12 Mei reisdag

Reisdag tussen snelweg, stokbrood en stilte

Vandaag was een echte reisdag. Na het ontbijt zijn we vertrokken en eigenlijk gewoon doorgereden tot de lunch. Die nuttigden we ergens langs de snelweg, ingeklemd tussen de vrachtwagens. Het was buiten droog, stoffig en warm – niet bepaald een uitnodigende plek. Maar goed, even met de camper op een plekje geparkeerd, de hondjes uitgelaten, en toen binnen gegeten. Zie je het voor je?

Als de plek zelf geen feestje is, dan maken we er gewoon zelf één van. Bij een supermarkt vonden we eindelijk weer een écht lekker stokbrood – de eerste sinds onze reis naar Frankrijk! Tot nu toe bakten we steeds ons brood zelf in de airfryer, wat overigens ook best goed bevalt. Maar dit was even een traktatie. Daarbij lekkere kaas, worst, olijfolie, olijven… en als kers op de taart: een glaasje rosé. Gewoon op een maandagmiddag. Heerlijk.

Na deze smakelijke tussenstop zijn we verder gereden richting Antwerpen. Wat een drukte daar… Gelukkig konden we bij een camperzaak net buiten de stad onze wc legen en schoon water tappen – dat was ook wel nodig, want de watertank begon aardig leeg te raken. Maar Antwerpen zelf wilden we liever vermijden. Te veel verkeer, te veel chaos.

We zijn daarom doorgereden naar Oud-Turnhout, waar we een rustige parkeerplek vonden bij een restaurant. Niet de mooiste plek ooit, maar prima voor een nachtje. Het restaurant is gesloten, dus het is heerlijk stil. We hebben ons eigen terras gemaakt naast de camper. Nu zitten we in de schaduw, met de hondjes ontspannen aan onze voeten, uitzicht op een akker, fluitende vogels om ons heen… en dat alles met een zacht briesje en de rust van het platteland.

We hebben vandaag geen foto’s gemaakt – soms is het gewoon fijn om in het moment te zijn, zonder camera. Dus dit keer alleen woorden. Maar hopelijk zie je het een beetje voor je.

Over Oud-Turnhout
Oud-Turnhout is een rustig dorpje in de Belgische Kempen, vlakbij de Nederlandse grens. Het staat bekend om zijn groene omgeving, charmante landelijke sfeer en natuurgebied De Liereman, een van de oudste beschermde natuurgebieden van België. Hoewel het dorp zelf klein is, is het een fijne plek om tot rust te komen, even weg van de drukte. Perfect voor een overnachting in de camper – zeker als je van stilte, natuur en vogelgezang houdt.

11Mei 2025 de terugweg is ingezet

Moederdag, wandelen en een bijzondere ontmoeting

Vanmorgen, omdat het Moederdag was én zondag, zijn we wat langer in bed blijven liggen. Ondertussen kreeg ik lieve berichtjes en telefoontje van de kids die me fijne Moederdag wensten. We hebben rustig onze plannen voor de dag doorgesproken: eerst een wandeling maken, daarna lunchen en dan nog een stukje rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Na het ontbijt zijn we met de hondjes op pad gegaan.

Het was een heerlijke, afwisselende wandeling: langs de kust, door het bos, langs een vuurtoren en het laatste stuk over een gewone weg. Ik kon de geplande 7 km helaas niet volhouden vanwege mijn hielspoor, maar 5 kilometer is wel gelukt. Zelfs Quinty liep als een jonge hond mee – ze heeft de route zeker drie keer gelopen! Ik keerde eerder terug via de weg, terwijl Ron de volledige 7 km afrondde. Bij de camper plofte Quinty meteen neer. Ze was duidelijk moe en viel gelijk in slaap.

Toen Ron terugkwam, hebben we samen geluncht. Hij vertelde dat hij onderweg een Frans-Amerikaanse man was tegengekomen die in de buurt woont. Ze raakten aan de praat over de verbouwing van de boulevard waar we vlakbij stonden.

Alles wordt daar teruggebracht naar de oorspronkelijke stijl, zodat de natuur weer de vrije loop krijgt. Daardoor komt ook de oorspronkelijke vegetatie weer terug.

Vroeger hadden ze namelijk geprobeerd het land droog te leggen door rivierwater via een buis rechtstreeks naar zee te laten stromen. Daardoor kwam er geen zeewater meer op het land bij eb en vloed. Nu moeten alle huisjes en campings in dat gebied wijken om de natuur weer haar gang te laten gaan.

Ron merkte op dat het gebied hem aan Engeland deed denken. Maar de man zei stellig van niet. Waarop Ron lachend zei: "Dan lijkt Engeland zeker op dit stukje Frankrijk!" Daar kon de man zich wel in vinden. Hij vertelde ook dat ze samenwerken met Engeland, dat op dit gebied al een stuk verder is.

Na de lunch zijn we weer op pad gegaan en hebben we zo’n 100 kilometer richting Nederland gereden. Het weer werd toch wat minder. We zijn uiteindelijk gestopt bij een kanoclub, waar net een wedstrijd was geweest. Toen we aankwamen, was de prijsuitreiking nog bezig. Niet veel later vertrokken de meeste mensen, en konden wij mooi op een vrijgekomen parkeerplek gaan staan – daar werd verder niks van gezegd.

Een uurtje later kwam er nog een camper aan. Die ging pal naast ons staan en deed alsof wij er niet waren. Waarschijnlijk hadden ze niet in de gaten dat ze op een jeu-de-boulesbaan stonden... Ik dacht: laat maar.

10 Mei 2025 en nu met uitzicht op de zee!

Verwarring in de zon

Vanmorgen was het net warm genoeg in de zon om buiten te ontbijten met een vest aan. Het waaide behoorlijk, dus zonder vest was het nog wat fris. Quinty lag gezellig naast me, en Silke had haar plekje onder de camper gevonden—waarschijnlijk voelt ze zich daar veiliger.

Op een gegeven moment zei Ron: “Die hond daar, tien campers verderop, lijkt wel op Quinty.”
Ik geloofde er niets van, want ze lag net nog naast me. En bovendien leek de hond daar heel één met de vrouw die erbij zat. Toch wierp ik even een blik naast me... en jawel hoor, geen Quinty meer. Ik besloot toch maar te gaan kijken, en ja hoor, het was haar echt!
Dat malle beest had zich weer eens vergist in camper, iets wat de laatste tijd vaker gebeurt. Misschien toch maar een belletje omdoen of iets anders om haar weg te horen gaan en weer te vinden.

We zijn vandaag 24 km verder gereden. Ron had een plekje gezien waar je uitkijkt over de zee—een unicum! Met het zonnetje erbij is het hier prachtig. We zijn nu in Sainte-Marguerite-sur-Mer, en op 200 meter afstand zit een mooi restaurant waar we vanavond gaan eten.

We krijgen regelmatig de vraag: “Hoe doen jullie dat nou, samen leven in zo’n kleine ruimte?”
Nou, het enige waar ik soms tegenaan loop, is dat je niet meteen uit bed kunt stappen. Je moet echt op elkaar wachten qua ruimte. Maar dat heeft ook z’n voordeel: de ene kan lekker wat langer blijven liggen.

En als je een woordenwisseling hebt? Dan kun je het maar beter snel uitpraten, want de ruimte is te klein om lang boos te blijven.

Wat ik ook fijn vind: Ron kookt graag! Het nadeel? Een grote afwas. Maar ach, is dat nou echt een nadeel met dit mooie weer? Ik doe hem lekker buiten, kan ik smeren wat ik wil, en hoef daarna niet eens te dweilen.

Mocht iemand nog andere vragen hebben: laat gerust een reactie achter, wie weet beantwoord ik ‘m wel!

9 Mei 2025 Naar de Zee

 Van Cerisy naar de krijtrotsen.

Ron stond vanmorgen om kwart over zeven al naast zijn bed. “We moeten opschieten, we moeten nog twee uur rijden,” zei hij. Maar ik dacht: hallo, we hebben vakantie! Ik vond het juist een fijne plek en wilde liever eerst rustig afwassen, opruimen en dan pas vertrekken. Uiteindelijk zijn we rond tien uur vertrokken.

In eerste instantie wilde Ron nog langs Rouen om de grootste kathedraal van Europa te bekijken. Maar eerlijk gezegd had ik daar niet zo veel zin in. Een drukke stad in, ergens parkeren en dan met de fiets naar een gebouw waar ik niet echt iets mee heb… En dan de hondjes ook nog in de camper laten? Nee, dat voelde niet goed. Bovendien hebben we inmiddels al genoeg indrukwekkende kerken en kathedralen gezien.

Dus besloten we door te rijden richting de kust. We kwamen eerst terecht in de buurt van Vécamp. Maar die plek viel tegen – campers stonden dicht op elkaar en we stonden achter een rij bomen, dus van de zee zag je niets en horen deed je haar ook niet. Toch hebben we er even geluncht voordat we doorreden naar een volgende plek: Veules-les-Roses.

En daar hadden we geluk! Op een groot grasveld vonden we een plekje in de hoek, met uitzicht op zee. We zetten de camper meteen neer, al snapten we later wel waarom die plek nog vrij was: de wind stond er pal op. Dus hup, camper omgedraaid – en voilà, uit de wind én nog steeds dat mooie uitzicht.

We staan nu bovenop de krijtrotsen. Met de hondjes zijn we de berg afgelopen en kwamen we uit in een alleraardigst dorpje. Daar trakteerden we onszelf op een ijsje. Ron is daarna nog even met Silke naar het strand geweest, terwijl ik rustig bleef zitten. Daarna weer omhoog geklommen naar ons campertje.

En nu zit de dag er alweer bijna op. Het lijkt wel alsof de dagen voorbij vliegen!

8 Mei 2025 Cerisy via Laon

Vanmorgen gewoon wat rustiger aan gedaan. Wel normale tijd opgestaan rond een uurtje of 8 Daarna gewassen en aangekleed hondjes uitgelaten en ontbijtje gegeten bij een picknicktafel vlak bij onze camper. Daarna de afwas gedaan en opgeruimd en toen rond een uurtje of 10 de camper weer startklaar gemaakt en bij een camper-service plek hebben we de wc geleegd vuil watertank geleegd en daarna Naar Laon gereden. Dit was een mooie stad veel mooie gebouwen en uitzichten. We hebben er nog een bakje koffie gedronken bij de kathedraal en toen was cappuccino iets anders dan ik me had voorgesteld. zie foto.

Een bijnaam die de stad dankt aan haar vestingmuren, maar ook aan de Notre-Dame kathedraal, het mooiste juweel in deze kroon, die je al van kilometers ver ziet staan. Deze gotische kathedraal met 5 torens en van uitzonderlijke architecturale kwaliteit geeft Laon haar herkenbare silhouet.

Vanmorgen had ik al de voorbereidingen gedaan om een brood te bakken en toen we weer bij de camper waren heb ik de airfriyer aangezet en binnen een half uur hadden we onze lunch klaar incl. lekker beleg wat nog in de koelkast stond. We kwamen tot de ontdekking dat alle winkels gesloten waren i.v.m.. Bevrijdingsdag in Frankrijk, daarom was voor ons Laon zo heerlijk rustig en konden we met de camper bij een plek staan waar normaal bussen staan voor groepen mensen die Laon bezoeken. 

Na de lunch zijn we doorgereden meer richting de kust. We willen dit weekend proberen bij Duinkerke op het strand te gaan staan. Nu zijn we in Cerisy een plekje in de vallei de Somme. We staan natuurlijk weer aan het water waar we gewoon erg gek op zijn.

Hier blijven we overnachten. Ron gaat nasi goreng maken op de bakplaat. Mjammie zin aan.

7 mei 2025 Reims

Op weg naar Reims – met een omweg en een verrassing

Vanmorgen ons boeltje weer bij elkaar gepakt en op pad richting Reims. Soms heb je van die momenten van spraakverwarring: de één denkt dat we naar een wijnboer gaan, de ander heeft een plek aan de rand van een dorp tussen de wijnvelden in gedachten. Tja, dan blijkt maar weer dat we niet altijd op één lijn zitten — verwarring gegarandeerd!

Samen besloten om dan maar iets nieuws te zoeken. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat de plek aan de dorpsrand niet zo handig was om de hondjes alleen achter te laten. Dus zijn we verder gereden naar een camperplek bij het voetbalstadion van Reims. Een prima oplossing, want zo hoefden de hondjes niet lang alleen te blijven — en meenemen naar het centrum is voor hen geen feestje.

Alle bovenramen opengezet voor frisse lucht en wij op de fiets de stad in. Reims bleek een prachtige stad, met een indrukwekkende kathedraal en statige huizen. We genoten van een heerlijk ijsje voordat we weer terug fietsten naar de camper. De hondjes? Die lagen prinsheerlijk te slapen.

De plek bij het stadion lag helaas pal naast de snelweg — veel herrie dus. We besloten door te rijden en kwamen terecht bij een sluis in de buurt van het plaatsje Berry-au-Bac. Eerst dachten we een mooie plek gevonden te hebben, direct aan het water met uitzicht op de sluis. Totdat er uit een dichtgetimmerd huis ineens loeiharde muziek schalde. Na anderhalf uur had ik er genoeg van.

De bewoner bleek behoorlijk dronken en had twee loslopende vechthonden, waarvan er één onze Quinty wilde aanvallen omdat ze aan het keffen was. Dat was voor ons het sein om op te krassen. Een stukje verderop vonden we een rustiger plekje — geen zicht op de sluis, maar wel op het water en de vogels. Hier blijven we overnachten. Er staan meer campers en we kunnen er ook water tanken, lozen én — niet onbelangrijk — de wc legen. Dat was ook wel nodig!

6 mei 2025 mooie plek

Vandaag zijn we weer verder gereden, iets boven Reims. Zoals zo vaak werden we via smalle weggetjes gestuurd — zelfs over zandpaden. Ik riep alweer “nee!”, maar Ron vond van wel. Uiteindelijk namen we toch maar een afslag en kwamen we via een dorp en een grotere weg op onze bestemming. Wat een giller, zeg!

Maar... de plek maakt alles goed. We staan heerlijk aan een rustig kanaaltje, en vanmiddag voer er zelfs een bootje voorbij. Zie de foto — wat een plaatje!

Verder hebben we vandaag de camper weer even onder handen genomen. Ron haalde al het zand eraf en poetste ‘m schoon, ik heb binnen weer wat uitgezocht en opgeruimd. Zo zijn we morgen fris en fruitig klaar voor een bezoek aan een wijnboer — zonder ons te hoeven schamen!

5 mei 2025 spannende wegen

Vanmorgen hebben we afscheid genomen van de jonge dame die naast ons stond en gevraagd of ze nog last had gehad. Nee zij had ook een rustige nacht gehad. Maar door de afkoeling in de nacht was haar camper nog maar 8 graden vanmorgen, die van ons was 12 graden maar wij hebben gelukkig een kachel. Na het ontbijt zijn we vertrokken richting de volgende camperplek die vlak bij de maas is. Dan hoeven we morgen nog maar een uurtje te rijden richting Reims bij een wijnboer. Het zit aan een doodlopende straat en is er heerlijk rustig, alleen zo nu en dan raast er een trein langs aan de overkant van het water. 

Onderweg zijn we ook nog even gestopt om een bakje koffie te drinken op een idilische plekje bij een stenen bruggetje over een smal riviertje. Daar stond voor de brug dat je niet zwaarder dan 3,5 ton mocht wegen om er over heen te rijden. Wij zeiden beter niet doen en even later kwam er een grote vuilniswagen aan en die raasde zo over het bruggetje. Die was zeker meer dan 3,5 ton. Maar de brug was er nog nadat de vuilniswagen er over heen was. Ron had een route gemaakt die niet via de snelweg ging. En na het bovenstaande verhaal kwamen we bij een weg waar we niet zwaarder mochten zijn dan 3,5 ton en niet hoger als 2,70m. Ron zei soms ben je te bang gewoon gaan. Uiteindelijk kwamen we over een hele smalle weg waar een paar autos helemaal de berm in moesten om ons er langs te laten en mijn nee en stoppen was voor Ron ja en doorgaan. Aan het einde was een tunnel onder het  spoor door. 3 m stond er bij. Ik ben uitgestapt en ja hoor onze 3 meter hoge camper paste er onder door. Ik ben wel uit de camper gegaan om te kijken of het echt kon. Dus tja soms ben je te bang was hier wel van toepassing alles ging goed. Bij aankomst heb ik nog een brood gebakken en hebben we lekker geluncht. Ron is nu aan het wandelen, helaas zonder Silke want die is daar nu met zijn poot niet toe in staat. Wel sneu want Ron en Silke zijn zon leuk duo met wandelen. Ze zijn helemaal op elkaar ingespeeld.

4 Mei 2025 Nog een korte vakantie richting Reims

Zondag: met bier gedoopt en toch heerlijk geslapen

Zondagochtend zijn we redelijk op tijd vertrokken richting Maastricht – althans, dat was de bedoeling. Onze eerste stop was bij een restaurant op de Belgisch-Nederlandse grens. En jawel, het heette natuurlijk ‘Aan de Grens’.

In het dorpje Eijsden was er een grote hardloopwedstrijd aan de gang, met zo’n 4.000 deelnemers. Perfect vermaak vanaf ons tafeltje bij het raam. We hadden volop te gluren… al bleek later dat het ook andersom werkte.

Op een onhandig moment wilde ik vanuit mijn stoel onze hond Quinty wat dichter naar me toe trekken – ze lag namelijk precies in het looppad van de bediening. Maar de stoel wiebelde, ik verloor mijn evenwicht en ging onderuit. In een reflex greep ik de tafel vast… die vervolgens óók meeging. Inclusief twee heerlijke biertjes.

Gelukkig was onze lunch nog niet geserveerd, want ik belandde midden in een plasje bier, samen met de hondjes. Alle drie doornat. Gelukkig kregen we meteen een handdoek om ons een beetje op te drogen. Iedereen vroeg bezorgd: “Gaat het, mevrouw?” – terwijl ik vooral de slappe lach had. Wat een consternatie!

Na de lunch zijn we doorgereden naar België, waar we uiteindelijk op een prachtige plek in de natuur terechtkwamen, in de buurt van Namen. Een rustige parkeerplek met een overdekte picknickplaats en – hoe handig – vuilnisbakken die we weer keurig gevuld hebben.

Er stond ook een jonge vrouw met een oude camperbus en een grote herdershond. Ze vond het spannend om daar alleen te overnachten, omdat in de reviews stond dat er ‘s avonds soms mensen rond de campers lopen – het leek een soort ontmoetingsplek voor mannen. Toen ik vertelde dat wij er ook zouden blijven, durfde ze het aan.

Later op de middag verscheen er inderdaad een man die druk aan het bellen was. Kort daarna kwam er nóg iemand, die vrijwel meteen weer vertrok. De eerste man verdween na een uurtje ook weer. Het was wel een type waarbij je je iets kon voorstellen bij die verhalen… Maar uiteindelijk hebben we heerlijk geslapen en geen enkel probleem gehad.

PS: de foto hieronder is nog van vlak vóór we met z’n allen onder het bier zaten 😉