de bakplaat een stukje vlees met rustie-rondjes en ik maakte binnen een komkommersalade. Toen het eten op was, kon de avond beginnen.

Helaas verdween de zon vroeg achter de hoge flat achter ons en zaten we in de schaduw. Maar ach, de temperatuur was nog heerlijk, en met de ramen en deuren open zaten we lekker in de camper ons eigen ding te doen. Ron had nog een beeldbelgesprek met zijn zoon en ik ben gaan handwerken — altijd leuk om te doen.

We waren vroeg met eten, maar het is altijd fijn als alles weer schoon in de kast ligt. Morgen is er weer een dag.

13 november 2025

Na het ontbijt zijn we samen met de hondjes op pad gegaan, op zoek naar een bakker voor vers brood. Die was gelukkig snel gevonden, dus daarna weer terug naar de camper om op tijd aan onze wandeling te beginnen. We hadden een route uitgezocht van 5,5 kilometer: een glooiende wandeling, niet te zwaar. De zon scheen nog volop, al zagen we in de verte de bewolking langzaam opkomen – precies zoals voorspeld. De wandeling zelf was niet spectaculair, maar wel lekker om te doen. Quinty hebben we dit keer bij de camper gelaten; zulke afstanden zijn voor haar inmiddels te zwaar.

Een deel van de route liep langs een bouwterrein, wat het uitzicht iets minder maakte, maar eenmaal terug bij de camper was dat gauw vergeten. Ron zette niet de bloemetjes, maar de stoeltjes buiten om nog even in het zonnetje te kunnen zitten. Ik heb ondertussen wat kleine huishoudelijke klusjes gedaan: afwassen, de vloer stofzuigen en natuurlijk alle matten weer eens flink uitgeklopt.

Daarna ging Ron aan de slag met het alarm, dat niet goed meer werkte. Zodra we het aanzetten, duurt het hooguit tien tellen voordat het begint te loeien – dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. We hebben contact opgenomen met het bedrijf, maar ook daar wisten ze het niet meteen. Ze zouden erop terugkomen. Voorlopig dus geen alarm, maar gelukkig wel ons volgsysteem. En eerlijk gezegd: zolang we in de camper zijn, hebben we een uitstekend alarm in de vorm van Silke. Die blaft direct als er iemand te dicht in de buurt komt – daar schrikt vast iedereen van!

’s Middags deden we samen nog wat boodschappen en lieten de hondjes uit. Onderweg kwam ik opnieuw de oudere man tegen die we gisteren ook spraken. Hij had toen verteld dat hij al sinds zijn zestiende samen is met zijn vrouw – inmiddels is hij 82! Vandaag vroeg ik hem lachend of het nog steeds goed ging met kusjes geven. Hij moest er hartelijk om lachen. Via Google Translate hadden we weer een gezellig praatje, en daarna vervolgde hij zijn weg.

Terug bij de camper hebben we “kliekjesdag” gehouden met een stokbroodje erbij. Ron at de nasi op en ik de bietensalade – een prima combinatie, zeker met een warm broodje erbij. Intussen werd het alweer donker, dus tijd om de luikjes te sluiten en lekker in ons eigen coconnetje te kruipen.

12 november 2025

Twee keer Ron en een bos bloemen

Toen we het stadje inliepen, kwamen we er al snel achter dat dit wel een leuke plaats was, maar níet degene die op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat. Dat bleek namelijk Mora de Rubielos te zijn — we hadden ze gewoon even omgedraaid. Maar eerlijk is eerlijk: ook dit stadje was de moeite waard. Na een uurtje rondwandelen dronken we ergens een lekker kopje koffie, waarna we besloten om toch door te rijden naar Mora de Rubielos, zo’n twaalf kilometer verderop.

Er zit trouwens een interessant stukje geschiedenis achter de rijkdom van dit plaatsje, maar dat ga ik nog even uitzoeken en later onderaan dit verslag toevoegen.

Toen we aankwamen in Mora de Rubielos, vonden we het meteen mooier. De gemeentelijke camperplek ligt midden in het dorp en voelt veel gezelliger aan. Er stonden nog twee andere campers, en we maakten gelijk contact met een Spaanse man met een hond. Silke vond zijn hond niet leuk, maar dat gevoel was helaas niet wederzijds. Quinty probeerde ook nog haar best te doen — druk kwispelend en dansend — maar ze werd straal genegeerd. Ach ja.

We wandelden het stadje in en kwamen bij een indrukwekkend kasteel, dat we konden bezichtigen. De entree was vijf euro, maar omdat honden niet mee naar binnen mochten, besloten we ’s avonds terug te komen. We hadden eerder op internet een mooi huis gezien in de buurt en vonden het leuk om dat in het echt te bekijken. Nou… het bleek gewoon een huis te zijn, zonder balkon of tuin. Dus nee, niet echt iets voor ons — maar het blijft leuk om te dromen over een huis in Spanje.

Daarna hebben we besloten om eens echt Spaans te gaan lunchen. We beginnen inmiddels een beetje te begrijpen wat wat is, maar uiteindelijk blijkt het toch steeds nét wat anders te zijn dan verwacht (zie foto’s ). Het smaakte in elk geval prima.

Op de terugweg naar de camper kwamen we op een pleintje een man tegen met zijn hond — en geloof het of niet, de hond heette Ron! Ik heb het nog twee keer gevraagd om zeker te weten dat ik het goed verstond. De man vond het prachtig en begon me te verwennen: eerst met een trosje druiven uit zijn tuin, toen nog een, daarna een gele roos, en uiteindelijk kreeg ik een hele bos bloemen en wat kruiden. Alles vers uit zijn tuintje — zó lief!

Terug bij de camper heb ik de laptop aangezet en een gezellige crea-bea-middag gehad met Tiny (Thea was met vakantie). Ron ging ondertussen wandelen met Silke, en toen ik net klaar was met de laptop, kwam hij ook weer terug. Samen zijn we daarna nog naar het kasteel gegaan, terwijl de hondjes in de camper bleven.

Binnen kregen we uitleg van een enthousiaste man die werkte aan een interactieve tentoonstelling. Via foto’s en klikbare wanden kun je straks de geschiedenis zelf ontdekken, en hij vertelde vol vuur dat hij bezig was om er ook vertalingen aan toe te voegen. We hebben een leuk gesprek gehad via Google Translate — wat een energie had die man!

Het kasteel zelf was niet volgestouwd met spullen, maar wat er stond — wapens, schilderijen en oude details — gaf toch een mooi beeld van vroeger. Na afloop nog even snel langs de supermarkt voor wat hondenvoer, en nu… tijd om lekker achterover te leunen en niets meer te doen.

11 november 2025

Een rustdag voor mij, een klimdag voor Ron

Vandaag had ik niet echt mijn dag. Veel last van mijn darmen, waardoor ik het ene been nauwelijks voor het andere kon zetten. Dus besloot ik er maar een rustdag van te maken. Ron daarentegen had wilde plannen: hij wilde een wandeling van 12 kilometer door de bergen maken. Achteraf vertelde hij dat het behoorlijk pittig was — op sommige stukken was het zo steil dat hij Silke moest helpen om omhoog te komen. Maar gelukkig zijn ze na vijf en een half uur weer veilig en voldaan teruggekeerd bij de camper. Allebei doodmoe… en met honger natuurlijk.

Zelf ben ik bij de camper gebleven. Eerst heb ik wat geslapen, daarna in etappes wat kleine klusjes gedaan: hier en daar schoongemaakt, met Quinty twee korte wandelingen gemaakt en alvast het avondeten voorbereid.

Na het eten zijn we nog een stukje gaan rijden, de bergen in, naar een plaatsje dat op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat. Rubielos de Mora. Morgen willen we daar gaan kijken — ik ben benieuwd wat ons te wachten staat.

Vanmiddag belde Sophie ook nog even: ze mag meedoen aan de regiowedstrijden met paardrijden! Wat een kanjer. We zijn ontzettend trots op haar.

10 november 2025

Maandag – Wasdag en warmwaterbronnen

Vandaag is het maandag en dat betekent: wasdag. In Onda zit een wasserette, dus dat werd ons eerste doel van de dag. We hebben de accu weer volgeladen, de watertank gevuld met schoon water, het toilet geleegd en het vuile water geloosd. Kortom: we kunnen er weer even tegenaan.

In Onda vonden we ook nog een Lidl, waar we wat boodschappen hebben gedaan. Daarna zijn we doorgereden naar Montanejos, een plaatsje dat vooral bekendstaat om zijn thermale baden. Ron wilde hier graag naartoe — hij had al vaker gelezen over het warme water dat midden in de kloof uit de bergen stroomt.

We hebben een tijdje rondgelopen in het dorp en stonden eerst op een EasyPark-parkeerplaats. (Ja hoor, die zijn hier dus ook!) De automaat werkte gelukkig niet, dus in theorie konden we blijven staan, maar de plek zelf was niet echt mooi. Daarom besloten we nog een stukje verder te rijden. Uiteindelijk kwamen we uit bij een prachtige kloof, waar we nu op een kleine parkeerplaats staan. Wat een overweldigende omgeving — de steile rotswanden, het geluid van stromend water, en het gevoel dat je midden in de natuur staat.

’s Avonds hebben we met de kinderen gebeld en natuurlijk ook gezongen voor de kleinkinderen. De een swingde vrolijk mee op In de maneschijn, en de ander klapte enthousiast bij Klap eens in je handjes. Heerlijk om te zien, die hummeltjes.

Gisteravond werden we trouwens nog gebeld door onze oudste kleindochter: ze was eerste geworden bij haar paardrijwedstrijd! En haar zus had de derde plaats. Twee echte amazones in de dop — trots als een pauw zijn we.

We blijven hier vannacht staan. Morgen wil Ron een wandeling maken naar de thermale baden, en verder zien we wel wat de dag brengt.

9 november 2025

Een zware wandeling met een heerlijke beloning

Na een rustige nacht op de camperplek aan de rand van het stadje Suera werden we heerlijk wakker. Zo’n zondag waarop alles mag en niets hoeft — precies zoals het hoort.

Het plan voor vandaag: een wandeling naar het kasteel. Ron had gisteren al 8 kilometer gelopen, dus vandaag mocht ik de route bepalen: 6 kilometer. Eerst heb ik Quinty uitgelaten; zij mocht deze keer niet mee omdat het te zwaar voor haar is om de bergen in te gaan. Nadat ze alles had gedaan en tevreden in haar mand lag te slapen, zijn wij met Silke vertrokken richting de heuvels.

De wandeling was pittig: veel klimmen, smalle paadjes en op de terugweg was het goed uitkijken op de losse stenen. Maar we zijn heelhuids beneden gekomen. Terwijl ik even boven bij de camper bleef, ging Ron Quinty ophalen. Toen hij terugkwam, vertelde hij dat er inmiddels flink wat campers waren vertrokken. Daardoor konden wij op een officiële plek gaan staan — fijn, want er zijn maar vijf plekken en vannacht stonden we er met z’n negenen!

’s Middags hebben we onszelf getrakteerd op een lekkere maaltijd met een koud flesje bier. Die hadden we wel verdiend na al dat klimmen. Terug bij de camper genieten we nu van de rust, het uitzicht en het gevoel van ruimte. Morgen trekken we weer verder — met een volle accu en een hoofd vol mooie indrukken.e

8 november 2025

Afscheid van de zee

Vandaag nemen we weer afscheid van de zee. De bedoeling was om naar een stadje te gaan en daar een camperplek te zoeken mét elektriciteit, want onze voorraad begint aardig leeg te raken. De zon laadt de accu’s wel een beetje op, maar niet genoeg. Elke dag werd het een stukje minder, dus tijd om weer eens alles op te laden — letterlijk en figuurlijk.

Eerst hadden we onze zinnen gezet op een grotere plaats, Unda, maar toen we erdoorheen reden, vonden we het te druk en ongezellig. Dus besloten we door te rijden. En dat was een goede keuze, want even later ontdekte ik een klein bergdorpje: Suera.

Daar bleek een prachtige camperplek te zijn — met alles erop en eraan, en dat ook nog eens helemaal gratis. De plek zelf is niet bijzonder mooi, maar de omgeving maakt alles goed. Boven op een heuvel prijkt een oud kasteel dat het dorpje een schilderachtig aanzicht geeft.

Ron heeft samen met Silke een wandeling gemaakt en onderweg prachtige foto’s geschoten (die ik hier natuurlijk zal delen). Zelf ben ik het dorp ingegaan, waar we met behulp van Google Translate een bijzondere lunch hebben weten te bestellen. Geen idee wat we precies kregen, maar het was verrassend lekker! Er was stierenrennen geweest eind oktober in het dorp waar we nu zijn. helaas waren wij toen nog in Frankrijk. Maar wel gezellig met Kim en de kinderen.

Een dag vol eenvoud: geen zee meer, maar bergen, stilte en een vleugje avontuur. 

Over stierenrennen gesproken...

In veel Spaanse dorpen, vooral in de regio Valencia en rond Castellón, kom je vroeg of laat sporen tegen van een eeuwenoude traditie: het stierenrennen — of zoals de Spanjaarden het noemen, “encierro” of “bous al carrer”.

Het begon ooit als een praktische manier om de stieren van de weide naar de arena te drijven, maar groeide uit tot een dorpsfeest waarbij de adrenaline door de straten giert. Tijdens de feesten worden straten afgezet met hekken en rennen deelnemers — vaak jonge, stoere dorpsbewoners — voor de stieren uit. In sommige dorpen worden de stieren niet gedood, maar alleen losgelaten en weer teruggedreven.

In kustplaatsen zoals die waar wij nu staan, zie je soms nog sporen van deze traditie: een stenen ring, stevige ijzeren  hekken of muurschilderingen met stierenkoppen. En hoewel het spectaculair oogt, is het ook een traditie waar de meningen sterk over verdeeld zijn. Steeds meer dorpen kiezen voor een diervriendelijkere variant, zoals bous embolats (met fakkels aan de horens, al is ook dat niet onomstreden) of helemaal geen stieren meer.

Voor ons blijft het vooral een fascinerend stukje Spaanse cultuur — een mengeling van trots, traditie en temperament.

7 november 2025

Koekeloeren aan de kust

De ochtend begon fris, want we namen een duik in zee. Daar word je wel wakker van! Daarna nog even onder de buitendouche om het zout van ons lijf te spoelen — gewoon met koud water natuurlijk.

Na het ontbijt bespraken we onze plannen voor de dag. We besloten naar Borriana te wandelen, een stadje zo’n vier kilometer verderop. Daar hebben we een stokbrood gekocht en geluncht: een heerlijke hamburger, en we wilden er een salade bij. Alleen… wat we kregen was niet bepaald de salade die we voor ogen hadden. Maar ach, soms moet je gewoon iets nieuws proberen.

De wandeling ging grotendeels langs het strand, al moesten we op sommige stukken even uitwijken naar de straat. Wat opviel waren de vele kleine huisjes en keetjes langs de kust — bijna allemaal afgesloten, waarschijnlijk vakantiewoningen. Slechts een paar waren bewoond. Op andere plekken stonden juist enorme villa’s waar je u tegen zegt. Dus liepen we lekker nieuwsgierig achter de huizen langs en koekeloerden wat rond. Altijd leuk om te doen.

Na de lunch wandelden we terug naar de camper, opnieuw met een beetje ‘huizen kijken’ onderweg. Terug op ons plekje hebben we onze vrijdagmiddagborrel gedaan — een klein ritueeltje die we al een paar jaar doen. En natuurlijk geproost op de verjaardag van Quinty. Ze is vandaag 13 jaar geworden.

We kregen ook nog gezelschap van een Zweedse buurvrouw met een enorme herdershond. Silke was meteen smoorverliefd. We maakten een gezellig praatje in ons allerbeste Engels, tot het te koud werd om buiten te blijven zitten. De wind trok aan en de zon verdween achter de horizon.

Binnen hebben we nog een lange en gezellige beeldbelgesprek met Jan en Janet gehad. We kletsten over van alles: hoe het ons bevalt, dit leven op wielen, de vrijheid en de kleine uitdagingen onderweg. En dan ineens is de dag weer om. Nog een kopje thee, wat nakletsen, en dan langzaam de luikjes dicht.

Een dag vol kleine dingen — precies zoals we het fijn vinden. 

6 november 2025

Onweer en een paradijsje aan zee

Afgelopen nacht trok er een onweersbui voorbij. Niet pal boven ons, maar wel dichtbij genoeg om Silke flink onrustig te maken. Ze liep als een bange hond steeds heen en weer en uiteindelijk heeft ze de nacht maar bij ons doorgebracht. Dus het eerste wat we vanmorgen deden, was de stofzuiger erbij pakken om alle haren weg te halen — gelukkig werkt dat ding perfect.

We stonden wat duf op na zo’n onrustige nacht, maar om een beetje wakker te worden, besloten we in zee te duiken. Koud was-ie, maar wel heerlijk verfrissend. Daarna een ontbijtje in de zon, en toen heb ik de hondjes uitgelaten. Dit keer liepen ze allebei vrolijk mee — altijd fijn om te zien.

Terug bij de camper had Ron de stoeltjes al buiten gezet en hebben we samen genoten van het mooie weer. We bespraken onze plannen: eigenlijk wilden we richting Valencia, maar eerlijk gezegd had ik helemaal geen zin in een drukke stad. Gelukkig dacht Ron er hetzelfde over. Dus besloten we gewoon hier te blijven zolang het weer goed is.

We hebben genoeg boodschappen, het toilet is leeg, de stroom is vol — kortom: we kunnen prima nog een paar dagen blijven op ons plekje in het paradijs.

Ron heeft later nog een wandeling van tien kilometer gemaakt, terwijl ik met Quinty bij de camper bleef. Na een kort rondje met haar ben ik even gaan liggen; ik blijf wat moe en futloos, dus ik heb het maar even toegelaten. Toen Ron terugkwam, hebben we nog een tijdje lekker in het zonnetje gezeten. Hij heeft buiten gekookt en we konden nog net buiten eten voordat de zon achter de horizon verdween.

Daarna nog een avondrondje met de hondjes, de afwas gedaan, en toen gezellig binnen gaan zitten — want zodra de zon weg is, koelt het hier flink af.

Een rustige dag, met kleine dingen die precies goed voelen. 

5 november 2025

Van verrotting naar verademing

Toen we vanmorgen wakker werden, hing er een onmiskenbare geur van verrotting in de lucht. Niet echt het frisse begin van de dag dat je hoopt te hebben. We besloten het maar niet te negeren en maakten, zoals elke ochtend, ons wandelingetje — brood halen en even de benen strekken. Maar ook daarna bleef die lucht hardnekkig hangen, zelfs toen we buiten zaten te ontbijten.

Dat was voor ons het teken: tijd om te verkassen. We verlangden naar de kust, naar een plek waar we wakker zouden worden met het geruis van de zee in plaats van de geur van vergane glorie. En dat is gelukt — we zijn beland in de buurt van Castelló de la Plana, pal aan de kust, met een klein strandje en een beschutte baai voor de deur. Wat een heerlijke plek.

Vlakbij zit een gezellig restaurantje waar we wat hebben gegeten en gedronken, daarna hebben we ons geïnstalleerd op het strand. Stoelen uitgeklapt, hondjes aan onze voeten, de zon op ons gezicht — meer hoeft een mens niet. De rest van de dag hebben we niet veel meer gedaan: gewoon genieten, lezen, een beetje breien (ik dan), en af en toe even naar de zee staren.

Vanavond staan we hier helemaal alleen, met de volle maan die over het water schijnt. Het is stil, op het zachte ruisen van de golven na. Wie weet wat er vannacht allemaal kan gebeuren…

4 November 2025

Wandelen en Spaanse dromen

Omdat ik probeer het wandelen wat meer op te pakken, begin ik de dag tegenwoordig met een ronde van twee kilometer. Vandaag was dat eerlijk gezegd een beetje saai — één kilometer heen, één kilometer terug. Gelukkig ging Ron dit keer mee, en dat maakte het meteen gezelliger. Het laatste stukje hielden we zelfs een klein snelwandelwedstrijdje. Ron won natuurlijk, maar dat is ook niet zo gek: hij loopt veel vaker dan ik.

Na een lekkere douche en een goed ontbijt zijn we weer vertrokken. Een klein half uurtje rijden bracht ons naar het plaatsje La Torre d’en Doménec. Daar hadden we een wandeling uitgezocht van zo’n zes kilometer — een rondwandeling waarbij je ook een stukje door een kloof liep. Niet elk deel was even mooi, maar sommige stukken waren echt de moeite waard. Alleen kon Quinty het niet helemaal vol houden. Zie foto.

Het plan was om daarna in het dorp te lunchen, maar helaas: er bleek maar één restaurant te zijn en dat was dicht. Tja, dat heb je soms als je ergens net op rekent. Dus reden we door naar een volgende plaats, iets noordelijker: Les Coves de Vinromà. Een wat grotere en levendigere stad. Daar vonden we gelukkig wel een restaurant, en tot onze verrassing zaten er twee Nederlanders aan een tafeltje verderop.

We raakten aan de praat — het bleken broers te zijn. De één woont al twintig jaar in Spanje en werkt als property finder in Marbella, de ander doet hetzelfde werk aan de Costa del Sol maar woont er pas 5 jaar. Ze vertelden enthousiast over hun vondsten: van bouwvallen voor vierduizend euro (waarmee je al een Spaans adres en dus een Spaans kenteken kunt krijgen voor je camper), tot stukjes land met wat bomen voor negentienduizend euro. En voor tweehonderdduizend, zei de ander, koop je een compleet opgeknapte boerderij met noten- en fruitbomen en een prachtig uitzicht. Even werden we helemaal meegevoerd door hun verhalen. We zijn er nog niet aan toe — maar zeg nooit nooit.

Terug bij de camperplek konden we nog een uurtje in de zon zitten voordat het snel afkoelde. Ron is nog even naar de supermarkt geweest om brood te halen. En nu, terwijl de avond valt, is het alweer bijna donker.

3 november 2025

Zo heerlijk rustig… nou ja, bijna dan

Vanmorgen moest ik even denken aan het liedje van Wim Sonneveld: “Zo heerlijk rustig, ja ja.” Nou, dat duurde precies tot acht uur. Toen begon de kantentrimmer van de gemeente zijn werkdag. En niet eentje met een accu, maar een ouderwetse dieselmotor die het halve dal wakker maakte. Die herrie ging eigenlijk de hele dag door, tot een uur of half vier. Dus zat uitslapen er niet in.

Ik was al vroeg uit bed en ging met Quinty en Silke op pad. Mijn doel: minstens twee kilometer wandelen om weer wat beweging te krijgen. Dat ging niet helemaal vanzelf met Silke, die overal moest snuffelen en om de haverklap bleef staan om te krabben. Maar toen we terugliepen richting camper, kreeg ze ineens de geest en rende ze me zo voorbij — eigenwijs beest.

Na een ontbijtje bespraken we onze plannen voor de dag. Op het programma: wassen met onze eigen miniwasmachine. Mijn sportshirts waren dringend toe aan een sopje — ze zijn gelukkig snel droog, maar helaas ook snel muf na een warme dag. De camper hing al gauw vol met lijntjes en wapperende was. Ron deed de was, en ik heb binnen de boel onder handen genomen: de douche, het toilet, en de koelkast kregen allemaal een frisse beurt.

Toen alles weer schoon en fris was, zijn we naar het dorp gelopen om onszelf te trakteren op een kop koffie — en misschien een lunch. Helaas verkocht het café geen eten, en de lunchplek die we op het oog hadden zat dicht. Dus liepen we nog even langs de kleine supermarkt, waar we wat spek meenamen. Terug bij de camper heeft Ron pannenkoeken gebakken, met kaas en spek. De geur hing heerlijk in de lucht; ik denk dat de andere camperaars er spontaan honger van kregen.

De middag hebben we rustig doorgebracht. De was was snel droog, de camper weer netjes. Tegen de avond maakte Ron macaroni, en daarna liep hij met Silke nog een rondje. Quinty had daar geen zin in en weigerde uit zijn mand te komen, dus heb ik hem later maar even vriendelijk naar buiten “geholpen” voor een snel plasje. Daarna nog de afwas gedaan, alles weer opgeruimd, en nu zitten we met een bakkie koffie binnen te genieten van een rustige avond. Zodra de zon weg is, koelt het hier flink af.it 

2 november 2025

Van wandelen en preutse daden

Vanmorgen weer op tijd opgestaan en besloten om wat meer te gaan bewegen — goed voor de gezondheid en ook voor mijn humeur. De afgelopen dagen had ik wat minder gedaan door mijn darmklachten, maar vandaag wilde ik weer wat actiever zijn. Dus hondjes mee en een wandeling van drie kilometer door het dal gemaakt. Dat ging prima, en zelfs Silke liep met haar staart half omhoog. Meestal wil ze meteen weer terug naar haar baasje, maar vanochtend liep ze dapper door.

Na de wandeling hebben we ontbeten en besproken wat onze volgende bestemming zou worden. We vonden een mooie camperplek bij het dorpje Tírig, naast een voetbalveld. Tot onze verrassing mochten we gebruikmaken van de kleedkamers om naar het toilet te gaan en te douchen. Alleen moet je daar niet te preuts voor zijn: de douches zijn openbaar, zonder gordijnen — net als vroeger bij de korfbal! Ik had er geen moeite mee; heerlijk even een schone huid en frisse haren. Wie dat te spannend vindt, heeft gelukkig nog een washand in de camper.

Tussendoor hebben we nog gezellig “geklassineerd”, zoals Ron dat noemt — gewoon lekker kletsen met de kinderen en kleinkinderen.

Later op de middag hebben we de hondjes nog even uitgelaten en rond half vijf in de camper gedaan met alle bovenramen open. Daarna zijn we op de fiets gestapt, richting een dorp twaalf kilometer verderop. Daar dronken we eerst een kop koffie bij een restaurant, waarbij we ons even afvroegen of de prijs wel klopte, maar het stond toch echt zo op de bon.

Aan de overkant zagen we nog een leuker restaurant en daar hebben we uiteindelijk heerlijk gegeten. Na het eten moesten we natuurlijk weer die twaalf kilometer terug — in het donker, met stevige tegenwind en bergop. Maar we hebben het gered en kwamen heelhuids terug bij de camper. De hondjes waren dolblij ons weer te zien. Waarschijnlijk hebben ze de hele tijd lekker liggen slapen.

Nog een glaasje water voor het slapen gaan, en toen gingen de luikjes weer dicht. Weer een dag vol kleine avonturen.

Over Tírig

Tírig is een klein, rustig dorpje in de provincie Castellón, in het hart van de regio Valencia. Het ligt in een heuvelachtig gebied vol olijf- en amandelbomen, waar de tijd lijkt stil te staan. In de omgeving zijn sporen van de prehistorie te vinden — de grotschilderingen in de Cova dels Cavalls, onderdeel van het UNESCO-werelderfgoed “Rotskunst van de Middellandse Zee in het Iberisch Schiereiland”. Deze schilderingen, meer dan 7.000 jaar oud, tonen onder andere jachttaferelen en dieren, en geven een uniek inkijkje in het leven van de eerste bewoners van deze streek.

Het dorp zelf is klein maar sfeervol, met smalle straatjes, een bescheiden kerkplein en een typisch Spaans dorpsritme: rustig in de ochtend, siësta in de middag en gezelligheid tegen de avond. Tírig is bovendien een ideaal uitgangspunt voor fietsers en wandelaars die de natuur en cultuur van de binnenlanden van Castellón willen ontdekken.

1 november 2025

Van een frisse duik naar kastanjes poffen en handwerkfrustraties

Vanmorgen begon Ron de dag met een frisse duik in de zee. Hij had me er graag bij gehad, maar ik had gewoon even geen zin en energie. Misschien een andere keer.

Na het ontbijt zijn we richting Rossell gereden, een plaatsje in het binnenland. Daar kun je midden op een grote parkeerplek gratis staan, met alle voorzieningen erbij. Alleen voor stroom moet je betalen, maar door het mooie weer hebben we die niet nodig.

Ron is boodschappen gaan doen bij een kleine supermarkt, en daarna hebben we geluncht: tortillas met sla, tomaten, stukjes kip en een lekkere knoflookdressing. Simpel maar heerlijk.

Daarna ging Ron wandelen met Silke, terwijl ik bij de camper bleef. Even tijd voor mezelf genomen: afgewassen, met Quinty gewandeld en daarna begonnen aan het konijntje dat ik voor Esmee wil haken. Helaas werkte de wol niet mee — het garen brak telkens, hoe voorzichtig ik ook was. Na vier keer opnieuw proberen heb ik het maar aan de kant gelegd. Die frustratie had ik niet nodig; dat zou later in het patroon alleen maar terugkomen. Dus ben ik met iets anders begonnen.

Na een tijdje kwam Ron terug van zijn wandeling en hebben we samen kastanjes gepoft in de airfryer. Ze waren heerlijk, op een paar verrotte na — maar het was leuk om te doen. Tegen de avond begon Ron met koken. Omdat er nauwelijks wind stond, konden we buiten koken, wat altijd zoveel fijner is.

Na het eten hebben we nog even lekker samen gekletst, het journaal gekeken en daarna de hondjes uitgelaten voor het slapen gaan. En toen gingen de luikjes weer dicht. Wat vliegt de tijd toch snel voorbij.

31 oktober 2025

Stadje hoppen en vrimibo

De dag begon met het feliciteren van Kim omdat ze jarig is.

Vandaag stond in het teken van stadjes kijken. Volgens ChatGPT zou er in Alcanar een vrijdagmarkt zijn, dus daar wilden we naartoe. Helaas bleek die informatie niet te kloppen. Omdat Alcanar verder niet zo’n boeiend stadje was, zijn we doorgereden naar Vinaròs.

Die plaats bleek een stuk groter en gezelliger, met een prachtige boulevard langs de kust en sfeervolle straatjes met oude gebouwen. We hebben daar heerlijk rondgedwaald. Toen het ‘Bomerstijd’ werd (lees: na 12 uur ), zijn we op zoek gegaan naar een terrasje om te lunchen.

Na de lunch wandelden we terug naar de camper en besloten we verder te rijden naar het volgende plaatsje om een plekje aan het water te zoeken. Zo kwamen we in Benicarló terecht — een toeristisch stadje met talloze flats en huizen die tegen de rotsen zijn geplakt. Toen we een plekje vonden op de rotsen, kwamen we al snel tot de conclusie dat het, zo vlak naast de weg, toch niet helemaal ons ideaal was.

Dus besloten we terug te rijden naar ‘ons’ strandplekje van de afgelopen dagen: net buiten een klein plaatsje, direct aan zee met een kiezelstrand dat via een helling te bereiken is. Zo gezegd, zo gedaan.

We hebben onze vrijmibo beneden op het strand gehouden, met een stokbroodje en wat lekkers erbij — voeten in de kiezelsteentjes, zon op het gezicht. Ondertussen gezellig met de kids gekletst. Toen de zon onderging, zijn we teruggegaan naar de camper, alle spullen weer afgewassen en opgeruimd… en dan kan de avond beginnen.

30 oktober 2025

Zonsopkomst aan zee 

Om half acht kwam de zon op, en dat konden we vanaf ons bed zien — recht boven de zee. Wat blijft dat toch een magisch gezicht. We staan nog steeds op dezelfde plek aan het water, en hebben besloten hier ook vannacht nog te blijven.

Ik ben als eerste uit bed gegaan, heb een lekker bakkie gezet en ben op het trapje gaan zitten om de zonsopgang te bekijken. Zo wil ik wel elke ochtend wakker worden. Daarna rustig opgestart zonder verplichtingen: ontbijten, de afwas doen, het toilet schoonmaken en het vuilnis naar de container brengen — die hier letterlijk tien stappen vandaan staat. Ideaal!

Na een kort rondje met de hondjes heeft Ron nog even met zijn zoon gebeld over auto’s, en daarna is hij op de fiets gestapt. Ik ben thuisgebleven; mijn darmen spelen weer wat op, dus een dagje rustig aan leek me beter. Ron heeft een prachtige tocht gemaakt van zo’n 40 kilometer door de omgeving. Hij kwam enthousiast terug — volgens hem is het hier zo mooi dat we best nog wat langer mogen blijven. Nou, dat laten we ons geen twee keer zeggen .

Ik ben Ron  tegemoet gelopen langs de weg, en samen zijn we weer terug naar de camper gegaan. Silke was dolblij om Ron te zien. Daarna heb ik even op bed gelegen, want mijn buik bleef flink rommelen en dat maakt me altijd wat moe.

Aan het eind van de middag hebben we toch nog een korte wandeling met de hondjes gemaakt, we hebben wel bijzondere verkeersborden gevonden. Wat zou daar mee bedoeld worden een hartje als verbodsbord?

En nu is Ron bezig met risottorijst. Kijken of dat een beetje binnen wil blijven — het ruikt in elk geval heerlijk.

29 oktober 2025

Wassen, wijn en woensdagmiddagpret

Vanmorgen eerst even een lijstje gemaakt met wat we vandaag wilden doen. Bovenaan stond: de was! Dus op naar de wasserette, zo’n tien kilometer verderop. Terwijl de machines draaiden, genoten we aan de overkant van een lekker bakkie koffie — drie euro, dat is nog eens te doen.

Toen ik terugkwam, stond er een man met drie enorme bigshoppers naast me. Er kwam een lucht uit die tassen… laten we zeggen dat het tijd werd voor schone kleren. Hij vertelde dat zijn geld vastzat in de automaat, waardoor hij niet genoeg overhad om te wassen. Ik heb wat geld voor hem gewisseld en even later kwam de eigenaar eraan — probleem opgelost.

Na 32 minuten wassen en 20 minuten drogen was alles weer schoon: beddengoed, handdoeken, doekjes — wat een luxe! Zo snel en fris krijg ik het thuis nog niet eens voor elkaar. Daarna door naar de supermarkt, boodschappen doen, en weer een klusje afgestreept.

Toen was het tijd voor het huishoudelijke deel van het camperleven: wc legen, grijswater weg laten lopen en vers drinkwater bijvullen. Alleen bleek de afvoerput vol te zitten, dus dat ging wat stroever. Uiteindelijk half gelukt — we kunnen er weer een paar dagen tegenaan. Grijswater ging prima, maar het water wilde niet. Dus hup, op naar een volgende plek.

We reden richting Les Cases d’Alcanar, waar we uiteindelijk rond drie uur aankwamen. De lunch werd dus automatisch een late lunch. We vonden een gezellig visrestaurant en genoten van een heerlijke paella. We bestelden een halve liter witte wijn, maar ons Spaans bleek iets minder goed dan gedacht — even later stond er een volle fles op tafel. En ja, wat doe je dan op een woensdagmiddag? Precies. 

Aan de tafel naast ons zaten zes vrolijke Spaanse mannen, bij wie de wijn ook rijkelijk vloeide. Het werd een gezellige boel. Na de maaltijd gingen we nog even water halen bij een andere kraan, waar het gelukkig wél werkte. Camper gevuld, nog even gezwaaid naar onze Spaanse vrienden, en toen terug naar zee.

We staan nu iets dichter bij het dorp, tussen een Duitse en een Spaanse camper in — voelt goed en veilig. Straks nog even de verkiezingen kijken, en dan zit deze heerlijke dag er alweer op.

Wist je dat…?

De paella is één van de bekendste gerechten uit Spanje, en komt oorspronkelijk uit de regio Valencia. Daar werd het vroeger op open vuur gekookt door boeren, in een grote, platte pan (de paellera), met wat ze maar voorhanden hadden: rijst, groenten, konijn, kip en soms slakken. Pas later, toen het gerecht bekender werd aan de kust, kwamen er ook zeevruchten bij — zo ontstond de paella marinera, met garnalen, mosselen en inktvis.

In Spanje is paella meer dan alleen eten; het is een sociaal gerecht. Families en vrienden komen samen rond de pan, eten, drinken en genieten van de zon. En precies dat gevoel hadden wij vandaag ook aan tafel, met uitzicht op zee en een glaasje wijn erbij. 

28 oktober 2025

Rust, trots en zeezicht

De nacht was perfect: stil, donker en vredig. Alleen even lastig bij het laatste rondje met de hondjes — in het pikkedonker weet je nooit zeker of ze wel echt hebben geplast. Maar daar heb ik iets op gevonden: gewoon de zaklamp van mijn telefoon aan. Quinty is er alleen niet zo blij mee en zoekt telkens weer het donkerste hoekje op.

Vanmorgen scheen de zon al bij twaalf graden, en Ron liet de hondjes uit in zijn korte broek. Fris, maar de korte broek is de rest van de dag niet meer uit geweest. Ons doel voor vandaag was Miravet, een prachtig dorpje tegen een berghelling aan, met uitzicht over de snel stromende rivier de Ebro. We wandelden door de smalle straatjes en genoten van het uitzicht, maar de vele vliegen dreven ons uiteindelijk terug naar de camper.

We besloten door te rijden richting de kust — en daar vonden we een schitterend plekje, direct aan zee, met een klein strandje ernaast. Wat wil je nog meer? De politie reed een paar keer langs, maar stuurde ons niet weg, dus we blijven hier heerlijk overnachten.

Tussendoor kregen we een foto: onze zoon is vandaag bevorderd tot brigadier. Wat een trots moment! 🥰

Na het eten maakten we nog een wandeling van drie kilometer langs het water, en nu zitten we in de camper met de deur open, luisterend naar het ritme van de golven. De perfecte afsluiting van een mooie dag

27oktober 2025

Een wandeling tussen de wijnranken

Gisterenavond lagen we al vroeg in de veren — rond half tien. Lang leve het verzetten van de klok; daar moet ik altijd even aan wennen. Maar doordat we er vroeg in lagen, waren we ook weer vroeg wakker.

Na het ontbijt trokken we de wandelschoenen aan voor een route van zo’n vier kilometer door de wijngaarden. De zon scheen zacht over de velden, en een deel van het pad konden de hondjes lekker loslopen. In het dorp aangekomen liepen we langs de supermarkt om een vers brood te halen.

Daar ontmoetten we een vrouw met een hond. Silke reageerde wat fel, maar het ijs was snel gebroken en we raakten aan de praat. Toen ze vroeg waar we vandaan kwamen en we “Nederland” antwoordden, kon het Engels meteen de deur uit — ze bleek twintig jaar in Amsterdam te hebben gewoond! Zij is Spaans, haar man Nederlands, en samen hebben ze de wijnboerderij van haar ouders overgenomen. Ze maken er nu biologische wijn — “geen hoofdpijnwijn,” zei ze lachend. Een onverwachte maar heel leuke ontmoeting.

Terug bij de camper genoten we van koffie in de zon. Het terras in het dorp lag in de schaduw en was best fris, dus de keuze was snel gemaakt. De eigenaar van de wijnboerderij kwam nog even langs om te vragen of we ons wilden aanmelden, wat natuurlijk ook de gelegenheid was om wijn te kopen. We gingen niet met lege handen weg: een fles bubbeltjesrosé, een witte cava en een fles olijfolie gingen met ons mee. En, als toetje, drie granaatappels die we zelf uit de boom mochten plukken.

Daarna reden we verder richting Montblanc, een klein maar prachtig middeleeuws stadje. We zwierven door de smalle straatjes en genoten op een terrasje van een drankje: Ron een biertje, ik een cappuccino. Toen we de rekening kregen, viel Ron bijna achterover — vier euro in totaal! In Frankrijk betaalden we dat al voor één slechte koffie.

Onze overnachtingsplek vonden we via Park4Night, bij een oud klooster dat op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat. De lucht kleurde prachtig bij zonsondergang — een foto waard. Binnen zijn we niet geweest; ik had mijn portie kerken, kathedralen en andere heilige gebouwen wel even gehad. Ron liep er nog kort heen, maar vond de entreeprijs te hoog en besloot dat de buitenkant mooi genoeg was.

Terug in de camper had ik het eten al klaarstaan: een bord dampende nasi. En nu, met een volle buik en de stilte van de avond om ons heen, genieten we van een rustige afsluiting van weer een mooie dag onderweg. 

Over Montblanc en het klooster van Poblet

Het middeleeuwse stadje Montblanc ligt in de regio Catalonië en staat bekend om zijn goed bewaarde stadsmuren, smalle straatjes en historische gebouwen. Volgens de legende zou hier zelfs Sint-Joris (Sant Jordi) de draak hebben verslagen — een verhaal dat in Catalonië elk jaar op 23 april groots gevierd wordt met rozen en boeken.

Vlak bij Montblanc ligt het indrukwekkende klooster van Poblet (Monestir de Poblet), dat sinds 1991 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Het klooster werd in de 12e eeuw gesticht door Cisterciënzer monniken en groeide uit tot een van de belangrijkste kloosters van Spanje. Het was lange tijd de begraafplaats van de koningen van Aragón en is nog steeds in gebruik als kloostergemeenschap.

De combinatie van geschiedenis, rust en natuur maakt deze plek bijzonder om te bezoeken — zelfs als je, zoals wij, besluit om de schoonheid vooral van buitenaf te bewonderen.

26 oktober 2025

Zondag op de wijnroute

We werden wakker met het getik van regen op het dak. Gelukkig was het droog toen ik de hondjes uit ging laten, al konden ze niet los lopen — er waren zoveel andere honden op het terrein dat het wel een ochtendspits leek.

Na het ontbijt stapten we in de camper, klaar om de wijnroute van de Cava te volgen. De route voerde ons door een glooiend landschap vol wijngaarden, maar de eerste stop liep niet helemaal volgens plan. In de stad waar we terechtkwamen, stond ineens een bordje met 2,10 meter hoogtebeperking — dat werd dus achteruit rijden. Gelukkig wees ChatGPT ons de weg terug (lang leve de technologie 😄).

Het centrum bleek druk en chaotisch, dus besloten we door te rijden naar de volgende stop: een wijnboer waar we gratis mochten overnachten. De plek was aardig, maar niet echt bijzonder. Na de lunch trokken we daarom verder, op zoek naar iets mooiers — en dat vonden we.

Nu staan we op een rustige plek met een prachtig uitzicht over de wijnvelden. Met een glaasje wijn in de hand genoten we van het uitzicht, maakten we wat beeldbelrondjes met thuis en sloten we de dag af met een eenvoudig diner. Alles weer netjes in de kast, de avond stil om ons heen — precies zoals een rustige zondag hoort te zijn. 🍷

25 oktober 2025

24 oktober 2025

Naar het zuiden

Vanmorgen werden we wakker met een strakblauwe lucht — voor het eerst zonder bewolking! Dus besloten we direct om naar het strand te gaan om de zonsopkomst te bekijken. En wat was die prachtig. De lucht kleurde van zachtroze naar goud, terwijl de zon langzaam boven de zee uit kroop. Het was nog fris, dus we bleven niet al te lang, maar genoten wel van het mooie begin van de dag. Ook hebben we nog een kiekje gemaakt van 3 generaties.

Terug bij de camper ging Kim met de kinderen boodschappen doen, en Noa bleef even bij ons. Dat vond ze best spannend. Ze hield de c amperdeur scherp in de gaten, en zodra ik die open deed, schoot ze ervandoor — recht in de richting waar ze eerder met Esmee vandaan was gekomen! Gelukkig kon ik haar snel weer pakken, want anders was ze waarschijnlijk helemaal de verkeerde kant op gerend.

Even later kwamen Kim en de kinderen terug, en zijn ze naar het strand gelopen om te lunchen. Ik had ook broodjes klaargemaakt en meegenomen, zodat we samen konden eten met onze voeten in het zand — een mooi laatste moment samen aan zee.

Daarna hebben we alles opgeruimd, de camper rijklaar gemaakt en koers gezet richting het zuiden. We staan nu bij Fort de Bellegarde, op nog geen kilometer van de Spaanse grens, in het lagere deel van de Pyreneeën. We hebben een rustig plekje op de parkeerplaats, samen met vier andere campers. Tegen de avond kwam de politie even langs — we hielden ons hart vast, bang dat we weg moesten — maar gelukkig reden ze na een kort rondje gewoon weer door.

Nu is het heerlijk stil hier. Alleen het zachte ruisen van de wind tussen de bergen — en Spanje, daar net om de hoek. 

Over Fort de Bellegarde

Fort de Bellegarde ligt hoog boven het plaatsje Le Perthus, precies op de grens tussen Frankrijk en Spanje. Het imposante fort werd in de 17e eeuw gebouwd in opdracht van Lodewijk XIV, de Franse zonnekoning, na de vrede van de Pyreneeën. Het moest de grens bewaken én bescherming bieden tegen Spaanse aanvallen.

Het fort is ontworpen door de beroemde militaire architect Vauban, die bekend stond om zijn slimme vestingwerken met stervormige muren. Vanaf het fort heb je een weids uitzicht over de bergen en het dal — je kunt er letterlijk de grenslijn tussen de twee landen zien lopen.

Hoewel het fort vandaag de dag vooral een historische bezienswaardigheid is, voel je er nog steeds de geschiedenis. De dikke muren, de diepe grachten en de strategische ligging vertellen het verhaal van een plek waar ooit soldaten patrouilleerden en waar nu reizigers, zoals wij, in alle rust kunnen overnachten met uitzicht op de Pyreneeën.

23 oktober 2025

Winderige dag in Agde

Vandaag stond een bezoek aan Agde op de planning — een leuk stadje op nog geen tien minuten rijden van het huisje. Er was weekmarkt, dus we wilden er graag heen om wat lekkere dingen, groente en fruit te halen.

Bij aankomst waaide het echter flink! Terwijl we door de straatjes liepen, vlogen de stoelen en tafels van de terrasjes letterlijk om onze oren. Ron dook meteen in de actie en hielp de eigenaar alles naar binnen te zetten. De wind was zo krachtig dat het haast stormde.

Roos wilde graag wat nieuwe kleding bekijken, dus gingen we op zoek naar een speciale winkel waar Kim vroeger ook wel eens iets voor de kinderen bestelde. We liepen een flink stuk langs het kanaal, maar dat bleek niet zo’n goed idee: de takken vlogen om onze oren en overal kraakten bomen in de wind. De hele weg was afgezet met hekken, dus konden we nergens afslaan. Toen we eindelijk een klein trapje zagen, zijn we daar maar omhoog geklommen — en kwamen uit op een privéterrein met moestuintjes. Gauw doorgelopen, in de hoop dat niemand ons zag, en toen via de weg weer terug naar het dorp.

Bij een tunneltje werden we even staande gehouden: er hing een rood lint en de politie was bezig met het weghalen van een omgevallen boom. We deden alsof we het niet helemaal begrepen hadden en mochten snel doorlopen. Terug in het centrum zagen we dat de wind ook een marktkraam met tassen en riemen had omgegooid. Iedereen hielp mee om alles van de straat te rapen — wat een chaos!

Bij de auto ontdekten we dat de kledingwinkel ergens anders zat, gelukkig op een veiligere plek. Daar vond Kim allerlei leuke kledingstukken voor Esmee, en Roos kocht een broek met pijpen die zó lang waren dat ze er bijna over struikelde. ’s Avonds, toen we uit eten gingen, had ze hem aan — de pijpen netjes achter in haar schoenen gestopt. Prima oplossing!

We sloten de dag af met een etentje aan het kanaal, in een restaurant dat leek op een woonboot. Een bijzondere plek, gezellig verlicht en heerlijk eten.  Toen we terug liepen naar de auto zagen we een kerk met de vlag van Frankrijk. Een fijne afsluiting van een stormachtige dag.

22 oktober 2025

Een dag vol omwegen en lol in Carcassonne

We waren vandaag vroeg uit de veren, want we wilden de zonsopgang bekijken. Helaas was het te bewolkt om de zon echt te zien opkomen, maar de lucht kleurde prachtig in zachte tinten roze en grijsblauw. Toch nog een paar mooie foto’s kunnen maken!

Na het ontbijt bij Kim — gezellig met verse broodjes en koffie — stapten we in de auto richting Carcassonne. Wat een bijzondere plek: een oude vestingstad met smalle straatjes, kleine winkeltjes en veel toeristen die net als wij genoten van de sfeer binnen de kasteelmuren. We hebben er de hele dag rondgeslenterd, gekeken, gelachen en genoten.

Op de terugweg zorgde Silke nog voor een komisch moment: ze besloot tegen een helling haar behoefte te doen… en ja hoor, alles rolde vrolijk naar beneden. Wat een maf beest!

Toen we later moesten tanken, zagen we een enorme supermarkt naast het tankstation. Ron en Esmee besloten snel even een stokbroodje te halen — al duurde dat ‘even’ ruim een half uur. Zo groot en druk was het daar.

Terug bij de camper besloten we allemaal apart te eten, even ons eigen ding te doen. Daarna kwamen we weer samen voor een drankje om de dag gezellig af te sluiten. Een mooie, volle dag — met van alles wat: een beetje avontuur, veel lachen en dat typische vakantiegevoel.

Over Carcassonne

Carcassonne is één van de best bewaarde vestingsteden van Frankrijk. De indrukwekkende stadsmuren, torens en poorten lijken zo uit een sprookje te komen — en dat is niet voor niets. Deze middeleeuwse stad, met zijn dubbele muur en meer dan vijftig torens, staat sinds 1997 op de UNESCO Werelderfgoedlijst.

Carcassonne is ook bekend van filmopnames: de stad diende onder andere als decor voor de film Robin Hood: Prince of Thieves uit 1991, met Kevin Costner in de hoofdrol. De imposante muren en smalle straatjes gaven precies de juiste sfeer voor de middeleeuwse scènes.

En ook in de stripwereld is Carcassonne beroemd geworden. In het album De schat van Carcassonne van Suske en Wiske speelt de stad een belangrijke rol. De tekenaars lieten zich inspireren door de mysterieuze sfeer van de oude vesting, waarin het avontuur van het duo zich deels afspeelt.

Of je nu komt voor de geschiedenis, de sfeer, of gewoon een lekker ijsje in een middeleeuws straatje — Carcassonne laat een blijvende indruk achter.

21 oktober 2025

Van regen in Agde naar zon in Gruissan

Vanmorgen hebben we via de app met Kim afgesproken hoe we de dag zouden invullen. Het plan: een leuk plaatsje bezoeken, vanmiddag in zee zwemmen en samen een hapjesbuffet maken voor het avondeten. Rond half tien waren we klaar om te vertrekken.

Eerste stop: Agde. Nou ja — letterlijk aangedaan, want toen Kim haar auto net in een krap plekje had geparkeerd, begon het te regenen. We twijfelden even of we het dorp wel in zouden gaan, maar besloten uiteindelijk om verder te rijden naar Narbonne. Daar was het droog, en zelfs de zon liet zich af en toe zien.

In Narbonne was een kledingbeurs met tweedehands kleding, waar Roos graag even wilde kijken, al ging ze uiteindelijk met lege handen naar buiten. Daarna bezochten we een overdekte markt vol geuren en kleuren — met vlees, vis, groenten, worsten en kazen. Daar kon ik natuurlijk niet met lege handen vandaan komen. Vervolgens liepen we door het gezellige stadje, dronken koffie bij een leuk tentje en namen een kijkje in de indrukwekkende kathedraal.

Bij een groepje politieagenten die op het plein stonden, vroeg ik of ik een foto mocht maken — ik vertel dan altijd dat mijn zoon ook bij de politie werkt, en dat breekt meestal het ijs. Deze keer wilden ze dat ik er zelf ook bij op de foto ging, compleet met pet op. Dat leverde een leuke herinnering op!

Tussen de middag genoten we van heerlijk streetfood: vlees, groenten, naanbrood, wat drinken en een bakje friet erbij. Daarna hadden we Narbonne wel gezien en wilden eigenlijk terug naar de camper, maar besloten toch door te rijden naar Gruissan aan de kust. Daar scheen de zon volop. We wandelden door het oude stadje, beklommen een toren, aten een ijsje en sloten af met een drankje op een terrasje. Een heerlijke, volle dag!

Terug bij de camper namen Ron, Kim en de kinderen nog een duik in zee — ik niet, ik hield me bezig met de afwas, de was in de machine doen en alvast wat voorbereiden voor het eten. Toen ik de was wilde ophalen, bleek de deur echter op slot te zitten. Dus dat wordt morgen pas. Ach, het zit in de droger, dus hopelijk komt het er niet al te gekreukt uit.

’s Avonds hebben we alle hapjes die ik had klaargemaakt meegenomen naar Kim. Samen hebben we alles opgegeten, lekker gekletst en daarna de boel opgeruimd. Terug in de camper konden Ron en ik nog even heerlijk ontspannen met z’n tweeën — moe maar voldaan na zo’n fijne dag.

20 oktober 2025

Zomerse stranddag in oktober

De dag begon lekker rustig, met een bakje koffie en een ontbijtje in het zonnetje. Daarna vroeg ik wie er zin had om mee te wandelen met de hondjes. “Als we dan ook langs de bakker gaan,” klonk het in koor — nou, dat was snel geregeld. Het was half bewolkt, maar de temperatuur zo aangenaam dat we gewoon in een T-shirt konden lopen.

Onderweg zijn we gestopt bij een restaurantje voor koffie — al bleek het meer op slootwater te lijken dan op cappuccino. Toch was het gezellig. Op de terugweg liepen we via het strand, waar Roos de fotograaf in zichzelf ontdekte en haar dino in allerlei poses vastlegde. Het was zo heerlijk aan zee dat we er nog een hele tijd zijn gebleven.

Rond de middag lunchten we bij Kim in haar huisje met een vers stokbroodje. Daarna vroeg Esmee of we meegingen zwemmen. Dus hup, badkleding aan en richting de zee. Esmee, Ron en ik waagden een duik in het koude water, terwijl Roos na één teen in de zee besloot dat het tijd was voor een lange broek en trui. De zee was behoorlijk wild, maar Ron en Esmee trotseerden samen hand in hand de golven — een prachtig gezicht.

Omdat het zo’n heerlijke dag was, hebben we onze plannen om naar de flamingo’s te gaan laten varen. Rond drie uur zijn we teruggegaan naar de camper: even opfrissen, de afwas doen en een klein wasje draaien (ik was door mijn ondergoed heen 😄). Daarna gingen we met de hondjes en de kinderen naar de Lidl voor boodschappen.

’s Avonds hebben we zelf wat gegeten, terwijl Kim in haar huisje hapjes maakte en met de kinderen op het strand at. Later voegden wij ons bij hen, met een bakje koffie en later een glaasje wijn erbij. Tot de muggen besloten dat het tijd was om binnen te gaan — toen is iedereen weer naar zijn eigen slaapplek vertrokken.

Morgen zien we wel weer wat de dag brengt.

19 oktober 2025

Weekend aan zee

Vandaag leven we weer even in een andere tijdzone — die van het weekend. We hebben heerlijk uitgeslapen en rustig aan gedaan. Na het opstarten even met Kim geappt om af te stemmen hoe we de dag gingen aanpakken. Wij moesten om twaalf uur van de camping af, dus eerst de boel weer op orde brengen: water bijvullen, de afwas van gisteravond doen en de camper rijklaar maken.

Kim en de kinderen waren ondertussen al op pad om te kijken of er nog plek was op de locatie die we op het oog hadden. En ja hoor, er was nog plek — zelfs vlak bij een prullenbak én een picknicktafel. Ideaal! Niet veel later waren we allemaal weer compleet. Eerst samen koffie gedronken en daarna op pad gegaan naar een rommelmarkt in de buurt. Nou, het was écht een rommelmarkt… wij hebben alleen rondgekeken, maar de kinderen kwamen natuurlijk wel met wat schatten terug.

Na afloop hadden we trek gekregen. We wilden eigenlijk brood halen, maar toen we een pizzeria tegenkwamen was de keuze snel gemaakt. Midden op de dag zaten we met z’n allen aan een heerlijke pizza in de zon — het echte vakantiegevoel! Daarna zijn we naar de vakantiewoning van Kim en de kids gegaan, waar we een glaasje wijn hebben gedronken.

Ron heeft de camper daarna wat dichterbij gezet, want we stonden over drie parkeerplaatsen en wilden geen risico nemen op een bekeuring. Nu staan we keurig bij het hek van het vakantiepark, vlak bij de zee.

’s Middags zijn Esmée en ik nog even het zwembad in gedoken. Het water viel reuze mee qua temperatuur, al was het boven water fris door de wind. Daarna snel terug naar het huisje, lekker warm gedoucht en weer aangekleed. We hebben nog een poosje op het strand gezeten, waar de zee ruig maar prachtig was om te zien.

’s Avonds heeft Ron pasta gekookt — heerlijk na zo’n dag buiten. Na het eten maakten we samen nog een wandeling over het strand, terwijl de golven met kracht op het zand beukten. En nu? Lekker terug in de camper, moe maar voldaan.

18 oktober 2025

Gezellige hereniging aan zee

Vandaag stond in het teken van reizen. De dag begon erg mistig.  We hadden afgesproken met Kimberlie en de kinderen, ergens in de buurt van Agde. De eerste plek die we hadden uitgezocht bleek niet echt een succes — weinig sfeer, kleine plek — dus besloten we verder te rijden. Uiteindelijk kwamen we terecht op een camping die nog nét één nacht open was. Rond half vier stonden we op onze plek, heerlijk dicht bij zee.

Tegen de avond arriveerde Kimberlie met de kinderen. Nadat ze hadden ingecheckt, kwamen ze via het strand naar ons toe om gezellig mee te eten. Ron kookte een heerlijke risotto en voor de kinderen stond er natuurlijk iets extra lekkers op tafel: knakworstjes, patat en komkommer. Vooraf een broodje met kruidenboter, een goed glas wijn erbij — het was puur genieten.

Na het eten liepen we met z’n allen over het strand terug naar hun camping. De avond was zwoel en rustig, precies zoals je hoopt aan de Franse kust. We bleven nog lang buiten zitten, nagenietend van deze heerlijke dag en het samenzijn.

17 oktober 2025

Pannenkoeken en plannen

Aangezien Harry dol is op pannenkoeken, heeft Ron vanmorgen zijn bakkunsten weer laten zien. Buiten was het mistig en koud, maar mijn bikkel stond daar gewoon met zijn pannetje. Ik heb de camper maar even open laten staan, om een beetje mee te doen met het stoere buitengevoel.

Na het ontbijt hebben we samen nog een laatste kop koffie gedronken en daarna ging ieder weer zijn eigen weg. Het was erg gezellig om elkaar weer te zien, en zoals altijd vloog de tijd voorbij.

Wij hebben de navigatie inmiddels weer op Barcelona gezet. Kim laat nog weten waar we elkaar precies gaan ontmoeten, want zij komt met de kinderen naar ons toe. Herfstvakantie – dus samen gezellig genieten van zon en vrijheid!

Onderweg reden we langs een prachtig stuwmeer en kwamen we bij een uitzichtpunt waar de zon heerlijk scheen. Daar besloten we spontaan te blijven. Gewoon even niks: stoeltje naar buiten, gezicht in de zon, genieten.

Einde van de middag deden we met de kinderen nog even de vrijdagmiddagborrel – online dit keer, maar niet minder gezellig. En natuurlijk eindigden we de dag op z’n Hollands: patatdag! Met een schnitzel erbij, want die hoort er gewoon bij. Buiten koelt het snel af, dus we kruipen lekker in de warme camper.

16 oktober 2025

Een fijn weerzien in Moulins

Vandaag hadden we afRogesproken met Albi en Harry in Moulins. Rond de middag kwamen we aan op de camperplek, en niet veel later reden ook zij het terrein op. Wat een fijn weerzien! Meestal spreken we elkaar één keer per jaar ergens onderweg, maar dit jaar was het er nog niet van gekomen — steeds zaten we nét in een andere regio. Nu lukte het eindelijk, en dat voelde goed.

We hadden natuurlijk veel om bij te praten: reiservarinen, tips, leuke overnachtingsplekken en gewoon het alledaagse geklets dat zo vertrouwd aanvoelt. De koffie stroomde rijkelijk, vergezeld door koek en allerlei lekkere hapjes.

Tegen de avond stapten we op de fiets richting het centrum van Moulins. Eerst bezochten we de imposante kathedraal, al was het binnen vrij donker. Daarna zochten we een gezellig terras op en genoten we van een koud Grimbergen blond biertje. De sfeer was gemoedelijk, maar zodra de zon zakte voelde je de kou weer in de avondlucht — dus jassen aan!

Rond zeven uur gingen de restaurants open, en we kozen voor een klein knus zaakje waar een jong meisje in haar eentje de keuken runde. Ze kookte een heerlijke maaltijd, met zichtbaar liefde en aandacht bereid.

Na het eten keerden we terug naar de camper, waar we de dag afsloten met een klein afzakkertje en nog wat napraatten. Voldaan en met een glimlach doken we ons bed in. Morgen is er weer een nieuwe dag vol avontuur

15 oktober 2025

Een zonnige dag vol ontmoetingen

Vanmorgen vanuit bed eerst even gebeld met mijn broer, die vandaag jarig is. Hij was al druk aan het werk, terwijl wij nog lekker lagen te luieren. We hebben gezellig gekletst en weer even alle nieuwtjes uitgewisseld. We spreken elkaar niet vaak, maar verjaardagen van mijn broers vergeet ik gelukkig niet.

Daarna zijn we opgestaan en hebben ons ochtendritueel gehad: wassen, aankleden, de hondjes uitlaten en ontbijten. Vervolgens alles weer rijklaar gemaakt en nog een poosje gekletst met onze buren — ook Nederlanders. We hadden een erg leuk gesprek over het camperleven en onze bezigheden onderweg. Ze vroeg naar mijn hobby’s, en zo hebben we elkaar laten zien wat we allemaal maken. Ik vertelde dat wij onbeperkt wifi hebben, waardoor ik regelmatig deze website kan bijhouden. Daarnaast lees en brei ik graag. Zo hebben we bijna de hele ochtend heerlijk zitten kletsen. Ze kunnen nu ook meelezen wat we doen en waar we zijn. Ze reizen richting het zuiden, volgens mij op weg naar Portugal.

’s Middags zijn we een stukje verder gereden, zo’n 7 kilometer, naar een klein plaatsje: Chevennes. Daar kunnen we staan bij een paar kleine winkeltjes en een bakker in de buurt. We hebben er stroom, stromend water en de mogelijkheid om water te lozen en het toilet te legen, al hadden we dat bij de vorige plek al gedaan.

We hebben wat boodschappen gedaan in het dorp en zijn daarna lekker met een stoeltje in de zon gaan zitten. rnieuwe buren komen uit Zweden — ook met hen een poosje gezellig staan praten. Leuk, die ontmoetingen onderweg.

Morgen rijden we verder richting Moulins.
Nu is het avond, de luikjes zijn dicht, en genieten we van de warmte in de camper.

Over gemeentelijke camperplekken in Frankrijk

In Frankrijk zijn veel gemeentelijke camperplekken, ook wel aires de camping-car genoemd. Deze plekken worden vaak door de gemeente zelf beheerd en zijn soms gratis of tegen een kleine vergoeding te gebruiken. Het idee hierachter is dat camperaars op die manier worden aangemoedigd om het dorp te bezoeken en daar hun boodschappen te doen — bij de bakker, slager of op de markt.

De voorzieningen verschillen per plek, maar meestal kun je er water tappen, het toilet legen en soms ook stroom gebruiken. Het is een mooi voorbeeld van Franse gastvrijheid: eenvoudige voorzieningen, maar precies wat je nodig hebt om een paar dagen comfortabel te staan.

14 oktober 2025

.

Een dag zonder zon, maar met gezelligheid

Vandaag geen zonnetje, maar een grijze lucht vol wolken. Gelukkig bleef de regen uit. We hebben wat langer in bed gelegen, gezellig gekletst en het journaal geluisterd. Uiteindelijk kwamen we wat later op gang. Ik ging meteen een rondje lopen met de hondjes, terwijl Ron het ontbijt klaarmaakte en daarna ging douchen. Het werd een wandeling van zo’n twee kilometer – een mooi pad langs het meer waar we stonden.

Na het ontbijt besloten we om toch maar iets meer richting de bewoonde wereld te trekken. Het was tenslotte een echte miezerdag. Nu staan we in een klein dorpje, vlak bij een rotonde waar nauwelijks verkeer langskomt. Hier kunnen we elektriciteit gebruiken en water lozen – weer zo’n fijne camperplek die de Franse gemeente gratis ter beschikking stelt. Naast ons staan ook Nederlanders met een buscamper. Ze dachten eerst dat er geen stroom was, maar waren blij verrast dat ze nu hun elektrische fietsen konden opladen. Zulke plekken zijn echt ideaal!

Vanmiddag had ik weer mijn online creabea-middag. Erg gezellig, al hebben we niet veel gedaan – maar dat hoeft ook niet altijd. Even lekker bijpraten is minstens zo fijn. Over twee weken doen we het weer, zo blijf ik er toch een beetje bij betrokken en hoor ik de nieuwtjes.

Ron heeft intussen nog een wandeling gemaakt in de omgeving, maar vond het niet echt bijzonder en kwam vrij snel weer terug. Vanavond eten we lekker Hollands: aardappels met bietjes en een gehaktbal. Soms is dat gewoon het allerlekkerst.

13 oktober 2025

Een zonnige lummeldag

We werden wakker met een heerlijk zonnetje, al was het nog best fris in de ochtend. Gisteravond hebben we nog een filmpje gekeken op YouTube van Alleen op Avontuur — een vrouw die in haar eentje met haar hond reist in de camper. Ze neemt je mee in alles wat ze beleeft, en juist nu is dat extra leuk om te volgen, want ze maakt precies dezelfde reis als wij eerder hebben gedaan: naar de Noordkaap.

Vandaag zijn we weer een stukje verder getrokken, richting een rustig plekje in het buitengebied. Onderweg hebben we bij de bakker een vers brood gehaald — hier stikt het van de boulangeries, en het brood is zó lekker dat we besloten hebben het zelf bakken maar even te laten. Ook hebben we wat flessenwater gekocht, want het kraanwater hier smaakt en ruikt helaas nogal naar bleekmiddel.

We staan nu aan een prachtig stuwmeer met een geweldig uitzicht. De rest van de dag doen we gewoon lekker rustig aan. Een echte lummeldag — en dat is soms precies wat je nodig hebt. 🌞

12oktober 2025

Muziek in het dorp

De dag begon vandaag letterlijk met muziek. Vanuit het dorp klonken vrolijke tonen en toen Ron terugkwam van het uitlaten van de hondjes, vertelde hij dat er een markt was met liveoptredens van muzikanten. Dat wilden we natuurlijk met eigen ogen zien!

Samen zijn we naar het dorpscentrum gelopen, waar een gezellige drukte hing. Kraampjes, lachende mensen en een bont gezelschap van muzikanten — een mix van conservatoriumstudenten en straatmuzikanten — zorgden voor een heerlijke sfeer. Nieuwsgierig als ik ben, heb ik later opgezocht wat dit voor groep is en hoe ze bij elkaar zijn gekomen. 

Les Oiseaux de Trottoir (“De straatvogels”)

is een Frans collectief van straatmuzikanten en conservatorium muzikanten dat optreedt op markten, pleinen en in dorpen. Ze reizen vaak per fiets en brengen een eclectisch repertoire van Franse klassiekers, internationale nummers, poëzie op muziek en eigen composities. Het orkest ontstond na de coronacrisis en bestaat uit tientallen leden. Hun optredens zijn meestal “à prix libre”, waarbij het publiek zelf bepaalt wat het betaalt. Met hun vrolijke en speelse aanpak brengen ze muziek letterlijk naar de straat en creëren zo een open, toegankelijke podiumervaring.

Na de lunch is Ron met Silke op pad gegaan. De bedoeling was een wandeling van 12 kilometer, maar doordat sommige paden onbegaanbaar bleken, werden het er uiteindelijk 19. Silke ligt nu uitgeteld te slapen op haar plekje in de camper.

Op de markt had ik een pompoen gekocht en daar heb ik vanmiddag een heerlijke pompoensoep van gemaakt. Wat een verschil maken die verse producten toch — je proeft de herfst in de kom.

En nu zitten we weer lekker in de camper, met een kop koffie en een hoop verhalen over wat we allebei vandaag hebben meegemaakt en wat we morgen van plan zijn.

11 oktober 2025

Op zoek naar een nieuw plek

Klokslag acht uur waren we wakker. Blijkbaar zit er toch nog een ingebouwd wekkertje in ons. Wat zou de dag vandaag brengen? We begonnen met een wandeling tussen de wijnranken, terwijl de zon voorzichtig door de mist heen piepte.

Na het ontbijt besloten we om weer verder te trekken. We hadden een mooie plek bij wijnboer Domaine Alain Geoffroy, maar officieel mag je daar maar 24 uur staan – en inmiddels waren we er al drie dagen. Tijd om plaats te maken voor anderen.

Onderweg maakten we nog een tussenstop in Avallon, een leuk oud plaatsje met sfeervolle straatjes en een gezellige markt. We hebben er wat rondgeslenterd, over de markt gelopen en genoten van een heerlijk biertje op een terrasje in de zon. Een fijne spontane stop, precies zoals we het leuk vinden.

Daarna reden we verder. 

De eerste plek die we daarna op het oog hadden, lag in een natuurgebied bij mensen in de tuin, maar die bleek helaas gesloten.

Poging twee was bij een meer in de buurt, maar dat stond vol met auto’s – geen ruimte meer voor onze camper. Gelukkig zijn er altijd meer opties in de buurt.

De derde poging bracht ons bij een oude camping naast een hotel-restaurant. Volgens Park4Night zou deze plek het hele jaar open zijn, maar bij aankomst hing er een bordje “gesloten”. We hebben er toch even een kijkje genomen en ons stokbrood opgegeten. Toch voelde het niet helemaal goed, dus zijn we weer verder gegaan – al was ik blij met mijn buit: een zak vol tamme kastanjes die ik onderweg heb geraapt.

Nu staan we in Quarré-les-Tombes, een levendig dorpje met een grote parkeerplaats speciaal voor campers, vlak achter de kerk. Er is een pizzeria, een bakker en een slager, dus we redden ons hier prima. En ja hoor, Ron wilde natuurlijk meteen naar de pizzeria – dus het avondeten was snel geregeld.

De hondjes hebben weer lekker buiten geravot, en nu zitten we met een bak koffie in de camper. Nog even nagenieten, en dan is het straks alweer bedtijd.

10 oktober 2025

Fietsen naar Auxere

De dag begon met heerlijk zonnetje — precies zoals we het graag zien. Ontbijten in de zon, wat wil je nog meer? Ons plan voor vandaag: op de fiets naar het plaatsje Chablis, zo’n 16 kilometer van onze camperplek.

Ron liet eerst de hondjes uit, zodat zij daarna lekker konden uitrusten in de camper. We hebben alle dakramen opengezet en de cabine afgeschermd, zodat ze geen volle zon binnenkrijgen. En toen gingen we op pad.

De route ernaartoe was pittig. We konden kiezen tussen de grote weg of een kiezelpad dwars door de akkers — we kozen voor de laatste. Gelukkig kwamen we zonder lekke banden of kapotte fietsen aan. Auxere bleek een levendig stadje met een indrukwekkend oud centrum, smalle straatjes, gezellige restaurantjes en leuke winkeltjes. We hebben ook een kathedraal bezocht, maar die maakte minder indruk dan de Italiaanse die we eerder zagen: sober, en op sommige plekken lag zelfs wat puin van het plafond. Ik heb daar een kaarsje aangestoken voor de mensen die we te vroeg hebben moeten missen.

Bij een bakker haalde Ron heerlijke belegde broodjes en een vers stokbrood. We hebben ze opgegeten op een bankje in de zon, midden in het oude centrum, met een flesje water erbij.

De terugweg verliep iets anders dan gepland. We waren aan de andere kant van de stad terechtgekomen en reden ineens op een grote voorrangsweg. Toen we dachten dat dit vast niet de bedoeling was, zagen we een grindpad dat weer tussen de akkers door liep — blijkbaar het officiële fietspad. Ik vermoed dat de lokale fietsenmaker daar goed aan verdient, want dit pad was nog slechter dan de heenweg! Maar goed, we én de fietsen hebben het overleefd.

Omdat het vrijdag is, hebben we onszelf getrakteerd op een biertje. Daarna begon Ron aan zijn tweede poging om risotto te maken. De paddenstoelen zijn dit keer zorgvuldig nagekeken en schoongemaakt — sommigen zaten nog vol mos of een verdwaalde slak, maar nu zijn ze echt schoon. We hebben er zin in, dus op hoop van zegen dat het dit keer lukt. En zo niet, dan weten we in elk geval dat Ron er alles aan heeft gedaan. Ja de risotto is goed gelukt.

9 oktober 2025

Een dag vol kleine luxe in Chablis

Vandaag waren we allebei goed uitgeslapen en zijn we onze dag weer heerlijk begonnen als echte campernomaden. Ik ging met mijn handdoekje onder mijn arm richting de douches om een lekkere opfrisbeurt te nemen. De voorgaande dagen was het washandje mijn beste vriend, maar vandaag weer lekker onder de douche. Je voelt gewoon dat dit een stukje luxe is — dan kun je er ook echt van genieten.

Doel van vandaag is op de fiets naar Chablis, een wijndorpje zo’n zes kilometer hier vandaan. Na de luxe douche heb ik ook nog mijn haren kunnen föhnen, omdat we aan het stroom staan. Dus het leek weer een beetje op een nette Janny. Maar helaas was ik één detail vergeten: de fietshelm. Nou ja, liever een platte kop met haar dan een scheur in mijn schedel.

Ron heeft ondertussen de ochtendwandeling met de hondjes gedaan, zodat ze lekker kunnen slapen terwijl wij een rondje fietsen en Chablis bezoeken. Het plaatsje is vol met gezellige restaurantjes, wijnbars en delicatessenwinkels. We hebben een heerlijk stokbrood gekocht, ham en paddenstoelen voor het avondeten — want Ron gaat risotto maken. Daar heb ik nu al zin in.

Na de fietstocht hebben we bij de camper het heerlijke stokbrood opgegeten en daarna heb ik de hondjes uitgelaten. Bij hun was hoge nood!

De rest van de middag ben ik verder gegaan met het breien van een muts voor een bestelling die ik had gekregen — deze is inmiddels klaar. Ron heeft de garage van de camper opgeruimd en alles heeft weer zijn vaste plek. Daarna ben ik nog een paar kilometer gaan lopen met de hondjes, heerlijk dwars door de wijnranken. De berg waar we naar boven gingen was wel wat te steil voor Quinty, die was behoorlijk uitgeput, maar ze heeft het knap volgehouden tot we weer bij de camper waren.

De maaltijd van vanavond is niet helemaal gelukt. De risotto was lekker, maar de paddenstoelen bleken vol zand te zitten — het was alsof we op grind kauwden. Uiteindelijk werd het dus een gehaktbal van gisteren met een tomatensalade en patat. Ook lekker. Morgen maar een nieuwe poging: risotto zonder zand.

tip

Wat is France Passion?

• France Passion is een initiatief waarbij boeren, wijnboeren, producenten of andere landelijke ondernemers hun terrein openstellen voor camperaars om gratis te overnachten. FRANCE.FR+2Campersite.nl+2

• Je vindt er nu meer dan 2.200 locaties verspreid over heel Frankrijk. Agricamper Italia+1

• Voorwaarde is wel dat je met een zelfvoorzienende camper reist: met eigen voorzieningen zoals water, toilet en stroom (soms beperkt). Campersite.nl+1

• Meestal mag je daar maximaal 24 uur blijven, zodat er ruimte is voor iedereen.

8 oktober 2025

Vandaag begon de dag met miezerregen.

Van dat soort regen waar je goed nat van wordt, ook al lijkt het in eerste instantie niet zo erg. De hondjes waren dan ook zeiknat na de ochtendwandeling. Ik liep alleen, want Silke treuzelde zoals gewoonlijk. Toen we terugliepen, was ze al bijna bij de camper — op zoek naar haar baasje, want die moest natuurlijk óók mee wandelen. Gelukkig vindt Quinty het altijd gezellig om met mij mee te lopen, dus die bleef trouw aan mijn zijde.

We waren al om acht uur klaar en zijn toen meteen gaan rijden. Ron zegt altijd: “Als het regent kun je beter rijden, en als de zon schijnt moet je stoppen en ervan genieten.” Zo gezegd, zo gedaan. We reden door totdat we letterlijk de grens van regen naar zon passeerden — en toen stopten we.

Onze stop: de Bourgogne, in het plaatsje Beine, bij een wijnboer. We mochten daar overnachten op een mooie parkeerplek met hegjes ertussen. Er is stroom, water, een toilet en zelfs een douche van de wijnboer, Alain Geoffroy. Voor deze service hoef je niets te betalen, maar natuurlijk hebben we een paar wijntjes geproefd — en gekocht.

Daarna zijn we nog even op pad gegaan om de omgeving te verkennen. Heerlijk gewandeld door de wijnvelden en het dorpje zelf. De hondjes waren blij, want na zes uur rijden hadden ze ook wel genoeg van het stilzitten.

📍 Chablis Geoffroy – Domaine Alain Geoffroy

Over de bloemetjes en de bijtjes

Onderweg hebben we een podcast van Keuringsdienst van Waarde geluisterd. We waren echt verbaasd toen we hoorden dat tuincentra plantjes verkopen “voor de bijtjes”, maar dat die plantjes zó vol gif zitten dat de bijen er juist dood aan gaan. Hoe krom kun je het hebben

7 oktober 2025

Op weg naar de zon.☀️

Gisteravond, na het eten, zijn we vertrokken vanuit Rekken. Ons doel op de routeplanner: Barcelona. Niet omdat we per se daarheen móéten, maar gewoon omdat we verlangen naar wat zon — en we zien wel waar we uiteindelijk terechtkomen.

We hadden afgesproken om ongeveer twee uur te rijden en zijn rond 20.30 uur gestopt. We verlieten de snelweg en kwamen uit op een grote parkeerplaats bij een stuk bos en landerijen. Het was pikkedonker toen we aankwamen, en we stonden er helemaal alleen — net over de grens, rechts van Venlo, in Duitsland. Later op de avond kwamen er nog één vrachtwagen en twee busjes bij, maar daar hebben we vannacht niets van gemerkt.

Vanmorgen begonnen we de dag met een flinke wandeling met de hondjes, zodat ze lekker moe en voldaan de rest van de reis konden meereizen. Het werd een route van zo’n drie kilometer. Quinty ligt sindsdien heerlijk te slapen, maar Silke had er gerust nog tien kilometer aan vast kunnen plakken.

In de buurt bleek een Lidl te zitten, dus hebben we daar meteen onze boodschappen gedaan. Vervolgens onderweg geluncht — gewoon aan de snelweg — en nu rijden we verder richting Luxemburg. Voorlopig is het nog wat grijs buiten, met alleen maar mist, maar hopelijk laat de zon zich snel weer zien. 🌤️

Even Luxemburg aangetipt en gelijk voor 1,41 euro diesel getankt. Flesje wijn en een kokoslikeurtje gekocht en nu weer door gereden naar een camperplek in Belgie onder Bastenaken. Het is een picknick plek in de middle of nowere tussen de landerijen.

Helaas nog geen zon dus zijn nog niet op de plek van bestemming maar voor vandaag hebben we genoeg gereden.

Belgische frieten, een stukje cultuur op je bord 🍟

We kwamen België nog maar net binnen en daar stond het al: een frietkraam! Natuurlijk konden we die niet zomaar voorbijrijden. (Er moest een foto van gemaakt worden)

In België zijn frieten echt een stukje cultuur. Ze worden niet zomaar “patat” genoemd, maar frieten — en de Belgen zijn er trots op. Het geheim van hun perfecte friet zit in de dubbele bakbeurt: eerst langzaam op lage temperatuur, zodat de binnenkant lekker zacht wordt, en daarna nog even kort en heet voor die knapperige buitenkant.